Vandaag heb ik de nodige energie bij elkaar geraapt en mijn man lief aangekeken om eindelijk eens de vitrage en overgordijnen aan een wasbeurt te onderwerpen. Terwijl de wasmachine draait was ik de ramen. Het zijn van die klussen waar ik best tegenop zie maar waar ik weer helemaal blij van word als alles weer fris en fruitig door mijn man opgehangen is. Ik wil eigenlijk nog meer doen maar weet dat ik mijn grenzen moet bewaken.
Hoe anders was het in mijn jonge jaren als mijn ouders aan de Grote Schoonmaak begonnen. De woonkamer werd ontruimd, we bivakkeerden een aantal dagen in de keuken. De plafonds werden gewit, alle meubels moesten in de boenwas worden gezet, de vloerkleden werden over een ‘kloppaal’ gehangen en de eiken parketvloer kreeg ook een flinke beurt. Dat er in ons huis geleefd mocht worden was zichtbaar aan de vele littekentjes in de houten vloer, achtergelaten door de hoge hakken van 3 dochters. Op de knieën werd de vloer ingewreven om 24 uur later uitgewreven te worden. Gedurende dit etmaal was de woonkamer dan ook verboden terrein zodat het uiteindelijke resultaat optimaal zou zijn. Wat konden we daarna op onze kousenvoetjes lekker glijden, helemaal als de meubels nog niet op zijn plaats stonden. 😉
Nee, ik doe het niet zoals mijn ouders. Sinds mijn gezondheidsprobleempjes heb ik geen vast ritme meer wat betreft de huishoudelijke karweitjes. Wat vandaag niet lukt schuif ik door naar een andere dag. Uiteindelijk komt er altijd weer een ‘morgen’.
Hartegroet,
Annemarie
