Opa’s driewielertje.
Het zal in de vijftiger jaren zijn geweest dat ons pap voor de oudste van ons gezin een driewielertje had gemaakt, degelijk en knalrood geverfd en met van die witte bandjes. Nadat mijn zus het driewielertje was ontgroeid schoof het door naar de 2e in ons gezin. Zo verstreken vele jaren tot ook onze hekkensluiter toe was aan een tweewielige opvolger, wederom gemaakt door ons pap. De oudste trouwde, verliet het ouderlijk nest en na een paar jaar werd het eerste kleinkind geboren. Het driewielertje werd te voorschijn gehaald en weer een beetje opgeknapt. Ook daarna hebben nieuwe neefjes en nichtjes de nodige metertjes afgelegd, het driewielertje rouleerde zo in onze familie. Uiteindelijk verhuisde het met ons mee naar het Zuiden. Onze dochter fietste al heel jong zonder zijwieltjes maar onze zoon heeft nog lang rondgefietst op opa’s driewielertje. Op een middag waren we onze bijna 3-jarige telg kwijt inclusief het driewielertje. We wonen in het groen met veel fruitbomen en mijn ongeruste moederhart ging meteen op zoek. Uiteindelijk zag ik het driewielertje, met aan het stuur een emmertje, bij de schaapjes staan die achter ons huis in een wei liepen. Een paar meter verderop stond onze zoon de schaapjes te voeren met peertjes die hij opgeraapt had en in het emmertje had vervoerd. Rode koontjes want hij had toch wel wat metertjes gemaakt en totaal niet bewust van mijn ongerustheid ging hij onverstoord verder met het voeren van de schaapjes. Ik heb hem daarna mee naar huis genomen en een pedagogisch moeder-zoon gesprekje gevoerd.
Het driewielertje is daarna weer naar Brabant verhuisd. Waar het momenteel is? Ik hoop dat het nog ergens binnen de familie is want inmiddels zijn er ook achterkleinkinderen.
Hartegroet,
Annemarie
