Mag het een onsje meer zijn?
Vandaag wordt mijn lieve buurvrouw 76 en gisteren had ze me gevraagd of ik samen met haar het gebak wilde halen. De bakker en de slager zitten naast elkaar in het winkelcentrum met een open verbinding. Terwijl mijn buurvrouw de échte Limburgse vlaaien 😉 en taarten afrekende deed ik bij de slager mijn boodschappen. Ik werd geholpen door een verkoopster toen de slager (haar baas) me aansprak en een praatje begon. De verkoopster had intussen alles op de toonbank gezet en vroeg me op een niet bepaald vriendelijke toon of ik snel even af kon rekenen want er stonden nog meer mensen te wachten…. Achteromkijkend vond ik dat wel meevallen. Door de manier waarop ze het me ‘vroeg’ moest ik toch even langer nadenken wat mijn pincode was. Ik heb het gesprek met de slager waar ik ook persoonlijk contact mee heb, afgebroken.
Thuisgekomen haalde ik het vlees uit mijn tas. Ik had toch 750 gr shoarmavlees gevraagd? Zit er een zakje in met 150 gr, genoeg voor een holle kies. Ik dacht dat ik toch zo duidelijk mogelijk gesproken had, lukt blijkbaar niet altijd met mijn hese stem. Ik had nog overwogen om anderhalf pond te zeggen maar tegenwoordig weet ook niet iedereen meer hoeveel gram dat is. Bovendien had ik 2 biefstukjes gevraagd, heb daarbij 2 vingers in de lucht gestoken (meteen een vredesteken voor de verkoopster wiens humeur op onweer stond). In de verpakking zaten echter 3 biefjes. En nee, het was geen actie van ‘3 halen, 2 betalen’.
Gelukkig kwam de man die ’s avonds het vlees sneed me meer dan bekend voor. 🙂
