Rimpels.
Vanmorgen stond ik voor de wastafel om het slaapzand weg te wassen. Ik keek in de spiegel en met een flinke klodder anti-rimpelcrème voor de rijpere huid smeerde ik mijn gezicht in. Als ik de tekst op het potje moet geloven zal ik er eeuwig jong uit blijven zien. Ik dacht aan ‘ons’ mam die haar gezicht dagelijks met water en zeep waste en tot het einde een prachtige, gave huid had. Een enkele keer zag ik dat ze gebruik maakte van het blauwe ronde blikje met witte letters. Mijn oogleden zakken, ik zie kraaienpootjes. Met mijn middel- en wijsvinger probeer ik het een en ander glad te strijken maar zo gauw mijn handen zich weer ontspannen (ik begon kramp te krijgen…) valt alles weer op zijn plek terug. Hier is niet tegenop te boksen. Maar is dit nou zo erg? Iedere leeftijd heeft zijn charmes. Om met naalden en botox aan de slag te gaan zie ik niet zo zitten. Zijn rimpels niet een weerspiegeling van het leven dat je leidt? Lachrimpeltjes, rimpeltjes van de zorgen die je kent maar ook rimpels die levenservaring vertegenwoordigen.
Ik blijf voorlopig lekker smeren met de ‘huidvriendelijke, hydraterende anti-aging creme met rijke textuur’. 🙂
Hartegroet,
Annemarie
