Oh, kom er ‘ns kijken….
Zo rond deze tijd van het jaar gaat mijn gedachte terug naar de kinderjaren. Dit bracht voor menig kinderhartje toch de nodige spanning met zich mee waardoor de fantasie weleens een beetje op hol wilde slaan. Hoe mijn oudste zus in die periode buiten in het donker iets moest halen en helemaal overstuur binnenkwam. Zij hield bij hoog en bij laag vol dat ze door het paard van Sinterklaas gebeten was. En hoe ik zeker wist dat ik door het kleine zolderraampje een glimp van zwarte Piet opgevangen had. Als kleuter liep ik aan de hand van een Pieterbaas en was vooral geïnteresseerd in Spaanse woordjes maar verder dan ‘uno, dos’ kwam hij niet. Ik had natuurlijk ook niet met zo’n moeilijke vraag moeten komen… Mijn oudste broer vond ‘heel toevallig’ ergens in een kast het speelgoed wat bestemd was voor pakjesavond. Iedere dag ging hij kijken of het er nog lag en moest vooral heel enthousiast reageren toen het heerlijk avondje eindelijk daar was. Op zo’n avond waren wij in de kamer en werd er plotseling met veel herrie via het doorgeefkastje tussen keuken en huiskamer, strooigoed naar binnen gegooid. In de keuken stond dan ineens een mand met pakjes. Beter een goede buur dan … Ieder jaar werd er een aantal keren flink aan de bel getrokken en stond er een heerlijke slagroomtaart op de stoep. Later begreep ik dat dit een bedankje was van mensen waarvoor mijn vader regelmatig klusjes deed. Tja, een slagroomtaart in een juten zak was eigenlijk ook niet mogelijk geweest….
Toen ook onze jongste van zijn geloof was gevallen (wat kon en kan ik goed geheimpjes bewaren) werd de surprise avond ingevoerd. Er werden lootjes getrokken en voor elkaar moesten we een kleinigheidje kopen maar wat zeker zo belangrijk was, het moest voorzien zijn van een gedicht. Dat ging ons allen niet slecht af. In 1 van de gedichten voor ons mam werd gerefereerd aan haar reis naar haar broer in Australië. Mijn moeder werd hierbij vergezeld door een zoon en schoondochter. Mam was een vrouw die altijd onder haar kleding een pantylette droeg (voor de mannelijke lezers: een soort harnas). Al vielen de mussen van het dak, mam ging de deur niet uit zonder dit kledingstuk. In het erg warme Australië hadden ze haar uiteindelijk zo ver gekregen om dit ding toch in de koffer te laten toen ze een dagje naar zee zouden gaan. Om vooral geen aanstootgevend gedrag te vertonen heeft mijn moeder toen pleisters gebruikt om haar ‘pluspuntjes’ te camoufleren want stel je toch voor dat ze zou worden nagekeken terwijl ze over het strand paradeerde…
Deze gebeurtenis was zo mooi op rijm gezet, ik geloof dat ze bij de rijm een doosje Hansaplast kreeg. 😛
Het zijn van die momenten die ik niet snel zal vergeten en altijd zal koesteren.
Hartegroet,
Annemarie
