Doggybag.
Na een bliksembezoek aan de HAP afgelopen donderdagavond, vervolgens doorgestuurd naar de longarts op de SEH die een bedje voor me regelde, lijkt er nu gelukkig weer een einde aan dit onverwachte logeerpartijtje te komen. Ik heb meerdere kamergenoten zien komen en gaan, allen met een eigen verhaal. Er zijn interessante gesprekken gevoerd, ervaringen en zorgen gedeeld. Maar er was, ondanks soms erg verdrietige situaties, ruimte voor een lach. Op deze afdeling heb ik vaker gelegen, het personeel kent me er een beetje. Een eerdere keer dat ik hier gelegen heb verheugde ik me op de warme maaltijd, nasi met kipsaté en atjar. Maar vlak voordat het eten opgediend zou worden mocht ik naar huis. Ik heb in tweestrijd gestaan, was geneigd om om te keren toen de heerlijke geur me op de gang tegemoet kwam. In die periode heb ik hier ook over geschreven op deze topic. Misschien dat Jacob zich dat nog wel herinneren kan. 😉
En vandaag dus op de valreep de herkansing want de kans is groot dat ik morgenavond samen met mijn gezin aan tafel zit. Een doggybag is dus niet nodig.
Ik hoop mijn volgende stukje niet vanuit het ziekenhuisbed te schrijven maar lekker vanuit mijn eigen toko.
Hartegroet,
Annemarie
