’t Is vandaag de witte wereld,
straat en veld en boom en tak.
Alles is nu weggedoken,
in ’t witte winterpak.
Deze bovenstaande tekst kwam spontaan in me op toen ik vanmorgen de gordijnen opendeed en linea recta in een betoverende wereld keek die mijn hartje sneller deed slaan. Fascinerend! Het kleinste takje is bedolven onder een witte deken. Wat een schoonheid en het sneeuwt nog steeds.
Als kind probeerde ik vlokjes vanuit de lucht te volgen tot ze in het sneeuwtapijt op de grond verdwenen. Het zal waarschijnlijk van korte duur zijn maar dit prachtige beeld ga ik toch weer ergens in mijn geheugen opslaan. 🙂
Het liedje waarmee ik dit stukje begon heeft ons mam ons vroeger geleerd. Tijdens de afwas zongen de 3 meiden samen met haar dit lied, evenals het meerstemmige ‘In het groene dal, in het stille dal’. De mannelijke helft van ons gezin hield zich angstvallig afzijdig als de ‘four sopranos’ van zich lieten horen. Aangezien er meestal een grote afwas op het aanrecht stond was er genoeg tijd om de liedjes van A tot Z te zingen. We zouden denk ik niet door de voorselectie van ‘The voice of…’ gekomen zijn maar we hadden er vooral plezier in. Een ander liedje waar mij slechts de eerste regel van is bijgebleven is ‘Een veldmuis vond in het beukenbos een lege notendop….’. Zoals mijn moeder dit lied met de nodige mimiek voor kon dragen, prachtig. Ik heb ooit de hele tekst op het world wide web teruggevonden maar het is me niet gelukt om dit onze kinderen door te geven. Muziek speelde vroeger bij ons thuis een grote rol. Mijn zussen en ik speelden piano en we leerden de schoonheid van klassieke muziek. Ook zongen we in koortjes. In Maastricht had ik me ook aangesloten bij een koor. Ik keek altijd weer uit naar de wekelijkse repetitie. Mijn longproblemen hebben echter een einde gemaakt aan mijn zangkwaliteiten, ik heb dit als een groot gemis ervaren. Hoe groot was de verrassing toen mijn man 20 jaar geleden gevraagd werd om bij het bedrijfskoor te komen zingen en hij ‘ja’ zei. Mijn man die ik nog nooit had horen zingen, zelfs niet onder de douche of onder mijn raam. Ik kan zo genieten van dit mannenkoor maar ben stiekem een beetje jaloers dat zingen voor mij niet meer weggelegd is. Het was een grote passie van mij.
Een winterse groet vanuit een maagdelijk wit Maastricht,
Annemarie
