Hoi hoi,
Hier is het inmiddels 7 maanden geleden dat ik aan een zijde draadje heb gehangen ivm met een Aortadissectie type A en B. Het gaat langzaam beter met me maar ben nog vaak erg moe en heb veel last van mijn spieren. Heb het idee dat dit nu grotendeels ook komt door al mijn zware medicijnen die ik slik. Herken het ook dat mensen in eerste instantie veel begrip hebben en dit later nog steeds een soort van begrip is maar ditkeer dan wel met wat adviezen erbij.. (Dit durven ze nu wel) Die goedbedoelde adviezen.. en wat het nog veel erger maakt komen die juist van de mensen die het dichtst bij je staan. Ga meer fietsen, ga naar buiten, probeer meer te lopen, leef meer in het ‘nu’. Ben een moeder van 2 hele jonge kinderen alsof ik niet graag actief ben. Wil niets liever voor mijn kids. Vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan. Wordt er weer emotioneel van, voel me niet begrepen en krijg het gevoel alsof ik me continue moet verantwoorden. Hoop dat dit ooit minder wordt en ik me geestelijk ook sterker ga voelen om dit ook beter aan te kunnen..
Groetjes,
Joyce
