Re:Babbelbox

[tygo]

Wat heerlijk Eugenie, dat het gesprek zo verliep, ik heb wel veel aan je gedacht gisteren, en s’avonds hoopte ik echt zo dat het goed gegaan zou zijn, en ja, dat is het 🙂
Volgende week de katheteresatie, ja, ik vond het ook geen lolletje,, kan me voorstellen dat je er tegenop ziet! (en dat stilliggen is zo moeilijk dan he) Maar het dient een goed doel, je icd! Wat zal het fijn zijn om dan die VT’s niet meer )f in ieder geval minder) te hebben! Gos nee zeg, daar moet je toch niet aan denken, dat je kinderen je dood vinden! (mijn schoonzoon vond zijn moeder dood in de keuken, toen hij 19 jaar was, ze was overleden aan een hartstilstand, dat moet toch vreselijk voor zo’n jongen zijn, zijn vader was al overleden toen hij 6 was)

Maar gelukkig zag jouw cardioloog er de ernst van in, dat het heel erg nodig was! Joh, wij duimen heel erg hard voor je, Marjolijn en ik! (ik vraag je via de mail om je adres, kan ik je een kaartje sturen, dat fleurt altijd even op he)

Ja, mijn meiske vindt het leidinggeven erg leuk, en het is ook leuk om te horen hoe tevreden de vrouw is waar ze met meeloopt. Dit is echt wat ze kan en wat voor haar ook het beste is. (het waarom vertel ik je in de mail)

En ik ben een aantal berichten nagelopen, je zei tegen Marjolijn dat je hoopte dat ze snel wat kunnen vinden met haar man. IK dacht: heb ik wat gemist, over het hoofd gezien, niet gelezen? Maar nee, ik denk dat je mijn man bedoelt Eugenie 😉 Omdat ik schreef dat hij zo’n last van zijn been heeft, hij krijgt nu nog een MRI van zijn heup, er was op de foto en de scan irritage te zien, dus toch een MRI, Maar het duurt allemaal zo lang, kan pas 18 mei en 27 mei, en hij is mijn mantelzorger, we kunnen al wekenlang nergens heen en hij kan bijna niets meer doen voor me. Dus de huisarts belt dan volgende week, dan kan het met spoed.

Gisteren heb ik bij mijn buufje theegedronken, aan haar kon ik wel/ook mijn verhaal kwijt over de angst, Zij heeft net als ik een angstoornis gehad nadat ze de eerste keer hoorde dat ze longkanker heeft. Ze heeft 2 zware operatie’s gehad, (waarvan de eerste helaas onnodig bleek te zijn) En chemo en bestralingen, ze is net 52 jaar. Toen ze jaren geleden te horen kreeg dat ze MS had, had ik het gevoel, eindelijk iemand in de buurt die echt weet hoe het is om moe te zijn door een ziekte. We hebben enorm veel steun aan elkaar, en ik kon haar altijd oppeppen met vrolijke kaartje en cadeautjes tijdens de behandelingen. Ook Anneke is er voor me. Gisteren vertelde ik hoe bang ik voor de uitsalg was, en dat ik me nog net zo beroerd voelde. Blijkt dat zij dat ook had, ze had nog tegen haar ega gezegd dat ze had gedacht een zucht van opluchting te slaken toen ze hoorde dat de scan goed was, en ze 4 maanden weg mocht blijven. Maar dat ze de eerste poos erg moe was en niet goed voelde. Dat het de spanning was die er uit kwam. Ik vertelde wat mijn schoonzuje had gezegd, nou, daar was ze ook niet over te spreken! Ik vroeg of het dus niet gek was dat ik ook bang was ook al had ik geen kanker. Nou, nee dus, want ook iets aan je hart mankeren is erg, zei ze, haar tante is overleden daardoor (mijn vader ook hoor en mijn moeder ook) Haar tante kende ik ook, die kon uiteindelijk niets meer omdat ook haar longen niet meer wilden.
Anneke zei, je hebt het aan je hart en je kunt niets met elkaar vergelijken. (mijn dochter zei: mam, je hart is wel de motor van je lichaam)
Gelukkig dat ook mijn man het onzinnig vond van zijn zus. Ik mag mijn eigen hartprobleem niet onderschatten zei hij. En ook die pulmonale hypertensie niet, ik heb daar vorig jaar over gelezen en ben daar gelijk mee gestopt, daar werd ik echt beroerd van. Daarom ben ik zo superblij dat de druk op de longslagader iets omlaag is. Want er is verder niets aan te doen had dokter S al gezegd. Behalve medicijnen en uiteindelijk zuurstof. Ik ben blij dat ik bepaalde vitamine bijslik die er goed voor te schijnen zijn. 🙂
Ik heb (zowaar) weer even bij hartverhalen gelezen, en las een stukje over iemand die ook angst had. Toen dacht ik, gelukkig, ik ben niet de enige, ik mag ook bang zijn, vooral omdat bang zijn niet zo bij me hoorde, maar angst voor de dood zat er erg in :angry:
Las ook dat tricuspidaluskleppen niet makkelijk te vervangen zijn. En daar zit bij mij ook het lekkende probleem en de mitralisklep.
Ik ga er weer voor om over een half jaar (12 oktober, kreeg ik al bericht van) weer een echo doppler en dan hopelijk weer verbetring van de logslagaderdruk. Ik zal me maar niet meer te veel focussen op verbetering van de lekke hartkleppen, anders is de teleurstelling te groot.

Ik heb zowaar een anderhalf uur buiten gezeten, in de zon, lekker vitamine D opdoen 😆 Zo in de hoek van de tuin was het heerlijk, ik kon mijn truitje uitdoen.
Oh ja, Mijn buuf heeft gisteren zulke leuke foto’s gemaakt van Pica, mijn kat! Die zat in haar tuin, op de onderste plank van de side table, in een kistje, prachtig!!! Haar hond en pica kunnen zo heerlijk samen spelen, ik hoor Anneke regelmatig lachen,
En eergisteren lag Pica bij mij binnen op het tafeltje, pakt Lexia, de hond, ineens het muisje van de kat, legt het heel voorzichtig neer voor Pica, op de tafel. Wat was dat een vertederend gezicht!

Ik ga mijn thee opdrinken, en dan maar eens de was opvouwen. Dat betekent eb=ven bezig zijn, vouwen en tussendoor 5 minuten plat liggen. (vanwege mijn rug)

Meisjes, geniet van het weekeind, want de zon belooft te gaan schijnen 🙂

En bedankt dat ik mijn verhaal bij jullie kwijt kon,

Liefs en knuffels, Margreet