default-header

Re:Bang aan het afwachten

Home Forums De jongere hartpatiënt Bang aan het afwachten Re:Bang aan het afwachten

#90524
animal
Deelnemer

Hallo Dave.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt.
Wegens aanhoudende vermoeidheid ,en onverwachts overlijden van mijn broer ben ik naar de huisarts gegaan en gevraagd om hart onderzoeken.
Bij de fietstest foto’s bleek het hart te weinig zuurstof te krijgen bij inspanning. Ik was dus metteen hartpatient en er werd een afspraak voor een hartcatheterisatie gemaakt en met 4 soorten pillen en nitrospray (voor noodgevallen) ging ik weer naar huis.
3 weken wachten op de catherisatie ,maar ik had wel wat afleiding ,huwlijk van mijn zoon waar ik foto’s heb gemaakt.
Maar ik ben nog nooit zo bang geweest als voor die catheterisatie ,en dan niet voor de uitslag maar voor het onderzoek. Dat was niet nodig ,want het onderzoek is alleen maar een beedje vervelend ,ik was blij dat het afgelopen was en dacht na een uurtje plat liggen weer naar huis te mogen . Maar niet dus ,ik mocht niet meer naar huis ,werd metteen opgenomen ,aangesloten op telemetrie zodat de verpleegsters je hart in de gate kunnen houden . Zo heb ik 5 dagen in het ziekenhuis gelegen om te wachten op een operatie ,3 omleidingen . Daar was ik eigenlijk niet meer zo bang over ,daar merk je niks van ,en de chirurgen doen er wel 4 per dag (Amphia Molengracht Breda). Ik had er volledig vertrouwen in dat het goed kwam ,en het is goed gekomen.Wel in die dagen vaak met tranen in mijn ogen gezeten en weinig kunnen slapen. Ik ben nog steeds dagelijks dankbaar dat het op tijd is ontdekt ,want had ik die onderzoeken niet gehad ,dan had ik gewoon een keer een hart infarct gehad en dat kan wel eens heel anders aflopen.
Ook was dit allemaal voor mij mijn eerste ziekenhuis ervaring en ik heb niks te klagen gehad .Dit heeft zich afgespeeld juli/augustus 2012. Ook de revalidatie erna was fijn en gezellig om te doen. Dankzij de super verzorging door aardige verpleegsters en deskundige artsen ben ik er nog . Wel is mijn kijk op het leven kompleet veranderd .Ik besef nu dat het zo maar afgelopen kan zijn ,dus geniet ik van iedere dag ,probeer gezond te leven en mijn motto is .” Leef van dag tot dag ,niemand heeft je morgen beloofd.”

Mijn advies ,ben blij dat het op tijd is ontdekt ,probeer je rustig te houden ,geen stress en zeg gewoon tegen de artsen en verpleegsters hoe je je voelt en dat je bang bent. Je hoeft helemaal niet stoer of flink te zijn en ook een man mag best huilen.
Sterkte met de dingen die komen gaan.
wel een lang verhaal geworden ,maar misschien heb je er wat aan.