Hallo Rietje,
Wat herken ik veel in jou vraag. Ik heb een hartstilstand gehad, en deze “gelukkig?” overleefd door reanimatie. Vrienden hebben mij laten vallen, terwijl ik ze heel erg nodig had. Ik heb ze ook geschrapt. Heb zelfs een tijd gedacht dat ik vrienden niet nodig had, maar inderdaad na een half jaar, als je leven weer een beetje op de rails komt dan voel je het gemis. Maar heb de moed niet om nieuwe vrienden te maken. Van de buren kan ik tegenwoordig meer verwachten dan van vrienden. Ik kan dan ook wel zeggen dat ik die niet meer heb, want als de liefde van één kant moet komen, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik stond altijd voor ze klaar, ben zelfs midden in de nacht naar ze toe gereden als ze problemen hadden. Maar in mijn geval schitterden ze de eerste drie maanden van afwezigheid. Met name in het ziekenhuis, maar ook thuis had ik het er heel moeilijk mee.
Psychisch heb ik het nog steeds moeilijk. Kan er in mijn omgeving (voor mijn gevoel) niemand mee lastig vallen. Er zitten heel veel twijfels in mijn hoofd. Verder heb ik lichamelijk ook wat klachten waar ik voorheen geen last van had. Door dit alles heeft mijn leven een hele negatieve wending gekregen. Zal er uiteindelijk wel minder last van krijgen, maar heb het gevoel dat er nog wel een tijdje overheen zal gaan.
