Hoi Thea,
In mijn beleving heeft leeftijd er ook niets mee te maken. Als kind viel ik al regelmatig flauw. Dit gebeurde vaker tijdens gym op school, dus tijdens inspanning, maar ook thuis zonder reden, dat ik ‘wakker’ werd op de grond naast mijn stoel. Er is nooit aandacht aan besteed, het werd dan toegeschreven aan de hormoontjes, te snel groeien, druk op school etc. Ook na mijn middelbare schooltijd viel ik af en toe flauw. Op mijn werk maar ook tijdens mijn 2e zwangerschap. Ongeveer 18 jaar geleden begon ik longproblemen te krijgen en werd de diagnose astma gesteld. Ik kwam bij een longverpleegkundige en vertelde haar dat ik zo buiten adem raakte als ik de trap opliep en dat mijn hart soms zo raar deed. Zij vermoedde behalve pulmonale ook cardiale problemen en in overleg met mijn huisarts werd de cardioloog ingeschakeld. Dit is inmiddels 5,5 jaar geleden, ik was toen bijna 48. Ik kreeg allerlei onderzoeken. Ik had last van ritmestoornissen en kreeg o.a een betablokker maar heb uiteindelijk 2x een ablatie ondergaan. Daarna toch weer het flauwvallen en ritmestoornissen. Opnieuw in de molen en toen werd duidelijk dat het om levensgevaarlijke ritmestoornissen ging. Kort daarna is er een ICD geïmplanteerd en kreeg ik de diagnose ARVC, een aangeboren hartspierziekte. Hierbij kunnen ritmestoornissen vanuit de rechter hartkamer tot plotselinge hartdood leiden. Een genetisch onderzoek is toen gestart en loopt nog steeds.
Met mijn verhaal wil ik niemand onnodig bang maken. Wat ik wil zeggen is dat artsen iemand met ritmestoornissen altijd serieus moeten nemen. Niet zeggen: ‘och, er zijn zoveel mensen die dat hebben, het kan geen kwaad’. Gelukkig is het merendeel van de ritmestoornissen inderdaad onschuldig maar kunnen je dagelijkse dingen flink beïnvloeden.
Mijn ICD zie ik als mijn waakhondje. Het had heel anders kunnen lopen.
Hartegroet,
Annemarie