:laugh: Hoi Denis,
ik ben blij dat het wat makkelijker wordt.
Zelf maak ik me gelukkig niet zo druk, ik ben mijn hele leven al hartpatiënt dus heb altijd wat pijntjes.
Het zijn de artsen die me vaak op het hart drukken dat ik beter moet gaan “voelen’ zodat ik beter kan aangeven wat er aan de hand is.
:blink: Dat vindt ik juist zo moeilijk, want wat is wat met zoveel verschillende hartafwijkingen?
:unsure: Bovendien ben ik juist al mijn hele leven mijn klachten aan het negeren omdat ik niet bang wilde worden…….:P wat overigens heel goed gelukt is.
Ik ben gewoon gaan skieën, bergbeklimmen, werken, kinderen krijgen…..alles wat ik eigenlijk volgens mijn specialisten niet moest doen.:woohoo:
😉 Daardoor ben ik wel al veel ouder geworden, (en gelukkiger) dan er voorspeld was dus is dat een goede zet van mijzelf geweest.
Om nu dus ineens op klachten te moeten letten is voor mij dus de omgekeerde wereld :silly: maar ik doe mijn best.
Het klopt precies wat je zegt; wanneer ga je naar de eerste harthulp wetende dat het hele circus dan weer gaat beginnen.
Je wilt niet voor “niets ‘ komen maar ook niet te laat.:blush:
Bij mijn ziekenhuis weten ze dat ik vaak een beetje te laat kom en reageren ze gelijk als ik me dus wél laat zien maar toch….liever lekker thuis blijven en overleggen heeft mijn voorkeur.
Het blijft dus balanceren en ik moet mezelf vaak een schop onder de kont geven om tóch maar even te gaan….:huh: het blijft moeilijk.
Wat vervelend dat je weer gedotterd moet worden, hoe kan dat zo snel na je bypass?
Veel sterkte Denis en hou ons op de hoogte.
Liefs, Eugenie
