Hoi Biebs,
Hoe herkenbaar! Als je geconfronteerd wordt met een lichaam dat het laat afweten is er in 1e instantie begrip, een luisterend oor van je omgeving. Die ervaring heb ik ook. Zeker tijdens de zware periode met mijn man waarin ik zo goed mogelijk mijn gezin draaiende heb gehouden ondanks mijn eigen gezondheidsprobleempjes. Er werd wel geïnformeerd naar hoe het met mij ging, hoor. Maar ik hield me sterk, ben toch een beetje de spil. ‘Het komt goed’, zeg ik vaak. Misschien onbewust om de aandacht van me af te leiden dieper op mezelf in te moeten gaan. Maar mensen kunnen onbewust toch minder prettige opmerkingen maken. ‘Ben je wéér hees?’, als ik van benauwdheid geen volzinnen kan maken. ‘Zo, jij laat je het eten ook niet uit de mond vallen?’, als ik vanwege longproblemen aan de zoveelste prednisonkuur bezig ben. ‘Voel je je al beter met je ICD…..’. Al met al opmerkingen die niet echt bijdragen om het over mezelf te hebben. Als ik gewoon af en toe even die arm zou krijgen, zónder commentaar of (goedbedoeld) advies. Ik merk dat ik door bepaalde reacties me een beetje aan het terugtrekken ben en mezelf minder serieus aan het nemen ben maar ik besefte vorige week dat dit een valkuil is. Ondanks de prednison was ik erg benauwd en kon ’s avonds niet anders dan de HAP bellen waar ik meteen geholpen ben. Er werd me op het hart gedrukt dat ik bij dergelijke benauwdheid moet bellen, dat er genoeg mensen voor minder naar de HAP komen. Maar ik voelde me bezwaard toen ik meteen meegenomen werd terwijl ik al die andere wachtende mensen zag. Ik beperk het delen van mijn gezondheidsproblemen tot een enkeling. Aan berichtjes van lotgenoten op het forum trek ik me op. Door hen voel ik me niet alleen staan. Ik heb een heel prettig contact gehad met een medisch psychologe. Waarschijnlijk draait het om het min of meer accepteren van je beperkingen en het bijstellen van je verwachtingen naar anderen.
Lucht lekker je hartje hier op het forum bij mensen die zich wel in jou in kunnen leven.
Hartegroet,
Annemarie