Hoi Annemarie,
Het is zowat mijn verhaal dat je schrijft! Ook hier probeer ik het gezin draaiende te houden, blijf ik gemiddeld een tot twee dagen in de week werken, probeer ik ons zoontje van 3 zo min mogelijk ermee te belasten en probeer ik zo gewoon mogelijk door te gaan met mijn leven maar dat gaat niet (meer). Daarvoor mankeer ik momenteel te veel tegelijk om het zowel lichamelijk als geestelijk aan te kunnen. En dan de onzekerheid omdat de artsen hier niet meer weten wat ze met mij aan moeten en ik nu doorgestuurd ben naar het AMC.
En ik merk inderdaad dat mensen zich er (vaak goedbedoeld) tegenaan gaan bemoeien zonder zelf door te hebben dat je vaak wel wilt maar niet kunt. En soms hebben ze gewoon niet door wát je precies mankeert en wat je daardoor nog wel of niet meer kunt.
En hier is het nog de vraag of ik geopereerd kan worden of niet, dat ligt namelijk aan de oorzaak van de bloedpropjes. Als die geen oorzaak hebben kan ik geopereerd worden en ben ik ervan af (hopelijk) en als die wel een oorzaak hebben zit ik levenslang aan de bloedverdunners en heeft opereren geen meerwaarde. Maar ik kreeg al de opmerking dat ik graag geopereerd wilde worden… Ja echt!
Maar fijn de feest van herkenning. Ik hoop dat het bij jou gauw beter gaat en dat mensen er eens iets meer bij stil staan dat een ‘verborgen gebrek’ soms lastiger is dan een zichtbare.
Hartegroet,
Biebs