Mijn EF is 2,5 jaar geleden erg laag geweest, zodanig dat ik voor buiten een rolstoel moest gebruiken die ik niet eens kon aanduwen. Na de operatie is de EF flink verbeterd maar de beperkingen zijn flink. Lopen en gelijktijdig praten, valt me zwaar. Over een paar maanden wordt er wel weer een echo gemaakt. Misschien dat ze dan kunnen aangeven wat de EF is want ik ben wel nieuwsgierig. Na die eerste keer zijn ze er altijd vaag over gebleven.
Ik loop ook graag met onze honden maar het lukt me het beste met de twee kleinere en die doe ik een voor een. De grote is zo sterk dat ik alle zeilen bij moet zetten wanneer ze naar een andere hond toe wil. Dankzij de ideeën van Cesar Millan lukt me dit nu wel beter maar ik kan het alleen op mijn betere dagen.
Knap hoor dat je zo lekker met de honden kan lopen terwijl je ook nog eens een lastig been hebt. Fietsen is ook mijn ding. Je kan helemaal je tempo bepalen, desnoods even op de bagagedrager bijkomen. Ik heb dat niet meer nodig want ik heb mezelf getrakteerd op een E-bike. Maar ik moet wel erg wennen aan het gewicht en ik ben al twee keer gevallen. De laatste keer toen ik met de jongste hond aan het fietsen was. Doodeng want ik schijn ‘een afwijking naar links’ 😉 te hebben en wanneer ik die kant hier in de stad opval, heb ik zo een auto over me heen. Ik vind dit best wel een dilemma want met fiets kan ik makkelijk met haar bij een losloopgebiedje komen en dat is toch wel het leukste en beste voor een hond. 😉
