Zolang je niet van de ene bypass in de andere rolt, loopt het wel los.
Het tussen verschillende visies inzitten, is erg vervelend. Ik heb dit gehad met de cardioloog van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis en die van mijn eigen ziekenhuis. Terugkijkend had ik het eerste advies moeten aanhouden. Nu heb ik weer eens gekozen tussen het advies van de neuroloog en mijn huisarts. De meningen over de behandeling van het carpaal tunnelsyndroom konden niet verder uiteen lopen. De neuroloog wil wéér beide handen opereren (ik ben al geweest en het heeft ca. 6 jaar geholpen) maar nu zit ik aan de bloedverdunners waar ik niet mee durf te stoppen en ik verheug me niet bepaald op die operaties en de bijbehorenden beperkingen en extra afhankelijkheid. Ook zegt de neuroloog dat de cortisoneninjecties die ca. een half jaar verlichting geven maar eens in de zoveel jaar gegeven mogen worden en mijn huisarts zegt dat het meerdere malen per jaar mag… Als tussenweg gebruik ik nu spalken om mijn polsen ’s nachts recht te houden en er minder schade aan de zenuwen wordt aangericht.
Dat het ook gezellig kan zijn in het ziekenhuis blijkt wel door het bezoek dat zo komt; deze mevrouw doet de metingen m.b.t. het functioneren van de zenuwen in de handen en we waren natuurlijk aan de klets geraakt over de huisdieren.
Groetjes,
Suzan
