Vorig jaar onze reis naar Amorgos. Behorend tot de Cycladen, een Griekse einlandengroep in de Egeïsche Zee. Als ik terugkijk en ik lees zo de bedenkingen van sommigen onder ons, tegen verre bestemmingen, dan denk ik eigenlijk heb ik daar toen helemaal niet zo bij stil gestaan. Ik bedoel, dat je onderweg iets kan gebeuren, medische hulp benodigd etc.
Amorgos is een schitterend eiland, hier vind je nog het pure Griekenland. Tot enkele jaren terug, nog geen auto en asfalt, en al helemaal niet de grote hotels of flatgebouwen. Alles gebeurt daar nog ouderwets, huizen worden gebouwd met handwerk en wat opvalt is de totale afwezigheid van grote bouwkranen, machines, of verkeer. Alleen bereikbaar met de veerboot, 8 uur varen, die 1x per week (?) langskomt. Er zal mogelijk wel een lokale dokter zijn, maar nergens iets van een medische post gezien. Ook niet verwacht dit nodig te hebben (dan ga je niet). Mijn vrouw en ik hadden gekozen voor een aktieve wandelvakantie en dat was het ook wel. Elke ochtend vertrokken we (12 personen) onder leiding van een gids; eerst vers brood inslaan, voor een wandeltocht van zo’n 6 uur. Picknicken in een omgeving met immer prachtige panorama’s en sporen van duizendenjaren oude cultuur.
Je kon je spullen ongehinderd even laten liggen, om verder te wandelen, want – buiten de eigen groep – passeert er toch geen sterveling. Exotische fauna, en dan die grappige klimgeiten natuurlijk op de kliffen. Een 2000 jaaroud klooster, aangeplakt tegen een bergwand en nog steeds in gebruik door enkele monniken. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit alles heeft een diepe ervaring op ons gemaakt.
Ja, ik had ook vooraf kunnen denken: “nog maar 5 maand na mijn pacemaker implantatie en stel dat….,” maar als je alle veiligheid v/d wereld wenst: de meeste mensen gaan in eigen bed dood.
