Hoi Linneke,
ik heb je berichtjes gevolgd. Ik begrijp je boosheid, je lichaam laat je in de steek. Het is ook niet niks als je een diagnose krijgt die ook nog eens aan je kinderen doorgegeven kan worden. 3 Jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een aangeboren hartspierziekte heb, ik was toen 49. Een ziekte die geen generatie overslaat, mijn beide kinderen hebben 50% op dezelfde aandoening. Het voelt toch een beetje als een ‘schuldgevoel’ terwijl je er niets aan kunt doen. Ik heb sinds die tijd een ICD.
In diezelfde periode had mijn man ernstige gezondheidsproblemen en dreigde ik mezelf voorbij te lopen. Via de klinische genetica (er loopt sinds die tijd een genetisch onderzoek) ben ik terecht gekomen bij een medisch psychologe in het ziekenhuis. Mijn ervaring hiermee is toch prettiger als een psychologe zonder medische kennis.
Hoe ik met alles omga? Ik probeer mijn ervaringen te delen, daar is zo’n forum als dit de uitgesproken plek voor. Ik ben mantelzorger en contactpersoon voor een patiëntenvereniging. Ik doe mijn best om niet te veel stil te staan bij mijn eigen gezondheidsproblemen hoewel de moed me af en toe in de schoenen zakt. Het bekende Zwaard van Damocles? Want stel dat het toch fout gaat met mijn man of met mij? Het eerste waar je dan aan denkt zijn toch je kinderen hoewel het inmiddels jong-volwassenen zijn.
Ik hoop dat je het een plekje kan geven, valt niet mee, ik weet het. Het is al positief dat je hulp zoekt. Weet dat er op dit forum heel veel luisterende oren zijn die jouw gevoel zeker delen.
Hartegroet,
Annemarie
