Uitzending radar toont opnieuw leugens rond cholesterolremmers aan

Geschreven door

Om maar direct met de deur in huis te vallen: met hoog ldl-cholesterol in je bloed kun je gewoon heel oud worden. Statines (cholesterolremmers) werken vaak alleen maar averechts: je krijgt er allerlei nare bijwerkingen van. Dat bleek opnieuw tijdens de uitzending maandag van het tv-programma Radar, dit keer gewijd aan mensen met Familiaire Hypercholesterolemie, kort FH genoemd.

Ldl-cholesterol wordt in medische kringen ook wel “slecht cholesterol” genoemd, waarmee de toon al gezet is. Radar toont aan, dat mensen bang gemaakt worden, en daarvoor hebben de farmaceutische industrie en artsen die, volgens insiders, uit de hand van deze industrie eten, nauwelijks scrupules.

Kort en goed: meestal is het niet nodig om statines te slikken, zelfs al heb je volgens de artsen hoog “slecht” cholesterol. Radar sprak twee vrouwen die ‘lijden’ aan FH. Dat is een genetische aandoening waardoor het cholesterol extreem hoog is. En volgens de medische wereld het risico zou lopen jong te overlijden.

Vorig jaar was er een groot wetenschappelijk onderzoek waarbij 16 wetenschappers allerlei onderzoeken analyseerden over de invloed van ldl op hart- en vaatziekten. Ze concludeerden dat ldl géén hartaanvallen veroorzaakt! Twee van deze onderzoekers werden in Radar geïnterviewd: David Diamond en Malcolm Kendrick.

De Schotse onderzoeker Malcolm Kendrick wijst er in radar op, dat mensen met FH net zo lang als anderen leven. Hoezo wordt FH dan een ziekte genoemd. “Een ziekte zonder symptomen bij mensen die net zo lang leven als anderen kun je geen ziekte noemen”, aldus Kendrick. De Amerikaanse onderzoeker David Diamond vult aan: “Mensen met FH zijn zelfs gezonder dan de doorsnee bevolking. Mensen met FH boven de 60 hebben minder kans om kanker te krijgen of om te overlijden aan een infectieziekte. Hun sterftecijfer op de leeftijd tussen 70 en 80 jaar ligt 40 procent lager dan bij de doorsnee bevolking.”

Kortom, wat hier staat is dus: mensen met hoog cholesterol leven daardoor echt niet korter! Waarvoor dienen dan die statines met al hun nare bijwerkingen?

Diamond constateert dat artsen wereldwijd het gebruik van statines sterk aanbevelen voor iedereen met een “te hoog” cholesterol of risico op hartaandoening. “Over de hele wereld lijkt men te pleiten voor het gebruik van statines”, zegt Diamond. “Maar in Nederland worden ze nog agressiever dan elders aanbevolen.”

Waarom moet je dan eigenlijk statines slikken of spuiten? Dat is heel andere koek dan waar veel specialisten en huisartsen ons bang mee maken. Alsof er een sluipmoordenaar door onze aderen kruipt als we hoog cholesterol hebben. Zo werd in 2014 de stichting Leefh opgericht, met geld van farmaceutische bedrijven. Deze stichting spoort mensen met FH op.

Toevallig kwam er ook in 2014 een nieuwe cholesterolverlager op de markt, de peperdure PSCK9-remmer. Kosten volgens onderzoeksjournalist Daan de Wit 6000 tot 8000 euro per jaar. Tel uit je winst! Deze remmer wordt met name voorgeschreven aan mensen met FH.

Eén op 500 mensen zou “lijden” aan deze ziekte. Later werd dat aantal zonder opgaaf van reden of bewijs naar beneden bijgesteld naar één op 250.  Kendrick zegt hierover: Voor een medicijn als PCSK9 is er een kleine markt. Die markt kun je verdubbelen want dan verdien je twee in plaats van één miljard.” Door het verlagen van het aantal “lijders aan FH” van 1:500 naar 1:250 wordt de markt opeens veel groter. Op die manier kun je meer verdienen, aldus Kendrick. “Er wordt een spel gespeeld.”

In media verschenen in 2014 alarmerende berichten als “25.000 tikkende tijdbommen”, “sluipmoordenaars in de familie” en “zoektocht naar 40.000 tikkende tijdbommen”. De eerdergenoemde Daan de Wit, schrijver van het boek De Cholesterolmythe, zegt naar aanleiding van dit soort berichten: “Ik zou me helemaal doodschrikken.”

En dat is ook zo, vertellen twee vrouwen met FH in Radar. Een van hen, Barbara, werd in 2014 gevraagd mee te doen naar een onderzoek nar de remmers. Ze reageert hier zo slecht op, dat ze besluit te stoppen met dit middel. Tot grote onvrede van haar arts.

Die arts is Erik Stroes, toevallig ook directeur van de stichting Leefh. Zowel de stichting als de arts hebben naar verluid warme contacten met de farmaceutische industrie. Volgens Leefh heb je maar liefst 8,5 keer meer kans op een hartaanval als je FH hebt en jong bent. Met een goede behandeling zou je 11 jaar aan je leven kunnen toevoegen, aldus Leefh in Radar.

Stroes zaait volgens arts en epidemioloog Dick Bijl angst en heeft daar geen goede behandeling tegenover gezet. “Dat is buitengewoon schadelijk”, vindt Bijl. “Niet alleen voor de wetenschap maar ook voor andere artsen en patiënten, want die kunnen zich er niet tegen verdedigen.”

Toen Barbara stopte kreeg ze van deze arts te horen “Als jij het middel niet neemt dan zie ik je over twee jaar op de ic met een hartaanval.” Barbara schrok zo van deze dreigende taal, dat ze haar testament liet opmaken en zaken ging regelen voor het geval ze een hartaanval kreeg.

Stroes, in Nederland nummer twee op de lijst van best gesponsorde artsen door de farmaceutische industrie, laat Radar in een reactie weten dat hij “misschien wat te direct communiceert naar patiënten”. Maar, vervolgt hij, “de reden dat ik dat doe is omdat ik heel veel patiënten zie die helaas met hun medicijnen stoppen na een of twee jaar. Dan gaat het ldl weer omhoog en is het risico dus weer hoog.”

Volgens Stroes zijn er de afgelopen 20 jaar zo’n 25.000 artikelen geschreven die illustreren dat ldl belangrijk is bij het veroorzaken van hartaanvallen. Ldl verhoogt het risico, aldus Stroes. Hij erkent dat er ook enkele artikelen zijn geschreven die het omgekeerde beweren. Maar dat zouden er de afgelopen 20 jaar slechts ongeveer 15 zijn. “Voor elke publicatie die zegt dat ldl niet belangrijk is, zijn er 1500 die het wel belangrijk vinden.”

Bullshit

Radar vroeg de eerdergenoemde Dick Bijl om een reactie. Bijl is gespecialiseerd in onderzoek naar wetenschappelijk onderzoek. Hij weet als geen ander welk onderzoek deugt en welk niet. Hij zegt in Radar letterlijk: “Ik denk dat Stroes hier bullshit aan het genereren is. Het gaat niet om 25.000 gerandomiseerde onderzoeken. Er zijn slechts tussen de tien en veertig goeie onderzoeken en daaruit kun je conclusies trekken. De rest doet niet mee.” “En” vervolgt Bijl “er is geen bewijs voor wat Stroes beweert”.

Hoe lager, hoe beter? Nee dus!

In de medische wereld geldt de idée fixe van hoe lager cholesterol, hoe beter. The lower, the better. Bijl: “Er is geen hard wetenschappelijk bewijs voor the lower the better. Want dat zou moeten blijken uit direct vergelijkend onderzoek. Er zijn zulke onderzoeken gedaan. Maar die tonen dat verband niet aan.”

Volgens onderzoeksjournalist Daan de Wit zijn FH patiënten een winstgevende doelgroep voor de industrie. En wel omdat zij vaker PSCK9-remmers voorgeschreven zullen krijgen. Ook vanuit dat foute idee van “the lower the better”.

In de richtlijn van artsen wordt erkend dat de ervaring met deze remmers gering is. Over de veiligheid op lange termijn is weinig bekend. “PSCK9-remmers zijn ontzettend goed in het verlagen van cholesterol”, weet Daan de Wit. “Alleen is het verlagen niet een deel van de oplossing. Het cholesterol zelf is deel van de oplossing, is een helende lichaamseigen stof. Dat naar beneden willen brengen heeft geen enkel positief nut.”

Bijgaand een link naar de uitzending van Radar. Zeer aan te bevelen!

Voor meer artikelen klik hier

Gevaar Colchicine

Geschreven door

Gebruik van colchicine om hart-en vaatziekten te voorkomen, is ineffectief en schadelijk en kan zelfs levensbedreigend zijn. Dat stelt huisarts Hans van der Linde uit Capelle aan de IJssel. Colchicine wordt al eeuwen gebruikt als ontstekingsremmend middel bij jicht. Recent onderzoek zou doen blijken dat je dit middel ook kunt gebruiken om hart- en vaatziekten te voorkomen bij patiënten die ooit een hartinfarct hebben gehad of last hebben van vernauwde kransslagaders. Van der Linde verwijst de onderzoeksresultaten naar de prullenmand. Ze deugen niet, vindt hij.

De onderzoekers presenteerden de “veelbelovende ontdekking” onlangs op het Congres van de European Society of Cardiology (ESC) eind augustus in Amsterdam en in The New England Journal of Medicine. Er traden volgens de onderzoekers minder (dodelijke) hartinfarcten op in de met Colchicine behandelde groep.

Van der Linde hield de gepresenteerde cijfers tegen het licht en kwam tot de schrikbarende ontdekking dat wij weer eens voor het lapje worden gehouden. Hem restte maar één conclusie: “En dat is dat colchicine geen klinische relevante verbetering van hart- en vaatziekten levert, maar wel een grotere sterfte geeft in de behandelde groep. Bij de plaatsbepaling van medicijnen dienen bijwerkingen meegewogen te worden en die zijn bij colchicine frequent en ernstig.”

Van der Linde bestudeerde ook het rekenwerk van de uitkomsten van de zogenoemde LoDOCo2-studie. Zijn conclusie: “Toepassing van colchicine voor de onderzochte indicatie is ineffectief,
schadelijk en kan zelfs levensbedreigend zijn. De presentatie van dit onderzoek vertoont bekende kenmerken van misleiding.”

Voor meer artikelen klik hier

Colchicine gevaarlijk

Geschreven door

Gebruik van colchicine om hart- en vaatziekten te voorkomen, is ineffectief en schadelijk en kan zelfs levensbedreigend zijn. Dat stelt huisarts Hans van der Linde uit Capelle aan de IJssel. Colchicine wordt al eeuwen gebruikt als ontstekingsremmend middel bij jicht. Recent onderzoek zou doen blijken dat je dit middel ook kunt gebruiken om hart- en vaatziekten te voorkomen bij patiënten die ooit een hartinfarct hebben gehad of last hebben van vernauwde kransslagaders. Van der Linde verwijst de onderzoeksresultaten naar de prullenmand. Ze deugen niet, vindt hij.
De wat genoemd wordt “veelbelovende ontdekking” presenteerden de onderzoekers onlangs op het (virtuele) Congres van de European Society of Cardiology (ESC) eind augustus in Amsterdam en in The New England Journal of Medicine. Op initiatief van bijzonder hoogleraar Jan Hein Cornel (cardioloog bij Noordwest Ziekenhuisgroep) onderzochten cardiologen uit Nederland en Australië drie jaar lang het effect van Colchicine bij 5.500 patiënten. De helft van hen kreeg elke dag 0,5 mg Colchicine, de rest een placebo. Er traden volgens de onderzoekers minder (dodelijke) hartinfarcten op in de met Colchicine behandelde groep. Deze mensen hadden ook veel minder vaak een dotteroperatie nodig. De mensen die Colchicine ontvingen hadden niet meer bijwerkingen dan de mensen die placebo kregen.
Van der Linde hield gepresenteerde cijfers tegen het licht en kwam tot de schrikbarende ontdekking dat wij weer eens voor het lapje worden gehouden. Hem restte maar één conclusie: “En dat is dat colchicine geen klinische relevante verbetering van hart- en vaatziekten levert, maar wel een grotere sterfte geeft in de behandelde groep. Bij de plaatsbepaling van medicijnen dienen bijwerkingen meegewogen te worden en die zijn bij colchicine frequent en ernstig.”

Het Farmacotherapeutisch Kompas geeft aan:

Vaak (1-10%): buikpijn, misselijkheid, braken, diarree. Verder zijn gemeld: een mergdepressie met agranulocytose en aplastische anemie, vitamine B12-deficiëntie, perifere neuritis, neuropathie. Faryngolaryngeale pijn. Kaalheid, huiduitslag. Myopathie, rabdomyolyse. Amenorroe, dysmenorroe, oligospermie, azoöspermie.
Van der Linde bestudeerde het rekenwerk van de uitkomsten van de zogenoemde LoDOCo2-studie: “Ik heb een staatje gemaakt van de primaire en secundaire eindpunten. Dat heb ik ook gedaan met de eindpunten hartaanval, beroerte en overlijden”, aldus Van der Linde. Zijn conclusie: “Toepassing van colchicine voor de onderzochte indicatie is ineffectief en schadelijk en kan levensbedreigend zijn. De presentatie van dit onderzoek vertoont bekende kenmerken van misleiding in de vorm van schermen met relatieve risico’s in plaats van met absolute risico’s (ARR’s) en NNT’s, belangrijke parameters voor het beoordelen van het nuttig effect van medicijnen. Ook het weglaten van de bijwerkingen bij de plaatsbepaling van medicijnen past in dat kader”, aldus van der Linde.

Aan de media ingezonden brief van Hans van der Linde

Pil tegen hartaanvallen

NRC kopt op 1 september met grote letters “Pil tegen jicht kan nieuwe hartaanvallen voorkomen”. Het gaat om het oude middel colchicine, dat spaarzaam wordt toegepast door artsen vanwege vaak vervelende en soms ernstige bijwerkingen.
Het middel zou preventief werken. Opmerkelijk, want preventieve medicijnen moeten volgens gouden regels veilig zijn en geen risico’s vergroten. Het artikel is gebaseerd op onderzoekuitkomsten in de New England Journal of Medicine van 31 augustus. De samenvatting daarvan vermeldt dat aan andere oorzaken dan hartziekten meer mensen in de colchicinegroep overleden dan in de placebogroep.
De berekening van de preventieve winst levert bizarre uitkomsten: behandeling met colchicine gedurende 1 jaar spaart per 1.262 deelnemers 1 dode en veroorzaakt per 500 deelnemers 1 extra dode aan andere dan hart- en vaatziekten. U leest het goed.
Voor de waarde van een medicijn is de Number Needed tot Treat (NNT) een belangrijke maatstaf. Die NNT bedraagt voor het vóórkomen van een hartaanval bij dit onderzoek 199 per jaar. Er moeten dus 199 personen gedurende 1 jaar behandeld worden met colchicine om 1 hartaanval uit te sparen. De andere 198 personen hebben er geen baat bij en ondervinden alleen de vele bijwerkingen.
Conclusies overbodig.

Hans van der Linde, huisarts te Capelle aan den IJssel

Voor meer artikelen klik hier:

‘vergeten’ hartklep gerepareerd

Geschreven door

Een primeur voor het St. Antonius Hartcentrum. Daar werden in juli j.l. de eerste twee patiënten via de lies geopereerd aan een lekkende tricuspidalisklep. Deze hartklep wordt door artsen ook wel de ‘vergeten klep’ genoemd, omdat er weinig tot geen behandelingen zijn voor patiënten bij wie de klep niet goed werkt. Als er een manier wordt gevonden om deze ingreep ook te financieren, kan dit veel patiënten hun kwaliteit van leven teruggeven of zelfs hun leven redden.

De tricuspidalisklep zorgt ervoor dat het bloed alleen vanuit de rechterboezem naar de rechterkamer in het hart kan stromen en niet andersom. Bij een lekkage aan de klep ontstaan ernstige klachten als vermoeidheid, veel vocht vasthouden in benen of buik en hartfalen met een verhoogde kans op overlijden tot gevolg. Daar kan nu verandering in komen dankzij deze nieuwe ingreep, waarbij de lekkende tricuspidalisklep gerepareerd wordt via de lies.

Martin Swaans is cardioloog in het St. Antonius Hartcentrum en gespecialiseerd in hartingrepen via een katheter met behulp van cardiale beeldvorming (echografie van het hart): “De speciaal voor deze klep ontworpen TriClip, een soort nietje, brengen we tijdens de operatie met behulp van een katheter via de liesader in. Hiervoor hoeft het hart niet stil gelegd te worden. Via echobeelden volgen we de hartfunctie tijdens de ingreep nauwgezet en kunnen we de lekkage ook ter plekke goed beoordelen om er vervolgens voor te zorgen dat de clip op de juiste plek wordt geplaatst om de lekkage te dichten.”

Kwaliteit van leven teruggeven

Samen met zijn collega-cardiologen is Swaans continue op zoek naar manieren om patiënten met hartproblemen te helpen zonder dat daar een grote openhartoperatie voor nodig is. “Een openhartoperatie om een lekkende tricuspidalisklep te behandelen is voor de meeste, vaak oudere, mensen met deze aandoening veel te ingrijpend. Het enige alternatief wat ik tot nu toe kon bieden is vocht afdrijvende medicatie, wat de klachten iets vermindert, maar iemand niet beter maakt. Vorige week kon ik samen met mijn collega-cardiologen (Leo Timmers, Benno Rensing en Frank Eefting) voor het eerst het probleem van de lekkende tricuspidalisklep bij twee patiënten écht aanpakken om de kwaliteit van hun leven daadwerkelijk te verbeteren. Dat is fantastisch. Dáár doe ik het voor.”
Hans Robert de Wilde (72 jaar) is één van de twee patiënten bij wie Swaans de innovatieve ingreep uitvoerde. “Het is nu een week na de ingreep en ik ben alweer drie dagen thuis. Ik ben uiteraard nog wel herstellende, maar dat zal veel vlotter gaan dan wanneer ik een openhartoperatie had gehad. Dan had ik daar zomaar vier intensieve herstelmaanden bij op moeten tellen. Vanwege mijn lekkende hartklep kon ik veel leuke dingen in het leven niet meer doen. Ik golf graag; hou ervan om lekker buiten in beweging te zijn. Maar het zuurstoftekort maakte me zo vermoeid dat dat al een tijd niet meer ging. Ook sliep ik slecht. Nu slaap ik al twee nachten als een roos en hoop ik over niet al te lange tijd ook weer een balletje te kunnen slaan op de golfbaan.”

Financiering hard nodig

Al in 2009 had het St. Antonius Hartcentrum ook de primeur in de Benelux met het repareren van de mitralisklep via eenzelfde techniek en in 2018 werd in het St. Antonius voor het eerst een volledige mitralisklep vervangen zonder het hart stil te zetten. Inmiddels hebben ca. 500 patiënten in het St. Antonius via deze weinig belastende ingreep een mitralisklep-reparatie gekregen.
Cardioloog Swaans verwacht dat voor deze innovatieve reparatie van de tricuspidalisklep ook een grote groep patiënten in aanmerking komt, aangezien zo’n 5% van de patiënten ouder dan 75 jaar last heeft van een ernstig lekkende tricuspidalisklep. Voorlopig is de ingreep echter slechts weggelegd voor enkele gelukkigen. Er is helaas nog geen budget beschikbaar om de ingreep voor iedereen beschikbaar te maken. Swaans zet zich daarom samen met collega-cardiologen hard in om er financiering voor te vinden, bijvoorbeeld via een innovatiebudget van ZonMw. Swaans: “Dat kost tijd, maar we gaan er wel voor. Nu de techniek er na al die jaren eindelijk is, willen we natuurlijk ook het liefst iedereen helpen die hier baat bij kan hebben.”

Bron: www.antoniusziekenhuis.nl

Voor meer artikelen klik hier:

Colchicine en kans op nieuwe hart- of vaatziekte

Geschreven door

Een ontstekingsremmend medicijn dat al eeuwen wordt gebruikt voor jicht blijkt, althans volgens een publicatie op de website van Noordwest Ziekenhuisgroep, hart- en vaatziekten te voorkomen bij patiënten die ooit een hartinfarct hebben gehad of last hebben van vernauwde kransslagaders. Een lage dosis van het medicijn Colchicine zou de kans hierop met 30% verminderen. Deze veelbelovende ontdekking presenteerden de onderzoekers onlangs op het (virtuele) Congres van de European Society of Cardiology (ESC) in Amsterdam en in The New England Journal of Medicine.

Op initiatief van bijzonder hoogleraar Jan Hein Cornel (cardioloog bij Noordwest Ziekenhuisgroep) onderzochten cardiologen uit Nederland en Australië het effect van Colchicine bij 5.500 patiënten die eerder een hartinfarct hadden doorgemaakt of last hadden van vernauwde kransslagaders. De patiënten deden gemiddeld 3 jaar mee aan het onderzoek. De helft van de patiënten kreeg elke dag 0,5 mg Colchicine, de rest een nepmedicijn (placebo). Er traden minder (dodelijke) hartinfarcten op in de met Colchicine behandelde groep. Deze mensen hadden ook veel minder vaak een dotteroperatie nodig. De mensen die Colchicine ontvingen hadden niet meer bijwerkingen dan de mensen die placebo kregen.

Volgens de website betekenen deze onderzoeksresultaten veel voor het voorkomen van complicaties bij een grote groep mensen die al iets aan hun hart hebben. Nederland telt ongeveer anderhalf miljoen mensen met een chronische hart- of vaatziekte. Velen van hen hebben ooit een hartinfarct doorgemaakt. Elk jaar komen ongeveer 34.000 mensen in ons land in het ziekenhuis terecht met een hartinfarct.
Voor meer artikelen klik hier:

 

Mogelijk vervuilde diabetes 2 medicijnen in omloop

Geschreven door

Suikerziektepatiënten met diabetes type 2 slikken medicijnen waarin mogelijk een te hoge concentratie van de kankerverwekkende stof NDMA zit. Dit blijkt uit een nog niet eerder openbaar gemaakt onderzoek van het RIVM. De Inspectie Gezondheidszorg gaf hiertoe opdracht nadat meerdere landen miljoenen pillen terugriepen die vervuild bleken met NDMA. Zembla vroeg samen met NRC de resultaten van het RIVM-onderzoek op.

Daaruit blijkt dat van de twaalf onderzochte metformine pillen er twee boven de veiligheidslimieten voor NDMA zitten. De inspectie ziet geen aanleiding om deze medicijnen uit voorzorg terug te roepen. Ook ziet de toezichthouder geen noodzaak om patiënten en apothekers te informeren. In Nederland gebruiken 655.000 patiënten metformine.

Veiligheid onmisbaar geneesmiddel één jaar lang onduidelijk

De eerste vervuiling van het diabetes 2 middel met N-nitrosodimethylamine (NDMA) is op 4 december 2019 ontdekt. Toen riep Singapore drie merken metformine terug omdat ze vervuild bleken. Zwitserland haalde een paar dagen later twintig partijen metformine van de markt. Inmiddels zijn er in de VS en Canada op grote schaal partijen met miljoenen pillen teruggehaald.

Lees ook in NRC: ‘Honderdduizenden mensen kregen vervuilde pillen. Hoe kon dat?’

De inspectie gaf in december 2019 opdracht voor het RIVM-onderzoek. Uit het onderzoek van Zembla en NRC blijkt dat de inspectie sinds 1 mei 2020 van de uitslagen op de hoogte is. De overheid zegt pas eind dit jaar mogelijke maatregelen te kunnen nemen: “We hebben de uitkomsten voor de gehele Nederlandse markt nodig om te kunnen beoordelen of en zo ja voor welke metformine-producten dan maatregelen nodig zijn en welke.” Dat betekent dat de inspectie één jaar de tijd nodig heeft om te kunnen achterhalen of er in Nederland een kankerverwekkende vervuiling in een zeer belangrijk en onmisbaar geneesmiddel zit.

Inspectie: ‘verwaarloosbaar risico’

De inspectie weerspreekt niet dat er metformine in omloop kan zijn die boven de limiet zit. Maar die limiet is zo streng dat het gaat om een “verwaarloosbaar risico”, aldus de inspectie. “We gaan ervan uit dat de geteste batches inmiddels verbruikt zijn, maar dit is niet met zekerheid te zeggen.”
Op de vraag waarom de pillen niet uit voorzorg uit de markt gehaald zijn en patiënten een veilig alternatief krijgen, zegt de inspectie dat ze voor deze beoordeling de uitkomsten van een groter Europees onderzoek naar dit medicijn afwachten. De uitkomst wordt pas aan het einde van dit jaar bekend.

Geen recall vanwege meetonzekerheid

De inspectie geeft aan dat de betreffende pillen niet teruggehaald zijn omdat de test van het RIVM “een onzekerheidsmarge van vijftien procent” had. Daarmee is het niet zeker dat de uitslagen daadwerkelijk boven de limiet zijn, aldus de toezichthouder. De onzekerheidsmarge kan echter ook betekenen dat de gevonden concentraties vijftien procent hoger zijn.

Onbekend om welke producten het gaat

Welke twee merken metformine in de test boven de limiet zaten, weigert de inspectie te zeggen. Ook apothekers zijn niet geïnformeerd, zegt Aris Prins, voorzitter van de apothekerkoepel KNMP: “Dit is de eerste keer dat ik van een mogelijke vervuiling van diabetes 2 medicatie hoor. De apothekers waren wel op de hoogte dat er een onderzoek gedaan werd. “De onderzoeksresultaten heb ik nog niet gezien”, geeft Prins aan. De Nederlandse fabrikanten van metformine zeggen tegen Zembla en NRC niet te weten welke pillen de inspectie onderzocht heeft en welke mogelijk te hoge vervuilingen bevatten. Ze laten wel weten dat hun producten aan de normen voldoen.

Patiënten niet op de hoogte

Metformine is nu in meerdere landen het derde geneesmiddel waarin deze kankerverwekkende vervuiling boven de veilige limiet is aangetroffen. In 2018 werd NDMA ook in het bloeddrukmiddel valsartan gevonden. De Inspectie heeft toen de patiënten ook niet geïnformeerd. Apothekers hebben destijds tegen de lijn in toch patiënten op de hoogte gesteld. Uiteindelijk moesten 3,6 miljoen doosjes valsartan terug naar de apotheek om vernietigd te worden.
In het najaar van 2019 moesten enkele honderdduizenden gebruikers van de maagzuurremmer ranitidine stoppen met hun pillen. De inspectie heeft de patiënten toen wel geïnformeerd. Meer dan één miljoen verpakkingen werden teruggehaald. In nagenoeg alle ranitidine zat NDMA.

Vanavond onderzoekt Zembla in de uitzending ‘Vervuilde medicijnen’ hoe het kan dat patiënten vervuilde pillen slikken. Kijk vast de eerste beelden: www.bnnvara.nl

Voor meer artikelen klik hier:

Bloedverdunner zonder controle

Geschreven door

Mijn 87-jarige moeder woont in een verzorgingshuis. Ze heeft onder andere last van de hartritmestoornis atriumfibrilleren. Ze wordt elke twee weken geprikt door de trombosedienst om de dikte van het bloed te testen. Dit vraagt nogal wat van het zorgpersoneel, want ze snapt het niet meer goed. Nu heb ik gehoord dat er ook manieren zijn om het bloed dunner te maken die geen controle nodig hebben? Ik heb namelijk ook nogal wat zorgen over mogelijke coronabesmetting bij haar.


Om te beginnen zijn de zorgen over besmetting zeer terecht. In een situatie waarin veel besmettingen kunnen optreden en bewoners cognitief niet sterk zijn, is het heel moeilijk om goede

sociale en persoonlijk hygiëne toe te passen. Hier helpt ook niet mee dat we in Nederland niet in staat lijken om ons zorgpersoneel voldoende te beschermen.

Terug naar het probleem van ontstolling bij atriumfibrilleren. Atriumfibrilleren, ook wel boezemfibrilleren genoemd, is een ritmestoornis die veel voorkomt bij ouderen. Bij atriumfibrilleren

ontstaat een chaotisch en snel ritme in de boezems van het hart, die dan niet mee samenknijpen. Daardoor staat het bloed stil in de boezems en kan gemakkelijk stollen. Wetenschappelijk onderzoek heeft laten zien dat ongeveer 20% van alle beroertes in de samenleving ontstaan door atriumfibrilleren. Voor Nederland betekent dit dat er van de 40.000 beroertes per jaar, maar liefst 8000 ontstaan door atriumfibrilleren. Bij op tijd en goed behandelen, door ontstollende medicatie te

geven, kun je het grootste deel hiervan voorkomen. Voor de ontstolling, het dunner maken van het bloed, hebben we decennialang gewerkt met acenocoumarol. Alleen de bandbreedte waarin het veilig en effectief werkt, is maar smal. Daarom moet de dikte van het bloed vaak worden gecontroleerd. Echter, sinds een aantal jaren zijn er slimmere middelen voor ontstolling, de zogeheten directe orale anticoagulantia, of DOAC’s. Deze grijpen rechtstreeks aan in de stolling, en bij gebruik van deze middelen hoef je het bloed niet te controleren op het effect. Daarbovenop lijken deze middelen ook nog eens veiliger en effectiever te zijn bij rechtstreekse vergelijking met acenocoumarol. Ze lijken daarmee zowel voor uw moeder als het verzorgingstehuis een veel betere optie.

Uit De Telegraaf, 14-05-2020

Voor meer artikelen over o.a medicijnen en aandoeningen klik hier

Vrouw en verkeerde diagnose

Geschreven door

Met paracetamol naar huis worden gestuurd terwijl er binnenin de borstkas sprake is van een levensbedreigende verwijding van de slagader (Aorta Aneurysma): het overkwam de 57-jarige Nancy Evers. Inmiddels heeft zij onder andere een nieuwe aortaklep én is Nancy een pacemaker ‘rijker’. Haar verhaal gaat over de weg naar erkenning, haar strijd voor gerechtigheid en aandacht voor het vrouwenhart. 

Het is december 2008 en de gezellige sfeer rondom de feestdagen is in volle gang. Maar de sportieve Nancy ervaart een hevige pijn in haar borst en haar schouders. Bij de huisartsenpraktijk wordt zij in een rolstoel doorverwezen naar de Eerste Harthulp. Wanneer na onder andere een bloedonderzoek blijkt dat zij geen hartinfarct heeft gehad, wordt zij met paracetamols naar huis gestuurd: ‘Tijdens de onderzoeken keken de dienstdoende artsen alleen naar de standaard kenmerken van een hartaanval.’ Maar eenmaal thuis blijft de pijn aanhouden. Uiteindelijk is het haar man die actie onderneemt: ‘Ik bleef over mijn borst wrijven en na avondenlang dit aangezien te hebben, opperde mijn man om een zogeheten total body scan bij Prescan in Duitsland te maken, ook al werd deze door de zorgverzekering niet vergoed. Het bleek mijn redding.’

Vallen, opstaan en weer doorgaan
Tijdens het onderzoek bij de Oosterburen valt de arts direct stil: ‘Hij constateerde direct een Aorta Aneurysma van ruim zes centimeter. Ik moest tot mijn operatie rustig blijven, want met het klappen van mijn aorta zou ik doodbloeden en overlijden. Gedurende het gesprek met de cardioloog ging alles langs mij heen. Ik begreep er simpelweg niets van. Op weg naar huis zat ik vol ongeloof en vragen. Eenmaal thuis belde ik de huisarts en de volgende dag zat ik bij de cardioloog.’

Nancy ondergaat een openhartoperatie. Eveneens wordt een pacemaker ingebracht vanwege geleidingsproblemen. Drie maanden later hoort zij van haar leidinggevende op het werk dat zij na 25 jaar als bankier te hebben gewerkt moest switchen naar een andere baan: ‘En daarmee stortte mijn wereld in; het was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Ik wilde een einde aan mijn leven maken.’

Maar het is haar tijd nog niet. Nancy vecht en komt sterker terug. Haar man is een grote steun. Na de hartrevalidatie gaat zij onder begeleiding van een fysiotherapeut weer sporten. Ook mentaal gaat zij het gevecht aan en mede door deze combinatie leert zij haar lichaam weer te vertrouwen: ‘Als je van de hartbewaking afkomt hoort alles het ‘gewoon’ te doen, maar daarop blindelings vertrouwen is best eng.’

Hart- en vaatziekten kijken niet naar leeftijd
Eenmaal op dreef weet zij van geen ophouden, want in de jaren daarop behaalt zij haar AED-certificaat -en heeft drie dagen later haar allereerste reanimatie-, valt twintig kilo af en loopt de halve marathon van Amsterdam. Ook volgt zij succesvol een beroepsopleiding, maar besluit na een stage om hiermee niets te doen. Uiteindelijk gaat Nancy aan de slag als vrijwilliger bij diverse stichtingen en vindt werk bij een midden- en kleinbedrijf.

Inmiddels  is het tien jaar geleden en Nancy is zich er meer dan van bewust hoeveel geluk zij heeft gehad. Het besef dat zij door de oog van de naald is gekropen, maakt haar heel dankbaar: ‘Het herstel is een lang proces waar ik ongeduldig van werd, mede doordat er weinig psychische begeleiding is. Ik ben er gelukkig goed uitgekomen, maar ik hoop van ganser harte dat hier beter naar wordt gekeken; temeer omdat de leeftijd waarop mensen een hartaandoening krijgen steeds lager ligt.’

Ze vervolgt: ‘Terwijl er dagelijks 110 mensen overlijden aan een hart- of vaatziekte in Nederland, heb ik nog steeds het gevoel dat de jongeren denken dat dit alleen oudere mensen treft. Het tegenovergestelde is waar. De onwetendheid heeft er wellicht ook met te maken dat hart- en vaatziekten vrij onbekend zijn. Terwijl iedereen bijvoorbeeld de roze strik, verwijzend naar borstkanker, meteen herkent. Daarnaast vind ik ‘alleen’ maar hartrevalidatie na een ingreep onvoldoende, met name in vergelijking met het hersteltraject bij andere ziekten.’

Het heft in eigen handen nemen
Dat verandering begint bij jezelf, daar is Nancy zich meer dan bewust van. Samen met haar man is zij bezig met een persoonlijk ontwikkelingstraject. Zij zijn nu zover om terug te geven, want het uiteindelijke doel is om een lifecoach voor vrouwen met hart- en vaatproblemen te worden: ‘Mensen hebben (begrijpelijkerwijs) geen flauw idee wat je hebt meegemaakt. Persoonlijk heb ik een hele tijd geworsteld met de vraag: waarom ik? Na een vreselijke jeugd, een poging tot aanranding en deze openhartoperatie heb ik mijn portie wel gehad. Maar ik wilde daarin niet blijven hangen en ik heb besloten om mijn negatieve gevoelens om te draaien. Ik ging aan mijzelf werken en begon positieve veranderingen toe te passen. Uiteindelijk heeft alles mij gemaakt tot de vrouw die ik nu ben en tegenwoordig kan ik met mijn ervaringen andere vrouwen helpen. Hoe mooi is dat? Ik pak iedere dag die ik krijg en ga voor kwaliteit in plaats van kwantiteit.’

Voor meer artikelen over o.a aandoeningen klik hier

Stamceltherapie bij angina pectoris

Geschreven door

Na een serie ingrepen aan zijn hart kreeg Jan Veenhuijzen (84) uit Middenbeemster te horen dat er niets meer voor hem gedaan kon worden. Als echte levensgenieter nam hij daar niet zomaar genoegen mee. Al googelend stuitte hij op een nieuwe, nog vrij onbekende stamceltherapie in het LUMC (Leiden).

‘Ik heb al bijna 25 jaar hartproblemen. In 1998 heb ik een bypass operatie ondergaan, waarna het een tijdje goed ging. Maar na tien jaar kreeg ik opnieuw problemen en daarna bleef ik doorsukkelen. Diverse keren werd ik per ambulance met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ik kreeg een pacemaker en er werden twaalf stents geplaatst, waaronder een zogenaamde ‘reducer stent’, speciaal voor uitbehandelde patiënten. In 2018 ben ik nog een keer gedotterd. Daarna zeiden de artsen dat ze helaas niets meer voor me konden doen, ik moest er maar mee leren leven. Ook al was ik inmiddels de tachtig al gepasseerd; daar was ik het niet mee eens! Op dat moment kon ik amper honderd meter lopen en was ik constant moe. Maar ik was er nog lang niet aan toe om eruit te stappen.

Ik ben best handig op de computer en ben een beetje gaan googelen of er écht geen andere mogelijkheden meer waren. Zo las ik op een gegeven moment over een experimentele therapie die in het LUMC werd gegeven, waarbij stamcellen in de hartspier worden geïnjecteerd. Ik heb dit aan mijn cardioloog voorgelegd, die nog nooit van de methode had gehoord. Aanvankelijk was hij een beetje sceptisch. ‘Zou je dat nu wel doen?’, vroeg hij. Er zitten immers ook risico’s verbonden aan zo’n nieuwe methode. Maar wat had ik te verliezen? Het was óf blijven doorsukkelen, óf een risico nemen.

In overleg met mijn familie en mijn cardioloog heb ik me opgegeven en na een reeks onderzoeken werd ik toegelaten tot het experiment. Op 5 december 2018 was de grote dag. ’s Ochtends werden stamcellen uit mijn beenmerg afgenomen en ’s middags zouden die in de hartspier worden gespoten. Natuurlijk was dat wel even spannend, ik realiseerde me goed dat het ook fout kon gaan. Daar moest ik ook voor tekenen. Maar gelukkig verliep alles zonder problemen en mocht ik al snel weer naar huis.

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en de verbetering is aanzienlijk. Ik loop inmiddels weer dagelijks een rondje door het dorp, wat vóór de ingreep onmogelijk was. En dan houd ik ook nog genoeg energie over om mijn vrouw te helpen in het huishouden en mijn kinderen en kleinkinderen te zien. Ik heb een achterkleinzoon van 2, die ik gelukkig nog kan zien opgroeien. Wie weet hoe ik eraan toe was geweest als ik niet bij toeval op die methode was gestuit? Daarom vertel ik bewust nu mijn verhaal in Hartbrug, in de hoop dat meer mensen met dezelfde klachten weten dat deze optie er is, en dit voorleggen aan hun cardioloog. Hopelijk krijgen andere mensen die uitbehandeld zijn zo, net als ik, een nieuwe kans.’

(kader)
Cardiale celtherapie
De behandeling in het LUMC is geschikt voor mensen met onbehandelbare pijn op de borst door vernauwingen in de kransslagvaten (angina pectoris). De patiënten die ervoor in aanmerking komen hebben reeds alle medicijnen die ze kunnen verdragen en laten op de nucleaire doorbloedingsscan een beeld van verminderde doorbloeding van de hartspier zien.

Bij de ingreep worden er cellen uit het eigen beenmerg in de hartspier geïnjecteerd, waaronder stamcellen. Uit experimenten met dieren en onderzoeken bij patiënten is gebleken dat injectie van lichaamseigen beenmergcellen in het hart kan leiden tot een verbeterde doorbloeding en hartfunctie, afname van het zuurstoftekort en een vermindering van de klachten van pijn op de borst.

De methode wordt sinds 2003 toegepast en is sindsdien meer dan 300 keer uitgevoerd. De resultaten zijn vooralsnog positief te noemen en inmiddels wordt de ingreep ook vergoed door de zorgverzekeraar. Omdat de behandeling nog steeds relatief nieuw is, wordt er nog steeds wetenschappelijk onderzoek gedaan.

Dat de methode zo nieuw is en ook alleen in het LUMC wordt toegepast, heeft als gevolg dat veel cardiologen in andere ziekenhuizen nog niet op de hoogte zijn van deze mogelijkheid. Dr. Douwe Atsma, die de behandeling in het LUMC uitvoert: ‘We publiceren natuurlijk wel onze resultaten, en via wetenschappelijke literatuur kunnen andere artsen er ook mee in aanraking komen. Aangezien het om een kleine groep patiënten gaat, is de behandeling momenteel alleen in het LUMC beschikbaar. Op die manier houden we voldoende expertise. Andere ziekenhuizen zouden het, in overleg met ons, wel kunnen oppakken.’ De risico’s zijn volgens Atsma gelijk aan die van een hartkatheterisatie. ‘Het bloedvat in de lies moet natuurlijk weer goed dichtgaan en er kunnen eventueel stolsels vanuit de grote lichaamsslagader naar het hoofd schieten. Deze kans is ongeveer 0,8% in onze groep.’

Kijk voor meer informatie over de behandeling op www.hartlongcentrum.nl/behandelingen/stamceltherapie of overleg met uw cardioloog.

Tekst Marion van Es

Voor meer artikelen over o.a hartproblemen klik hier

Zorgverzekeraars en nare bijwerkingen

Geschreven door

VENLO – Peter Janssen werd in 2013 van de ene dag op de andere hartpatiënt. Sindsdien ligt de 49-jarige Venlonaar geregeld met zorgverzekeraars in de clinch. Die zijn er immers op uit om mensen zo goedkoop mogelijke medicijnen voor te laten schrijven. Duurdere worden niet meer vergoed. Voor Peter had dat meermaals vervelende gevolgen. Ze resulteerden in een spoedopname in het ziekenhuis omdat zijn hartslag grotendeels wegviel, en in hallucinaties en nachtmerries. Peter Janssen heeft het sindsdien helemaal gehad met de zorgverzekeraars, die puur uit bezuinigingsdrift goedkopere medicijnen lieten voorschrijven die leidden tot ernstige bijwerkingen.

Peter is hartstochtelijk mountainbiker. Al jaren gaat hij met de mountainbike via een omweg door de Venlose bossen en heuvels naar zijn werk, Office Depot, de grootste leverancier voor de kantoorartikelen in Europa, gevestigd in het Limburgse stadje aan de Duitse grens. Ook fietst hij vaker met zijn vrouw om een frisse neus te halen. Zo ook zeven jaar geleden. ‘Ik voelde me goed’, herinnert Peter zich. ‘Het was warm, 23 graden, maar ik hield mijn hand voor de mond omdat ik het gevoel had ijskoude lucht binnen te krijgen. Alsof het vroor. Mijn vrouw vroeg me waarom ik dat deed. We vertrouwden het niet en reden naar de huisartsenpost. Daar bleek mijn bloeddruk gigantisch, en bleek ik een hartaanval gehad te hebben. Enkele dagen later bleek uit katheterisatie dat de vaten rond het hart aan alle kanten potdicht zaten. Bij het academisch ziekenhuis in Maastricht hebben ze toen drie omleidingen gemaakt. Het gekke is: voor die tijd had ik nergens last van.’

Al snel bleken erfelijke factoren een hoofdrol te spelen. ‘Elf generaties terug in de 17de eeuw werd al over een van mijn voorvaderen geschreven: ‘is aan Borschtsiekte overleden’. Die had het dus al aan zijn hart. Mijn vader kreeg op 50-jarige leeftijd een hartaanval en overleed veel te vroeg, en de mannen aan moeders kant zijn ook allemaal overleden aan hartproblemen.’

Corona

Vindt hij zijn hartproblemen dan niet akelig in het licht van de coronacrisis? ‘Ergens in maart werd ik wakker met een gigantische keelpijn. Ik was kortademig en voelde me slecht. De huisartsenpost kon me niet helpen. Ik moest gewoon thuis uitzieken. Gelukkig voelde ik me twee dagen later weer beter.’ Peter is sindsdien wel op zijn hoede. ‘Niet dat ik me meer zorgen maak als hartpatiënt, maar ik ben wel voorzichtiger. Ik werk nu vanuit thuis. Maar bij het begin van de coronacrisis werkten we nog op kantoor, een bedrijf in Venlo met zo’n 800 medewerkers, onder meer afkomstig uit Brabant en Heinsberg (Duitsland) – dat waren eind februari al besmette gebieden, en toen al hield ik afstand jegens die mensen. Ik was er heel bewust mee bezig. Wij begonnen op het werk al vroeg met handen wassen. Voor mij kwam daar dus bij: ik bleef bij iedereen uit de buurt die uit een risicogebied komt.’

Normaal fietst Peter veel, maar door de coronacrisis werkt hij van thuis uit en blijft ook gewoon thuis. Tijdens ons telefonisch gesprek blijkt hij vooral in zijn maag te zitten met de bijwerkingen van medicijnen: daarmee heeft hij nogal wat nare ervaringen. ‘Op 30 maart 2019 zijn we op vakantie in Aruba geweest. Het was er heet en goed. Elke morgen om zeven uur reed ik daar via het sneeuwwitte strand naar de ruwe woestijnachtige oostkust met cactussen. Het was er heerlijk fietsen. Ik kon ook mijn hobby fotograferen uitleven, ik wist er een koppel Arubaanse gronduilen met twee jongen te fotograferen! Niet lang na deze sportieve vakantie moest ik met spoed naar de huisartsenpost, de HAP dus. Wat was er gebeurd? De apotheek had mij een ander, goedkoper merk bètablokkers gegeven. Ik werd ’s nachts wakker met een hartslag van 30, en voelde me gigantisch slecht. ‘Ik ben er niet goed aan toe’, zei ik tegen mijn vrouw, die me naar de HAP bracht. Die stuurde me acuut door naar het ziekenhuis, waar ik binnen een dag op wist te krabbelen. Het bleek dat ik door het nieuwe medicijn niet goed was geworden. Via het ziekenhuis kon ik weer terug naar mijn oude, vertrouwde bètablokker. Ik belde vervolgens boos met de zorgverzekeraar, die me het goedkopere medicijn in de maag had gesplitst. Die zuinigheid kostte hen wel een ziekenhuisopname, waardoor mijn eigen risico er gelijk doorheen was. Uiteindelijk trekken de zorgverzekeraars op deze manier zelf aan het kortste eind: die krijgen de rekening van de gevolgen van hun zuinigheid.’

Dit was niet de enige ervaring van Peter met de bezuinigingsdrift door de zorgverzekeraars. ‘Zo hebben ze mij goedkopere bloedverdunners voorgeschreven waarvan ik hallucinaties kreeg. En ik kreeg een soort statines tegen mijn hoge triglyceride, een voorstadium van diabetes. Daarvan kreeg ik nachtmerries. In alle drie de gevallen zei ik tegen mijn apotheker: die troep hoef je me niet meer te geven, die neem ik niet meer mee.’

Statines kon Peter niet verdragen. Hij crepeerde van de spierpijnen, had last van spierafbraak, en kreeg er bijna nierproblemen door. Daarom doet hij nu mee aan een experiment waarbij hij twee keer per jaar een injectie krijgt om zijn cholesterol terug te brengen naar 1,8. Peter wantrouwt de ‘statinemaffia’ weliswaar, maar omdat zijn bloeddruk zo hoog is, heeft hij geen alternatief en moet iets aan zijn hoge cholesterol doen. ‘Je moet het zo zien’, legt Peter uit. ‘Ik las over een Italiaanse vrouw van 92 met een cholesterolwaarde van meer dan 14. Maar zij had een gezonde bloeddruk. Dan is die hoge cholesterol niet erg. Maar in mijn geval met mijn bloeddruk zouden mijn aderen beschadigen, en hoopt de cholesterol zich op.’

Peter houdt zich inmiddels aan een nieuwe leefstijl, om op die manier het nemen van medicijnen zoveel mogelijk tegen te gaan. ‘Koolhydraatarm eten helpt enorm. Mijn bloedsuikerwaarden komen daardoor in een goed evenwicht, zonder medicijnen!’

Voor meer artikelen over o.a … klik hier