Door al die mooie en gezellige HartbrugReizen vliegt de tijd, 2019 zit er alweer bijna op! Maar we kunnen gelukkig terugkijken op een zeer geslaagd reisjaar. Vele reizigers hebben genoten van mooie en gevarieerde vakanties. We bezochten veel mooie landen en plekken, maar er was vooral ook plaats voor veel gezellige momenten. Er zijn weer mooie vriendschappen ontstaan. Juist doordat groepsgevoel en saamhorigheid kenmerkend zijn voor onze reizen, voelt het na een paar dagen al als één grote familie. Altijd weer bijzonder om te zien!

In deze tijd van het jaar is het natuurlijk koud, maar we hebben mooie voorjaarsreizen voor u in petto. Blader dus snel verder om alvast uit te kijken naar een leuke (en zonnige!) vakantie. Liever niet zo lang wachten en het koude weer nu al een beetje beu? Er zijn nog enkele plekken vrij voor de 21-daagse reis naar Spanje, met vertrekdatum 10 januari.

Natuurlijk gaan we het nieuwe reisjaar vol goede moed in. Het reisprogramma is weer heel gevarieerd: van 5-daagse tot 21-daagse reizen, en van dichtbij tot ver weg. Vanaf nu ook vliegreizen! Ik weet zeker dat er voor ieder wat bij zit.

Interesse in een reis? Wees er snel bij en voorkom teleurstellingen. Bel naar 0900 – 4 278 278 voor meer informatie of om te boeken. Hopelijk tot snel tijdens een van onze HartbrugReizen!

Geen interesse in onze reizen? Geef dit uitneembare katern dan alsjeblieft aan een kennis, familielid of goede buur! Wellicht hebben zij en wij er iets aan.

Bedankt!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Een tijdje geleden stuitte ik in het park in Amsterdam op een scène die niet zou misstaan in een politieserie: ambulance, brandweer en politiewagens met gillende sirenes. Een groep omstanders die zich in een cirkel rond het slachtoffer had opgesteld, terwijl ze toekeken hoe met behulp van een AED de reanimatie werd uitgevoerd. Ondanks verwoede pogingen van de agenten bleef het slachtoffer er levenloos bij liggen, maar dat was ook niet zo gek: het was een pop.

Een team van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) hield deze demonstratie om het publiek bekend te maken met reanimeren. In workshops konden mensen zelf de techniek leren. Er waren zelfs wedstrijdjes, waarbij mensen tegen elkaar konden strijden wie de meest effectieve reanimatie uitvoerde. Ik zag een dame stevig met beide handen op een pop drukken, haar heupen heen en weer swingend op muziek van de Bee Gees. De maat van Stayin’ alive is namelijk precies het goede ritme om iemand te reanimeren. Ik vermoedde dat ze vast niet zo zou swingen als het haar eigen man, vader of buurman was die daar lag. Maar ze won de wedstrijd wel.

Bij een andere stand werd uitgelegd wat je moet doen als een kind dreigt te stikken in een dropje, of hoe je een baby reanimeert. Ik keek naar een jong stel dat rustig met twee vingers op het borstje van een ieniemienie popje in een ledikantje drukte. Hun eigen baby lag rustig slapend in de kinderwagen naast hen. Ik bewonderde de kersverse papa en mama vanwege hun moed om na te willen denken over datgene waar je als ouder helemaal nooit over na wilt denken, namelijk dat er iets zou kunnen gebeuren met je kind. Tegelijkertijd liepen de rillingen over mijn rug, denkend aan mijn eigen pasgeboren neefje, bij wie zelfs een perfect uitgevoerde reanimatie niet had mogen baten. Op sommige dingen in het leven kun je je nooit voorbereiden…

Ik hoorde een arts trots vertellen hoe Nederland koploper in de wereld is als het aankomt op het aantal mensen dat een reanimatie overleeft. Juist doordat steeds meer ‘leken’ weten wat ze moeten doen als iemand een hartstilstand krijgt. Ik vroeg me af of ik zelf in staat zou zijn het juiste te doen als mijn geliefde iets zou overkomen. Ik keek nog eens naar de swingende mevrouw. In gedachten telde ik mee: Ah, ha, ha, ha, stayin’ alive, stayin’ alive.

Column door: Marion van Es

In 1970 werd de Nederlandse Hartpatiënten Vereniging opgericht, de organisatie die inmiddels Hartpatiënten Nederland genoemd wordt. Uit nood, want er werden niet of nauwelijks hartoperaties uitgevoerd in Nederland. De situatie was rampzalig: hartpatiënten werden gediscrimineerd en stierven. Doordat ze thuis op de bank moesten blijven zitten stierven ze namelijk vaak terwijl ze nog op de wachtlijst stonden. Was een dode hartpatiënt goedkoper dan een levende? Onacceptabel voor de Hartpatiënten Vereniging. Wij kwamen in actie en maakten het verschil!

De toenmalige leden sleurden met doodskisten door Den Haag. Eveneens werd de Tweede Kamer bezet.  En dit was maar een deel van de landelijke acties. Zo werden lijsten met ‘foute’ medicijnen gepubliceerd, een zogeheten Zwartboek opgesteld en overheid, verzekeraars en farma onder druk gezet. Het resultaat? De grip op de hartzorg werd afgedwongen en vliegtuigen vol hartpatiënten vlogen naar het buitenland. Hun leven werd gered.

Nu, vijftig jaar later, staan we aan de vooravond van het jaar 2020 en mogen wij ons 50-jarig jubileum vieren. Vijftig inspirerende jaren die ik van dichtbij meemaakte. Als kind deed ik al mee en volgde alles op de voet. Later, toen ik 18 was, organiseerde ik reanimatie-voorlichtingsavonden met optredens van bekende Nederlandse artiesten. Zodoende reed ik samen met bijvoorbeeld Ramses Shaffy en Liesbeth List het land door. Het waren roerige jaren in het belang van onze supporters, maar de basis voor een hartbewaakt Nederland werd gelegd!

Inmiddels ben ik 33 jaar voorzitter van deze prachtige organisatie. Dat maakt mij verantwoordelijk voor alles wat wij doen. Dus ook voor onze HartbrugReizen, die ik destijds opstartte om mensen uit hun isolement te halen. Onlangs was ik in Portorož (Slovenië) waar op dat moment een groep reizigers van hun wel gegunde vakantie genoot. Ik wil dan graag de sfeer proeven en de persoonlijke verhalen van de deelnemers horen: waarom hebben de mensen vertrouwen in ons, waarom kiezen zij juist voor HartbrugReizen en wat kunnen wij verbeteren?

Behalve dat het bijzonder inspirerend is, leer ik heel veel. Niet alleen over de reizen, maar ook over onze reizigers door naar hun persoonlijke verhalen te luisteren. Ik leer hoe zij in het leven staan, omgaan met tegenslag en waarin zij steun kunnen gebruiken. Maar ook hoe zij zich begrepen voelen. En vooral hoe zij zich rustig en veilig voelen.

Ik hoorde hoe een aantal mensen tijdens onze reizen het vertrouwen in zichzelf weer terug weet te vinden. En dat zij opnieuw leren genieten: van het weer, de vakantie en de bus, maar ook van elkaar en vooral weer van het leven.

Op mijn bezoekdag stond een trip naar een hoog in de bergen gelegen ‘partizanen ziekenhuis’ op het programma. Het was een hele klim. Ik ging mee en kon met mijn eigen ogen zien hoe de mensen zichzelf overwonnen en tot het uiterste konden en wilden gaan. Alles vanzelfsprekend op verantwoorde wijze en onder coaching van onze ‘beschermengelen’. Samen verlegden ze grenzen. Het was vermoeiend, maar uiterst bevredigend. Iedereen had er in bepaalde mate een overwinningsgevoel aan overgehouden. Velen realiseerden zich dat ze veel meer konden dan dat ze dachten.

De deelnemers gaven mij veel inspiratie en voldoening. Ik besefte nog eens te meer dat ik buitengewoon dankbaar en trots ben dat ik mij al vijftig jaar (waarvan 33 jaar als voorzitter) mag en kan inzetten voor de mooiste club van Nederland. En het werd mij duidelijk dat hartpatiënten echt iets aan ons hebben.

Hartpatiënten vertrouwen ons vanwege onze eerlijkheid en onafhankelijkheid. En omdat wij er echt 100% voor de patiënt zijn. Ook dat maakt mij trots. Maar ik ben ook heel trots op onze medewerkers: samen realiseren wij dat alles. En daar gaan wij mee door op de manier die u van ons kent. Zoals mijn voorgangers Henk Fievet en mijn vader Piet van Overveld dat reeds in hun genen hadden, want die hebben deze koers al vijftig jaar geleden uitgezet. En daar ben ik nóg trotser op.

Maar het meest trots ben ik op onze supporters en donateurs: jullie zijn onze partners, staan boven aan de prioriteitenlijst en vormen altijd het hart van ons denken!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

 

Vraag: Alles Goed?

Antwoord: Ja, en met jou?

Kent u deze standaardvraag met bijbehorend antwoord?

In eerste instantie antwoordde ik ook zo, maar ik dacht wel steeds, niet alles kan altijd maar goed zijn. Ik wilde meer diepgang brengen in deze redelijk oppervlakkige vraag.

Naar aanleiding van deze gedachte ging ik deze vraag beantwoorden met ‘bijna alles en hoe is het met jou?’. Dat werkte echter ook niet, want dan gingen de mensen zich zorgen maken, omdat er blijkbaar iets niet goed ging met mij. Mijn nuancering werkte averechts.

Als ik dieper naar deze vraag kijk, kan ik mij afvragen aan welke ‘ik’ deze gesteld wordt. Als hij gevraagd wordt aan mijn Ware Ik, dan kan ik zorgeloos antwoorden dat alles inderdaad goed gaat. Mijn Ware Ik is namelijk verbonden met de Bron, Het Goddelijke, de Allesomvattende Liefde. Alles wat gebeurt, is dan goed, alles heeft een reden, ook al kunnen wij mensen die niet altijd doorgronden.

Wordt deze vraag echter aan mijn ‘verpakking’, het ego, mijn menselijke verschijning, mijn ‘kleine ik’, gesteld, dan gaat zeker niet alles goed. Het ego is namelijk niet zo snel tevreden, het wil altijd meer en beter, vindt ook dat ik, als individu, groter of beter dan anderen moet zijn en als dat niet werkt, dan maar kleiner of slechter dan anderen, dan krijgt het namelijk ook aandacht, zoals (zelf)medelijden.

Het mag duidelijk zijn dat de ‘kleine ik’ ons uiteindelijk niet verder helpt. De vreugde die je ervaart met het bereiken van beter, groter, duurder, hogere status enzovoorts, is vaak maar kortdurend, of in ieder geval vergankelijk.

Maar ja, hoe reken je dan af met dat ego? Ik heb het al eens over onze schaduwkanten gehad, de stukjes van onze persoonlijkheid, die we liever niet zien en daarom in de schaduw hebben gezet. Deze schaduwkanten zijn eigenlijk allemaal aspecten van het ego. Dit is echter maar een klein deel van het ego. Als we bewuster worden gaan we deze schaduwkanten ontdekken, we zetten ze in het licht. Vervolgens kunnen we accepteren dat het aspecten zijn, die ook bij ons aardse leven hebben gehoord maar dat we ze, nu we steeds meer bewust worden, niet meer nodig hebben.

Het ego gaat echter tegenstribbelen, omdat het zichzelf in stand wil houden. Om dat te bereiken veroorzaakt het een schuldgevoel bij ons en wil het ons kleineren. Het is onze uitdaging om onszelf te vergeven voor deze aspecten die eerder in ons leven zijn ontstaan en te besluiten vanaf nu de weg van de Liefde te volgen. Liefde kent geen angst en is onschuldig.

Ik zei al dat we slechts een klein deel van het ego hebben besproken, het meest voor de hand liggende, meest herkenbare deel.  Dit is de top van de ijsberg. Het meer onbewuste gedeelte is sterk verbonden met het mens-zijn. Onze Ware Ik neemt alleen maar waar, zonder oordelen, denken of doen. Al het andere is in feite ons ego. Dit ego heeft denken, doen en oordelen als instrumenten, en we denken en doen van alles en oordelen continu, al is het alleen al om te zien of we wel veilig kunnen oversteken.

Het ego is dus altijd aanwezig. Het enige wat wij er tegen kunnen doen, is ons denken en doen heel bewust te aanschouwen en dan te besluiten de gedachten en handelingen, die niet passen bij het hogere doel, te vervangen door zuivere gedachten en handelingen. Zo gaan we de gereedschappen van het ego inzetten voor het hogere doel. Bij elke gedachte of handeling is het mogelijk om je af te vragen welke ‘ik’ hier begunstigd wordt, net zoals het geven van je antwoord op de vraag ‘alles goed?’.

Ik durf nu zonder schroom te antwoorden dat alles goed is, want zoals u reeds weet, ‘het is zoals het is, en dat is goed’.

Column door: Jan Chin

Beste lezers, ik heb begrepen dat uit een enquête is gebleken, dat wachtkamerstress een veel gehoord probleem is. Mij is gevraagd daar aandacht aan te besteden.

Zoals ik vaker geschreven heb, is stress de spanning die wij ervaren, vaak vanwege prikkels van buitenaf. De prikkels zelf veroorzaken echter niet de stress, maar onze gedachten over deze prikkels.

In een wachtkamer zijn er vaak veel gebeurtenissen waar we negatieve gedachten over kunnen hebben. Vaak zit je al niet op je gemak, ben je toch al gespannen over het gesprek met de arts en de eventuele uitslag die je krijgt. Vanuit die spanning kun je er vaak niet veel extra’s bij hebben. Je kunt je gaan ergeren omdat het wachten toch wel lang duurt of omdat andere mensen, die toch echt later binnen kwamen, eerder aan de buurt zijn dan jij. Je kunt je ook storen aan het gedrag van andere mensen in de wachtkamer, bijvoorbeeld omdat iemand te hard lacht of spelende kinderen teveel lawaai maken, of als een assistente onaardig lijkt

----

Al een tijd geleden ben ik gestopt met medicatie die ik reeds meer dan tien jaar slikte. En ik voel me er heel erg goed bij. Ik ben gestopt met het slikken van metformine tegen diabetes, van statines tegen slecht cholesterol, en met bloedverdunners. Volgens de gangbare opvatting binnen het medische wereldje ben ik vanaf nu dus ten dode opgeschreven.

Maakt u zich geen zorgen. Ik heb mijn leefstijl aangepast, leef stukken gezonder, ben fors afgevallen, en mijn bloedsuikerspiegel is oké. Met stijgende verbazing lees ik intussen hoe de officiële medische wereld tekeer gaat tegen mensen die niks meer zien in pillen die feitelijk overbodig zijn. Gesprekken met deskundigen maakten me duidelijk dat ik de statines net zo goed bij het chemisch afval kan dumpen. Je leeft er misschien twee of drie dagen langer door.

Toen ik dat goedje slikte barstte ik wel dagelijks van de spierpijn, met name rond mijn bekken, rug en bovenbenen. Daardoor moest ik pijnstillers slikken, en dat was weer niet goed voor de maag. En dus moest ik maagbeschermers slikken. En die zijn weer niet goed voor de darmflora. Bovendien is een bijwerking van de statines die ik slikte… diabetes. En dus moest ik metformine slikken. En dat allemaal om een paar dagen langer te leven?

Het middel is erger dan de kwaal.

Waar argumenten ontbreken, rest bangmakerij. Pas maar op, zegt de dokter, nu gaat het mis, straks heb je dit en dat, en ga je dood. Volgens mij gaat iedereen dood. Naar ik me heb laten vertellen geldt dat ook voor mij. Dus daar hoef ik me niet druk over maken. Niemand ontkomt aan de dood.

Om in de tussentijd een goed leven te hebben pas ik mijn leefstijl aan. Dat werkt veel beter dan pillen, is mijn ervaring! Ik voel me er uitstekend bij. Let wel: dit geldt voor mij, het hoeft niet voor anderen te gelden, natuurlijk. Want als je écht medicijnen nodig hebt, kun je niet zonder. In mijn geval bleken die pillen echter onnodig en is er een veel beter alternatief: leefstijl aanpassen!

Column door: Henri Haenen

Om met de deur in huis te vallen: ik ben trots en dankbaar. Trots op Hartpatiënten Nederland, ‘mijn’ stichting, en op onze donateurs. Zo trots zelfs dat ik er dit keer mijn column aan wijd. Maar wat is er aan de hand? Nou, wij zijn de gelukkige winnaar van een NRC charity award.

NRC Charity Awards

De NRC Charity Awards is een initiatief van NRC en is bedoeld om zowel grote als kleinere goede doelen te ondersteunen bij het bereiken van bestaande en nieuwe donateurs, vrijwilligers en ambassadeurs. Elk goed doel maakt kans op een communicatiecampagne, ontwikkeld door aanstormend talent van Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Om kans te maken op een award dienen goede doelen hun motivatie in waaruit blijkt waarom juist jouw instelling deze campagne verdient. En wij werden genomineerd!

Genomineerd

In samenwerking met onze medewerkers Aysegül Er en Rob Baijens gingen de studenten Theo Rekelhof & Jaihoen Habibi aan de slag en creëerden een advertentie en een banner voor ons. In juli en augustus werden alle printadvertenties gepubliceerd in NRC Handelsblad, NRCnext en op de website nrccharityawards.nl. In deze periode kon iedereen stemmen op de advertentie van zijn keuze. In de afsluitende ronde werd de advertentie ook beoordeeld door de NRC vakjury.

Tijdbom

“Zo hoeft het niet te voelen” staat bij het beeld dat Theo en Jaihoen voor ons maakten. De afbeelding laat een hart zien in de vorm van een tijdbom. De tekst gaat verder met de boodschap: “Wij helpen je om grip te krijgen op je leven als hartpatiënt.” Om dat gevoel ook aan niet-hartpatiënten duidelijk te maken, kozen ze voor een confronterende advertentie opzet.

Uitreiking

Op dinsdag 27 augustus vond de bekendmaking en uitreiking van de Charity Awards plaats in Amsterdam. De vakjury bleek zeer lovend over onze advertentie: “De urgentie is in deze advertentie direct voelbaar. Het is een schokkend en confronterend beeld”. En zo werden wij uitgeroepen tot winnaar van de ‘runner-up’ prijs! En daar zijn wij natuurlijk enorm trots op!

Prijs

Onze prijs omvat adverteren in de NRC. En daardoor kunnen wij aan nóg meer mensen vertellen waarom wij als geen ander begrijpen wat hartpatiënten doormaken, maar ook dat wij helpen met betrouwbare informatie en bijstaan met concrete raad en daad. Kortom, wij zijn er 100% voor de patiënt!

Bedankt!

Allereerst bedank ik Theo en Jaihoen natuurlijk voor alle inzet en hun creativiteit. Vervolgens bedank ik alle mensen die ons steunden. Ik ben heel blij, en ook trots, dat zoveel mensen op ons gestemd hebben de afgelopen dagen en weken; en daarvoor dank ik iedereen van harte!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Sinds mijn man hartpatiënt is, heeft hij ieder jaar een aantal controles. Hij gaat langs bij de hartfalenverpleegkundige die altijd uitgebreid de tijd neemt, zijn ICD wordt gecontroleerd en hij heeft een kort gesprek met zijn cardioloog. Hij is al jaren stabiel, soms wisselt er een medicijn, maar nooit is er iets bijzonders. Tot de laatste keer.

We kregen een belletje na een standaardcontrole. Het percentage van de pompfunctie viel opeens lager uit dan verwacht. We hoefden ons geen zorgen te maken, al deden we dat natuurlijk wel. Tijdens het gesprek kwam een second opinion ter sprake, maar het verdween ook weer naar de achtergrond. Bij ons niet. Was het juist niet heel slim om eens bij een ander door de medische molen te gaan? Om te kijken wat een ander ervan vindt? De cardioloog hielp ons aan een verwijzing en zo waren we laatst in een ander ziekenhuis.

Onze eerste afspraak was om half negen ’s ochtends. En toen begon de marathon. Ene kamertje in, andere kamertje uit: een scan, een fietstest, een looptest, een gesprek met een cardioloog en als laatste met een hartfalenverpleegkundige. Om half twee ’s middags stonden we buiten. Met een overload aan informatie.

We hadden over de toekomst gesproken. Er waren termen als steunhart en harttransplantatie voorbijgekomen. Allemaal zaken die we nog niet wisten. Of beter gezegd, die we niet wilden weten. ‘Dat is ook logisch. Jullie zijn hartstikke jong’, zei de ‘nieuwe’ cardioloog.

Er werd eerlijk verteld dat de situatie van mijn man nog jaren stabiel kan blijven. Hij kan langzaam achteruitgaan, maar ook opeens heel snel. Aan dat laatste scenario hadden wij nog nooit gedacht.

Het percentage van de pompkracht van zijn hart viel tegen, maar de uitslagen van de sporttesten waren juist weer heel goed. ‘Laat alle percentages los en kijk vooral naar hoe je je voelt. Je bent stabiel en je voelt je goed. Daar gaat het om’, benadrukte de cardioloog.

Uiteindelijk stapten we met een voldaan gevoel de auto in. We hadden nieuwe dingen geleerd, keken weer met een frisse blik naar  een aantal zaken en waren opgelucht. De behandeling in ons ‘eigen ziekenhuis’ is goed. Ook hebben we voortaan controles in twee ziekenhuizen. En dat voelt heel fijn.

Column door: Cilla Schot

Na mijn ongeluk op paaszondag, schreef ik een column over dankbaarheid en overgave. Maar wat is overgave nu en hoe past dat bij spiritualiteit? Het klinkt zo passief en we moeten toch hard werken om iets te bereiken?

Lange tijd heb ik gedacht dat ‘acceptatie van al wat is’ de ultieme stap was voor spirituele groei. Inmiddels zie ik dat als een tussenstap naar  ‘totale overgave’.

Waar zit hem dan het verschil in, want acceptatie van al wat is, is natuurlijk al best een grote stap. Voor mij zit het grootste verschil in het één zijn, in de non-dualiteit.

Als je iets accepteert, houdt dat in dat je je denken gebruikt. Je ervaart een situatie die je niet fijn vindt, of je ontmoet iemand die bepaalde eigenschappen heeft, die je niet zo aan staan. Hier gaat altijd (ver)oordelen vooraf aan het verstand dat we achteraf gebruiken om te accepteren dat we geen invloed hebben op de situatie of de persoon. We zeggen dan bijvoorbeeld: ‘het is zoals het is’ en misschien denken of zeggen we er achteraan ‘en dat is goed’. Dit is dus een heel actief proces, waarbij we een verschil zien (dualiteit), er een oordeel over hebben en dan ons zelf corrigeren en vinden dat het goed is zoals het is.

Overgave is een ander proces, ten minste zoals ik het bedoel. Overgave heeft meerdere nuances, beginnend bij ‘ik geef me over’, wat meestal betekent dat we hebben ingeschat dat onze tegenstander sterker is dan wij, ofwel fysiek, of misschien wel omdat hij of zij gewapend is. Hierbij is overgave afhankelijk van de situatie en geef je je over aan een persoon. Aan de andere kant van het spectrum zit de ‘totale overgave’. Deze is onafhankelijk van situaties of personen. Denken speelt daarbij ook geen rol. Zoals we gezien hebben is denken sterk verbonden met het ego, vooral als je je met het denken identificeert.

Bij totale overgave speelt het ego geen rol meer. Je ziet nog wel verschil in verschijningsvormen, maar weet dat alles een uiting is van één en dezelfde Bron. Ook jijzelf bent afkomstig van die bron en op die manier is alles één. Totale overgave betekent dat je jezelf totaal verbindt met de Bron, het Absolute of God. Je wilt zelf niets meer creëren, maar hebt er vrede mee een co-creator te worden samen met het Goddelijke. Het kleine zelf bestaat dan niet meer, maar is opgenomen in het Grote Zelf dat allesomvattend is. Je bent opgegaan in ‘Al wat is’.

Soms kan men via meditaties een dergelijke staat van eenheid ervaren, en soms ook als er sprake is van een ernstige situatie waarbij je je leven in de handen legt van het Hogere. Er kan dan, ondanks de ernst van de situatie, een weldadige rust over je heen komen. Dit is de situatie waarover ik schreef in de column ‘Overgave en Dankbaarheid in de praktijk’. Daarmee is de staat van ‘Totale Overgave’ (nog lang?) niet bereikt. Er is wel een ervaring geweest, waardoor je weet dat het bestaat, een herinnering, maar regelmatig zal de les van ‘acceptatie van al wat is’ opnieuw toegepast moeten worden. We hebben nu eenmaal een ego, en het is verrekte lastig om daar van af te komen, zodat we steeds weer het dualisme voor onszelf creëren.

Een Cursus in Wonderen leert ons dat we wereld, zoals we hem zien, zelf gecreëerd hebben. Die creatiekracht hebben we dus. Aan ons de taak om deze kracht ten goede te gebruiken en de eenheid te willen zien. Hoe meer mensen deze wens hebben, des te minder verdeeldheid (dualisme) in de wereld, wat ten gunste is van de vrede.

Column door: Jan Chin

De superpil, of eigenlijk wordt die de polypil genoemd. Nieuw is die niet, al in 2003 probeerden ze die te pushen, en in 2008 nog een keer. De industrie doet nu een nieuwe poging. Eigenlijk is de polypil een drie-in-één-pil door zijn drie ingrediënten: bloedverdunner, bloeddrukverlager en cholesterolverlager. Die pil wordt gegeven aan mensen die nog gezond zijn. Daar schrik ik van. Een medicijn geven aan gezonde mensen. Wat héét? Eén medicijn? Nee, drie tegelijk. Het kan niet op. Een multipil voor de gezonde mens. Voor het geval die anders ziek zou worden…..

Zo ken ik er nog wel een paar. Als ik wist dat ik ging vallen, ging ik alvast op mijn knieën zitten. Dit is erger. Met zo’n pil ga je niet alleen op je knieën zitten, je kruípt de rest van je leven op je knieën. De bijwerkingen krijg je er immers gratis bij. Toch?

Om de pil te promoten wordt een Iraans onderzoek uit de kast gehaald. Daaruit zou blijken, dat het slikken van zo’n superpil wel zinvol en nuttig kan zijn. Toch heb ik daar zo mijn twijfels bij. Je wordt zo vaak bekogeld met allerlei onderzoek waaruit iets moet blijken. En later blijkt uit ander onderzoek weer het tegendeel, of iets heel anders. Uiteindelijk kun je niet anders dan met de nodige argwaan al die onderzoeken gadeslaan en er je eigen weg in vinden, lijkt mij. Al was het maar om de weg niet kwijt te raken.

Gewoon gezond eten en jezelf niet volproppen werkt veel beter, staat intussen voor mij althans wel vast. En vooral niet roken. Zou het misschien kunnen dat die turbopil vooral bedoeld is voor mensen die door willen blijven roken en de noodrem niet kunnen vinden bij het  Bourgondisch naar binnen kiepen van voedsel en ongezonde drank? Ik weet het niet. Ik denk maar zo: gezond eten en een gezonde levensstijl lijken me beter dan teveel vertrouwen te hechten aan een superpil.

Laat het gezond verstand zijn werk doen. Je voelt je beter, als je gezond leeft en eet. Toch?!

Column door: Henri Haenen