Wist u dit: een slecht gebit kan desastreus zijn voor de gezondheid van je hart en vaten. Tandplak kan voor lelijke ontstekingen zorgen. Niet alleen in je mond, maar vooral in de slagaders. Dat leidt tot aderverkalking, vernauwingen, en in het ergste geval een hartaanval. Zo hangt alles met alles samen in ons lichaam. Heel goed dus dat tandarts Heleen Janssen, van wie u hiernaast een interview leest, mensen met tandproblemen soms doorverwijst naar de huisarts. Er kan immers meer aan de hand zijn. Zoals diabetes of hoge bloeddruk.

Alles hangt met alles samen. Steeds meer mensen zijn zich er van bewust dat alleen het bestrijden van één symptoom niet veel helpt. Ja, op de korte termijn, en dat is ook nodig om het lijden te temperen. Maar een symptoom kan een signaal zijn voor een groter probleem. Elke vorm van ziekte maakt deel uit van een soort netwerk. Een symptoom staat nooit op zichzelf, zoals diabetes ook samenhangt met vaatproblemen.

We gaan naar de dokter omdat we een probleem hebben. De dokter geeft ons een pilletje, en dan lijkt het probleem opgelost, of althans beheersbaar.

Ook op een ander vlak kan ziekte ons tot nadenken stemmen. Ik werd onlangs getroffen door het griepvirus. Noodgedwongen nam ik rust. Veel liggen, weinig om handen. Ik kon niks doen.

Ik sliep veel, maar had ook alle tijd om naar het plafond te staren. Al snel werd dat een soort projectiescherm van talloze herinneringen, die in me naar boven kwamen. En opeens kon ik veel van die oude beelden vanuit een heel ander perspectief zien. Van een nieuw label voorzien, als het ware. In mij deed zich dan ook menig ,,aha-Erlebnis’’ voor. Zo had ik het nog niet eerder bekeken, dus.

Dat heb ik als bevrijdend ervaren. Ik kon mezelf met terugwerkende kracht in een zonniger perspectief zien. Blij trouwens dat we hier wonen, en niet in Amerika. In de VS werken zieke mensen gewoon door. Ze moeten wel. De farmaceutische industrie verdient er goud geld aan pijnkillers voor de zieke werknemers. Zo erg dat mensen eraan verslaafd raken. Dan ben ik toch blij dat wij in Nederland leven!

Column door: Henri Haenen

\

Onlangs zag ik een filmpje van VPRO Tegenlicht voorbijkomen waarin arts Emma Bruns haar ongezouten mening geeft over de huidige gezondheidszorg en de macht van de zorgverzekeraars en de farmaceutische industrie. Zij geeft hierin aan dat het soms voelt alsof we als samenleving heel ver weg zijn geraakt van datgene waar de zorg ooit voor bedoeld was. Daar waar gezondheid centraal zou moeten staan in ons leven, draaien we vandaag de dag op een verdienmodel van ziekte.

Volgens Bruns hebben zorgverzekeraars, de farmaceutische industrie en zelfs ziekenhuizen baat bij zoveel mogelijk patiënten. Hoe meer zieke mensen, hoe meer geld. Hoe krom dit ook is, toch klopt het. De gezondheidszorg zou erop gericht moeten zijn om zoveel mogelijk mensen te genezen, maar in de praktijk ligt dit iets complexer. Een voorbeeld is het verrichten van onderzoek. Vaak wordt er meer onderzoek gedaan naar medicijnen dan naar de positieve effecten van bijvoorbeeld een andere leefstijl. Eigenlijk is dit toch de omgekeerde wereld? Voorkomen is beter dan genezen, lijkt mij. Maar met het op de markt brengen van nieuwe medicijnen is nu eenmaal veel geld gemoeid. ‘Precies dit consumentisme is diepgeworteld geraakt in onze zorg’, zegt Bruns hierover.

Ziekte lijkt zo inderdaad een verdienmodel geworden. ‘En dat systeem is ziek. Het verkeert in zodanig kritieke toestand dat we maar blijven reanimeren, zonder op zoek te gaan naar de onderliggende oorzaak.’ Deze uitspraak van Bruns is niet alleen een mooie beeldspraak, maar ook zeer treffend. Ik ben bang dat ze gelijk heeft. En zolang deze situatie zo is, hebben de zorgverzekeraars en de farmaceutische industrie het voor het zeggen. De artsen en zorgverleners blijven slechts marionetten in dit spel.

Volgens Bruns moet de overheid het voortouw nemen in het veranderen van dit systeem. Ik hoop oprecht dat de overheid dit doet, zodat er eindelijk iets verandert.

Column door: Marly van Overveld

Welkom in de eerste uitgave van HartbrugReizen in het nieuwe jaar. Hopelijk heeft u een goede start van het jaar gehad. Ik weet niet of u aan goede voornemens doet, maar zelf geloof ik niet zo in de ‘cliché’-voornemens. Goede voornemens zouden niet af moeten hangen van een nieuw jaar. Als je vindt dat er iets moet veranderen, is het goed om dit concreet in de praktijk te brengen en het niet te lang uit te stellen.

Een goed voornemen waar ik wel in geloof? Genieten! Dit is een belangrijk onderdeel van onze reizen. Altijd weer zie ik onze reizigers zichtbaar genieten. Van leuk gezelschap, een mooie excursie, het zonnetje, lekker eten, een mooi uitzicht, een terrasje; noem het maar op. Het doet me altijd goed om dat te zien. Soms zijn mensen na heel wat jaren eindelijk weer een keertje lekker op vakantie. Dat is vaak een grote stap om voor het eerst mee te gaan; bijvoorbeeld voor mensen die hun partner plotseling hebben verloren, of te kampen hebben (gehad) met gezondheidsproblemen. Gelukkig verdwijnt deze twijfel in de loop van de eerste dag meestal al. Vaak zeggen ze dan tegen me: ‘Ik zou willen dat ik deze stap eerder had genomen!’. Altijd fijn als het zo goed bevalt en zo’n reis voor herhaling vatbaar is.

Pluk de dag, carpe diem! Wilt u het nieuwe jaar goed beginnen door het boeken van een mooie reis? Blader dan snel verder! Zin in een korte reis naar de Elzas, Oost-Beieren of Dresden? Of toch liever een langere reis naar Polen, Italië, Zuid-Beieren of Schotland? Er is genoeg keuze! In dit tijdschrift leest u meer over onder meer deze reizen.

Ik hoop u snel (weer) te ontmoeten tijdens een van de reizen. Ik heb er in ieder geval weer heel veel zin in, ik hoop u ook!

Column door: Marly van Overveld

In Frankrijk publiceerde het gezaghebbende La Revue Prescrire een overzicht van geneesmiddelen, die je beter kunt mijden. Het gaat om toegelaten geneesmiddelen, die vaak een onbewezen werkzaamheid hebben, evenals ernstige of veelvoorkomende bijwerkingen. Medicijnen die volgens de Fransen eerder schadelijk dan nuttig zijn.

La Revue Prescrire is het Franse zusterblad van het Nederlandse Geneesmiddelenbulletin. Allebei zijn het gezaghebbende tijdschriften in de medische wereld. Ons eigen Geneesmiddelenbulletin nam de waarschuwingen uit Frankrijk ter harte en publiceerde eind 2017 een overzicht van medicijnen, waar grote vraagtekens bijgezet kunnen worden. Het gaat daarbij met nadruk om medicijnen die aan hartpatiënten voorgeschreven worden. Zoals de renineremmer Aliskiren, RAAS-remmers Ivabradine en Olmesartan, vaatverwijder Nicorandil, en Fibraten (deze worden voorgeschreven als statines niet worden verdragen).

De conclusies van het Geneesmiddelenbulletin logen er niet om. Belangrijk nieuws voor hartpatiënten. Ik was dan ook stomverbaasd dat dit nieuws de media niet haalde. Hoe is het mogelijk dat dit nieuws niet groot wordt uitgemeten in onze kranten, en op radio en tv? Zo blijven hartpatiënten in Nederland verstoken van deze schokkende informatie. Je wilt als hartpatiënt toch weten wat een medicijn met je doet. Of niet doet. En welke bijwerkingen je aan het gebruik van een medicijn overhoudt. Je wilt toch kunnen checken of het medicijn dat de dokter je voorschrijft je wel goed doet?

Het nieuws dat onze kranten en zenders brengen, wordt geselecteerd op lees- en kijkcijfers. Hoe hoger die cijfers, hoe meer adverteerders hun koopwaar op jouw medium willen aanprijzen. Onderwerpen die laag scoren op de lijst van kijkers of lezers, worden dan al gauw naar de prullenbak verwezen. Ook waar het om heel belangrijk nieuws gaat. Zo kan het gebeuren dat de dood van een Nederlands fotomodel in Kuala Lumpur begin december al weken veel aandacht in de nationale media genereert. Maar het nieuws dat artsen medicijnen voorschrijven die je volgens Frans onderzoek beter zou kunnen mijden, haalt de meeste media niet.

Wilt u weten welke medicijnen volgens het Geneesmiddelenbulletin twijfelachtig zijn? Bel dan met ons meldpunt (085 081 1000) of mail naar roermond@hartpatienten.nl, dan mailen wij u het bewuste artikel en kunt u het zelf nalezen!

Column door: Jan van Overveld

‘Waar hoop je op, een jongetje of een meisje?’ Vaak is dat de eerste vraag die aanstaande ouders gesteld wordt, terwijl het natuurlijk lang niet de belangrijkste is. Hoewel veel ouders stiekem wel een voorkeur voor een geslacht hebben, verdwijnt die als sneeuw voor de zon als er op de echo iets verontrustends te zien is. Hun enige échte wens is immers dat de baby gezond is.

Waar we vroeger wat dat betreft niets anders konden doen dan afwachten en accepteren, is de medische wetenschap inmiddels zo ver dat we vaak al in een heel vroeg stadium van de zwangerschap de meest complexe details over de foetus te weten kunnen komen.

----

Hoe het met u zit, beste lezer, weet ik natuurlijk niet. Ik ben nog van de generatie die als kind de catechismus moest opdreunen. Van buiten leren en vervolgens praktiseren. Een van de vragen die ik me herinner was: waartoe zijn wij op aarde? Als goed katholiek hoorde je dan te antwoorden: om god te dienen. Conform de mantra die in de catechismus geschreven stond. Hoe je daar verder ook over denkt, de catechismus gaf ons kinderen en latere volwassenen een houvast, een anker. Je kon al wat je overkwam begrijpen, een kader geven. Zin en betekenis. Toen het katholicisme in de jaren zestig op zijn retour ging en de catechismus bij het oud papier terecht kwam, verdween die houvast voor veel mensen.

De vraagstelling is eigenlijk zo gek nog niet. Waartoe zijn wij op aarde? Vindt daar maar eens een antwoord op. Naarmate we ouder worden, kijken we steeds vaker terug op ons leven. Dan zien we wellicht patronen of zelfs een rode draad. Allerlei mensen, gebeurtenissen en werkzaamheden geven ons leven betekenis en zin. De vraag ‘Waartoe zijn wij op aarde?’ gaat echter nog verder. Die raakt aan de kern van ons bestaan. Die raakt onze instelling.

Veel mensen die dit magazine lezen zijn geen donateur van Hartpatiënten Nederland omdat ze last van zweetvoeten hebben. Velen van hen hebben in hun leven dingen meegemaakt die levensbedreigend waren, zoals een hartaanval of een andere aandoening aan hart en vaten, of andere gebeurtenissen die diepe littekens sloegen, letterlijk of figuurlijk. Ook voor u en mij hebben ingrijpende gebeurtenissen een betekenis. Vaak gebeuren er rond zo’n trauma in onszelf of om ons heen dingen, die anders niet gebeurd zouden zijn. En die achteraf gezien best wel goed zijn. We kijken met andere ogen naar onszelf en naar anderen, kunnen meer genieten van kleine dingen waarvoor we vroeger onze ogen gesloten zouden hebben. Houden ons meer aan elkaar vast, luisteren beter naar elkaar. Als het goed is tenminste. Sommige mensen raken echter verbitterd, zoeken naar schuldigen en bederven dagelijks de sfeer. Omdat ze iets hebben meegemaakt wat ze niet wilden. Een hartaanval bijvoorbeeld. Als we leren al wat ons overkomt te begrijpen als iets wat ons móet overkomen, kunnen we weer opgelucht ademhalen. Misschien is dat wel het antwoord op de vraag: waartoe zijn wij op aarde? Om al datgene dat op onze weg komt, te accepteren in plaats van boos te verwerpen. Leven in dankbaarheid om wat het leven ons geeft, wat dat ook moge zijn…

Column door: Henri Haenen

Boosheid heeft vaak een negatieve klank en we willen er meestal liever niet mee te maken hebben. Je hoort jezelf of anderen boosheid vaak ontkennen. ‘Ik ben niet boos, ik ben verdrietig of teleurgesteld.’

Als een ander boos op ons is, voelen we ons niet geliefd en als we zelf boos zijn, kan dat leiden tot een schuldgevoel of gevoel van falen, vooral als we het pad van Zelfontwikkeling (willen) bewandelen.

----

Zo, het afgelopen jaar is weer omgevlogen! 2017 zit er alweer bijna op. We kijken terug op een geslaagd en mooi reisjaar. Onze reizigers hebben weer enorm genoten van prachtige en gevarieerde vakanties. En wat was het weer gezellig! Er zijn mooie vriendschappen ontstaan, en bij sommige mensen zelfs nog meer dan dat..! Meer hierover leest u in deze laatste uitgave van HartbrugReizen van dit jaar.

Natuurlijk blijven wij aan de weg timmeren en willen we graag zo veel mogelijk nieuwe reizigers attenderen op HartbrugReizen. Zo hebben we sinds dit jaar een nieuwe website, waarop u uitgebreide informatie kunt vinden over de diverse reizen. Ook hoor ik vaak dat er mond-tot-mond-reclame wordt gemaakt door onze enthousiaste reizigers; dat is natuurlijk onbetaalbaar en meer dan welkom!

Ook in het nieuwe jaar hebben we weer geweldige reizen voor u in petto. Eerder kondigden we al reizen naar de Moezel, Côte d’Azur en het Lago Maggiore aan. Maar in deze uitgave leest u meer over nog vijf andere bestemmingen! Een kort reisje naar België of Londen, of een langere reis naar Duitsland of het prachtige Polen? Wij hebben het allemaal! Er is voor ieder wat wils en er zit zeker een bestemming tussen waar u graag (nog) een keertje naartoe gaat. Ik beloof dat u er geen spijt van krijgt, want gezelligheid is gegarandeerd bij HartbrugReizen!

Wil u meer informatie over een van de reizen, of meteen boeken? Bel dan naar 0900 – 4 278 278 of kijk op onze website www.hartbrugreizen.nl. Ik hoop u snel te ontmoeten!

Column door: Marly van Overveld

Dat de tijd vliegt, geldt denk ik voor iedereen. Dit is dan ook alweer de laatste uitgave van Hartbrug-Magazine voor dit jaar. Een mooi moment om terug te blikken op 2017, maar ook om vooruit te kijken naar 2018.

Wij hebben het afgelopen jaar hard aan de weg getimmerd! Zoals u misschien wel weet, hebben ook wij de laatste jaren te maken met een teruglopend aantal donateurs. Hierdoor wordt het steeds lastiger voor ons om onze Stichting goed te laten voortbestaan. Vooral omdat wij volledig afhankelijk zijn van mensen zoals u, doordat we niet gesubsidieerd worden door de farmaceutische industrie, voedingsmiddelenindustrie of de overheid. Dat is nog steeds ons bestaansrecht, en daar zijn we ook trots op! Wij zijn en blijven de waakhond op het gebied van het hart.

Afgelopen jaar hebben we een aantal acties kunnen uitvoeren. Maar juist nu moeten we gaan oogsten om een goed beleid af te dwingen. De bodem van onze campagnekas is in zicht, juist nu we zoveel willen en moeten doen. In tegenstelling tot de bekende grote doelen is campagnevoeren door bijvoorbeeld streetmarketing (verkoop op straat) voor ons geen optie: een pilot van drie maanden kost zo’n slordige € 50.000! Dat kunnen wij gewoonweg niet betalen. Bovendien willen wij giften van onze donateurs ook helemaal niet op die manier uitgeven. Daarom doen wij ons best om meer mensen te bereiken op andere wijzen. We doen een dringend beroep op u: u zou ons enorm helpen met een gift! Dan kunnen we ons samen met u maximaal blijven inzetten voor een hartveilig Nederland. Want er is nog zoveel te doen!

Gelukkig hebben we ook dit jaar weer gemerkt dat u als donateur andere mensen een warm hart toedraagt. Zo wil ik iedereen die een donatie heeft gedaan voor het Fonds Buitenlandse Kinderen van harte bedanken. Met dit fonds voor jonge, kansarme hartpatiëntjes in het buitenland hebben wij al veel levens kunnen redden. En daar heeft u een mooie bijdrage aan geleverd!

Aangezien het einde van het jaar nadert, is bij deze uitgave een acceptgiro voor uw donatie bijgesloten. Net zoals u altijd op ons kunt rekenen, hopen wij van harte dat we ook weer op uw steun kunnen en mogen rekenen in het nieuwe jaar. Zodat we ons mooie en broodnodige werk kunnen voortzetten. Ook kunt u ons op andere manieren steunen. Lees hier meer over in het artikel op pagina 22.

Ik wens u alvast prettige feestdagen toe, en een voorspoedig 2018!

Column door: Marly van Overveld

Als journalist moet je alles durven vragen, en dat doe ik meestal dus ook. Al leid ik brutale vragen soms schaapachtig in met een ‘je hoeft geen antwoord te geven hoor, maar…’. In functie vind ik vrijwel elke vraag gerechtvaardigd, privé ben ik een stuk voorzichtiger. Ik verbaas me er bijvoorbeeld altijd over hoe makkelijk mensen vrouwen vragen naar iets persoonlijks als hun kinderwens.

Onlangs zag ik hoe een collega nogal dwingend bij een andere collega (begin 30) informeerde of er in het nieuwe huis ook een babykamer gepland was. Ik zag hoe de dame in kwestie met een rood hoofd probeerde van onderwerp te veranderen, maar de vraagstelster had totaal niet door dat dit blijkbaar een precair onderwerp was en riep schaterlachend: ‘Dat weten we dan ook weer, nog geen aankomende zwangerschap hier!’.

Ook zie ik regelmatig hoe veertigplussers wordt gevraagd waarom ze nooit moeder zijn geworden. Nu heb ik een paar vriendinnen die op zo’n moment zonder schaamte antwoorden dat ze kinderen niet leuk vinden en dolgelukkig zijn met man, baan en hond. Maar ik ken ook genoeg vrouwen bij wie de keuze minder vrijwillig was.

Die ene kennis bijvoorbeeld die jarenlang vruchtbaarheidsbehandelingen onderging en na een reeks miskramen de hoop heeft opgegeven. De vriendin wiens baarmoeder op jonge leeftijd is verwijderd, en die niet op tijd een geschikte draagmoeder heeft kunnen vinden. Of de vriendin die na lang wikken en wegen besloot geen kinderen te krijgen, omdat ze de kans op het overdragen van een erfelijke aandoening te groot achtte. Niet bepaald zaken die je graag bij de koffieautomaat bespreekt.

Onlangs vroeg Bridget Maasland in een interview voor RTL Boulevard aan actrice Katja Herbers hoe het ervoor stond op dat vlak, waarop zij als een wesp gestoken antwoordde dat ‘vrouwen die vraag niet aan andere vrouwen hoorden te stellen’. Nu vond ik dat een tikkeltje overdreven, aangezien Katja al vaker in interviews had geroepen dat ze heel graag moeder wilde worden. Maar ze had wel een punt. Want het kan geen kwaad om bij vrouwen – zeker als je ze niet goed kent – voorzichtig te zijn met het stellen van DE vraag. In Nederland blijft 1 op de 5 vrouwen kinderloos, waarvan ongeveer de helft ongewild. Een snelle rekensom levert op dat de kans best aanzienlijk is dat u met deze ongetwijfeld goed bedoelde interesse een stil verdriet aanboort.

Column door: Marion van Es