Welkom in de eerste uitgave van Hartbrug-Magazine! Hopelijk bent u het jaar goed gestart. Als u door het tijdschrift bladert, zal het u wellicht opvallen dat het een en ander veranderd is. Geen rigoureuze wijzigingen hoor, het magazine is er alleen maar beter en gevarieerder door geworden.

We hebben verschillende nieuwe schrijvers, en er zijn nieuwe rubrieken bij gekomen. Hiermee biedt het tijdschrift nog meer afwisseling dan voorheen. Sommige mensen vinden het interessant om te lezen over nieuwe (medische) ontwikkelingen, anderen lezen graag interviews met lotgenoten of houden van verdiepingsverhalen waarin bijvoorbeeld medici hun meningen en ervaringen delen. Met deze samenstelling denk ik dat we prima aan de wensen van de lezers voldoen. Mocht u echter andere of aanvullende suggesties hebben, dan hoor ik het graag van u!

Afgezien van de (eind)redactie, is ook de grafische vormgeving van Hartbrug-Magazine volledig in eigen handen. En ik vind dat we daar best trots op mogen zijn! Iedereen is nauw betrokken bij het proces en met z’n allen proberen we er telkens weer een mooi en informatief tijdschrift van te maken.

Ook op het gebied van de HartbrugReizen die we organiseren is er een nieuwe positieve verandering. Vanaf nu gaan we samenwerken met de reisorganisatie Oad. Hierdoor wordt het reisaanbod groter en gevarieerder, en wordt er nog meer comfort geboden. Ook bij de reizen bieden we daardoor voor elk wat wils! Bestemmingen zoals Noorwegen en Normandië bijvoorbeeld, zullen dit jaar niet aan het programma ontbreken. Daarnaast staan ook vertrouwde bestemmingen en locaties op het programma, zoals Hotel Weisser Hase in Passau (Duitsland) en Hotel Laura in Cesenatico (Italië). Meer over deze samenwerking leest u op pagina 14.

Ik ben benieuwd wat u vindt van de veranderingen, maar ook of u nog andere wensen hebt waar we rekening mee kunnen houden. Uiteraard is het voor ons heel belangrijk dat u zich herkent in ons tijdschrift en in wat wij doen, dus schroom vooral niet om contact op te nemen. Ook willen we graag dat u zich gehoord voelt door ons, dus uw mening is altijd welkom.

Column door: Marly van Overveld

Dat vrouwen en mannen verschillen als dag en nacht, is een verhaal zo oud als de weg naar Rome. Niet voor niets zijn er van John Gray’s boek ‘Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus’ wereldwijd miljoenen exemplaren verkocht. Hoe stellig sommige dames ook beweren dat ze een ster zijn in kaartlezen of moeiteloos de decoupeerzaag hanteren: ze blijven helaas uitzonderingen op de regel. Net als mannen die beige en taupe van elkaar weten te onderscheiden of zes taken tegelijkertijd kunnen uitvoeren.

Met het hart is dat al niet anders. Is het gebroken, dan grijpt een vrouw doorgaans naar chocola en tissues, ontleedt de relatie van A tot Z met vriendinnen en luistert het complete oeuvre van Adele. De man gaat ondertussen op zoek naar afleiding en stort zich op zijn werk. Of op een andere vrouw.

Dit is natuurlijk generaliserend, dat het vrouwelijk brein anders in elkaar steekt dan dat van een man is wel een feit. Maar als we mentaal zo verschillen, hoe hebben we dan zo lang kunnen geloven dat we fysiek wél precies overeenkomen?

De laatste jaren wordt er steeds meer wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de verschillen tussen het mannen- en het vrouwenhart. Zo weten we nu bijvoorbeeld dat vrouwen bij een infarct eerder last krijgen van pijn tussen de schouderbladen dan op de borst, en dat een opvlieger ook een teken van te hoge bloeddruk kan zijn. Goed nieuws, want zo kunnen hart- en vaatziekten bij vrouwen in de toekomst sneller ontdekt en behandeld worden. Maar er ligt ook een verantwoordelijkheid bij de vrouwen zelf, en dat brengt me weer op Mars en Venus.

Kent u de mannengriep? Die term wordt door veel vrouwen spottend gebruikt voor de echtgenoot die bij een verkoudheidje kermend in bed gaat liggen en wacht tot hem kippensoep en verse jus worden gebracht. Terwijl veel vrouwen bij vergelijkbare klachten een extra paracetamol nemen en doorgaan met hun to do lijst. Veel vrouwen zien dat als een verdienste, maar dat is het dus niet! Want wie ieder pijntje wegmoffelt onder het mom ‘zal wel weer overgaan’ of ‘vast een hormonending’, trekt wellicht ook niet op tijd aan de bel als zo’n vage klacht niet overgaat. Dus dames: misschien iets vaker kermen. Het is lang niet altijd aanstelleritus.

Column door: Marion van Es

Het is donderdagochtend, 09.15 uur. De telefoon gaat. Vriend belt. Ik hoor niet zijn stem, maar die van een collega. Dat is raar. ‘Niet schrikken, maar hij voelt zich niet lekker en is door een ambulance opgehaald.’ Ik kwam net aan bij een opdrachtgever. ‘Er is iets mis’, zeg ik tegen een collega zodra ik heb opgehangen. ‘Vast stress.’

Ik sluit mijn computer af en spring in de auto. Ik rij van Apeldoorn naar Nijmegen, terwijl ik mezelf niet gek probeer te maken. Bij het ziekenhuis blijkt mijn vriend op de operatietafel te liggen. Het was geen stress, maar een hartaanval. Een hele zware. Hè?! Een hartinfarct? Dotteren? Stents?

Die dag, inmiddels twee jaar geleden, was het begin van mijn leven als partner van een hartpatiënt. Mijn vriend was toen 35, ik een jaartje jonger. We hadden nooit kunnen bedenken dat een hartinfarct ons leven op zijn kop zou zetten. Daar sta je toch ook helemaal niet bij stil als je in de dertig bent?

Mijn naam is Cilla. In 2011 leerden we elkaar kennen tijdens een rondreis door Kenia en Tanzania. Na een jaar verruilden mijn katten en ik mijn Haagse appartement voor het huis van mijn vriend in een Gelderse plaats vlakbij Arnhem. En begon ik met mijn tekstbureau. We waren hopeloos verliefd en zaten vol met toekomstplannen.

Verliefd zijn we nog steeds, inmiddels zelfs getrouwd maar die toekomst is wel wat veranderd. Het hartinfarct van mijn man kwam namelijk niet in de vorm van een waarschuwing, maar richtte direct forse schade aan: zijn hart is voor de helft afgestorven. Hij hield er hartfalen en een S-ICD aan over. Door de verminderde pompkracht heeft hij dus minder energie, maar het leven houdt niet op na een hartaanval. Het vergt alleen wat aanpassingen hier en daar.

En daar schrijf ik graag over. Op Hartstukjes.nl vertel ik hoe wij omgaan met een hart dat stuk is en wat je als hartpatiënt nog wel allemaal kan. En voortaan dus ook in Hartbrug. Hoewel er echt een ‘before and after’ is, houdt zijn kapotte hart ons niet tegen. Dat komt vooral door de instelling van mijn man. Hij is ervan overtuigd dat zijn hart niet weer zoiets geks uithaalt. Gelukkig. En ik? Ik doe stoer mee.

Column door: Cilla Schot

Ben ik de enige bij wie somtijds de moed in de schoenen zakt bij het openslaan van de krant of het aanschouwen van het nieuws op de televisie? Ben ik de enige die met toenemende verbazing moet toezien hoe de waarheid overal ter wereld, ook in mijn omgeving, geweld wordt aangedaan, en wordt ‘overruled’ door wat de meeste mensen voor waar aannemen? Want wat de meeste mensen voor waar aannemen, dat ‘is’ waar. Een Russische stalinist zei het ooit kort en bondig: wat de mensen geloven is waar.

Je hebt waarheden in alle soorten, maten, naties en rassen. De waarheid van de een sluit de waarheid van de ander uit. Per definitie. Zie Turkije. Zie Rusland. Zie de Verenigde Staten. Zie Hongarije. Zie Polen. En ga zo maar door. Democratie is iets dat op de vuilnisbelt van de geschiedenis terecht lijkt te komen, zo hunkeren veel mensen naar de sterke man, de nieuwe dictator die orde op zaken zou stellen.

Helaas sluit die nieuwe sterke man, bejubeld door een fanatieke achterban, alle anderen uit, al die mensen namelijk die het niet met hem eens zijn, of die tot een andere bevolkingsgroep, of een andere religie behoren.

Mijn waarheid is een andere. De waarheid is de waarheid van het hart. Ik heb geleerd de stem van mijn hart te volgen. In de liefde, bij de opvoeding van mijn kinderen, bij het doen van mijn werk. De stem van je hart volgen leid je altijd de goede kant op. Dat betekent echter niet dat je alles maar voor zoete koek slikt. De stem van je hart volgen kan betekenen in aanvaring komen met bobo’s en machthebbers, met autoriteiten en deskundigen.

Mijn waarheid geldt alleen voor mij, ik kan die niet dwingend opleggen aan anderen. Dat is een van de wijze lessen die mijn kinderen mij hebben geleerd. Dat is ook het mooie van kinderen: als ouder trek je met hen op, je leert hen van alles, maar zij leren jou ook heel veel. Je moet er wél open voor staan.

Het is niet zomaar dat in ons taalgebruik wrede machthebbers ‘harteloos’ genoemd worden. Als tegenpool voor de ‘hartverwarmende’ en ‘hartelijke’ aanwezigheid van iemand die wel vanuit zijn hart om mensen en om zichzelf geeft

Column door: Henri Haenen

In deze column gaan we ons wat meer richten op het bewustzijn. Dus aandacht voor de geest. Wij zijn nu eenmaal denkende mensen, bij wie gedachten en emoties de kop opsteken, voordat we daar erg in hebben. Als we ons minder willen laten leiden door deze (vaak negatieve) gedachten en emoties, moeten we eerst een mentaal proces door. Nu klinkt dat als een tegenstrijdigheid, we willen meer leven vanuit het hart en daarvoor moeten we een beroep doen op onze hersenen? Inderdaad, want we moeten ons bewust worden van onze gedachten en emoties en daarna bewust anders gaan denken en/of handelen. Voor deze manier van bewustwording maken wij gebruik van de hersenen om ons doel te bereiken.

Einstein heeft ooit eens gezegd: ‘Intuïtie is een heilig geschenk, de rationele geest een trouwe dienaar. Wij leven in een maatschappij waarbij we de dienaar zijn gaan vereren en het geschenk zijn vergeten’. Het is dus zaak dat de rationele geest weer onze trouwe dienaar wordt. Zo gemakkelijk is dat echter niet. Wetenschappelijk onderzoek naar het onderbewuste heeft aangetoond dat ons bewustzijn maar weinig in de melk te brokkelen heeft.

Wij worden continu gebombardeerd met grote hoeveelheden informatie, die eerst worden gefilterd door het onderbewuste. Dit onderbewuste kan 11 miljoen bits per seconde aan informatie verwerken. Daar wordt beoordeeld of de informatie belangrijk is voor ons of niet. In razend tempo wordt al deze informatie vergeleken met wat er in het verleden al is voorgevallen en als het onderbewuste van oordeel is dat de informatie belangrijk is, wordt het doorgegeven aan het bewustzijn. Dit bewustzijn kan slechts 60 bits per seconde verwerken.

----

De tijd vliegt. 2016 zit er alweer bijna op! We kunnen terugkijken op een zeer geslaagd en gezellig reisjaar. We hebben maar liefst tien mooie reizen achter de rug, naar gevarieerde en prachtige bestemmingen.

Er zijn ook weer veel nieuwe reizigers bij gekomen. Het is altijd mooi hoe enthousiast zij over onze reizen zijn! Zo zei meneer Van Hekke, die afgelopen oktober voor het eerst meeging: ‘Ik vind het zo jammer dat ik nu pas voor de eerste keer meega, ik zou willen dat ik dit al veel eerder had gedaan. Ik ga in de toekomst zeker vaker mee!’

En dat is zeker mogelijk, want we kijken nu alweer uit naar een aantal mooie HartbrugReizen in 2017. In dit tijdschrift geven we u alvast meer informatie over de eerste drie reizen. Uiteraard volgen er nog meer, daarover leest u in de volgende uitgaven.

In elk nummer van HartbrugReizen beschrijven we weer enkele nieuwe reizen, zodat u telkens weer kunt kijken of er iets van uw gading bij zit. Er is ongetwijfeld voor ieder wat wils! Van korte reizen (5 of 6 dagen) tot langere reizen (10 dagen), en van reizen dichtbij tot verder weg. Italië en Polen zullen zeker niet ontbreken aan ons programma, maar ook hebben we een aantal nieuwe bestemmingen voor u in petto.

Op Facebook (www.facebook.com/HARTvrienden) vindt u fotoalbums die een mooie sfeerimpressie geven van diverse HartbrugReizen. Neem gerust een kijkje, zodat u een beeld krijgt van hoe gezellig en gevarieerd onze reizen zijn.

Ik wens u alvast hele fijne feestdagen en een voorspoedig 2017, en hoop u in het nieuwe jaar te begroeten tijdens een van onze HartbrugReizen!

Column door: Marly van Overveld

De tijd vliegt voorbij. Een week is om voor je er erg in hebt, maar dat geldt ook voor een jaar. Dit is alweer de laatste uitgave van Hartbrug-Magazine voor 2016. Een mooi moment om terug te blikken op het afgelopen jaar, maar natuurlijk ook om vooruit te kijken naar 2017.

Zo is afgelopen jaar onze nieuwe website gelanceerd, die nu gebruiksvriendelijker, sneller en overzichtelijker is. Ook hebben we drie nieuwe schrijvers voor onze tijdschriften. Er is eindelijk meer openheid over zorgverleners: het waarschuwingsmechanisme dat Europese lidstaten verplicht om beroepsverboden of beroepsbeperkende maatregelen aan elkaar te melden is in werking getreden. Dit zorgt voor meer transparantie voor patiënten.

Toch zijn er helaas ook onderwerpen die nog steeds aandacht nodig hebben. Zo worden hartziekten bij jonge vrouwen nog steeds onderschat. Dit terwijl bekende cardiologen als hoogleraar vrouwencardiologie dr. Angela Maas en dr. Harriëtte Verwey flink aan de kaak hebben gesteld dat vrouwen wel degelijk risico’s lopen op hart- en vaatziekten, en de sterfte aan deze ziekten zelfs hoger is bij vrouwen dan bij mannen. Ook is het onderwerp ‘big farma’ (de macht van de farmaceutische industrie) afgelopen jaar weer uitgebreid aan bod gekomen. Zo kwam onder meer aan het licht dat farmaceuten miljoenen betalen aan artsen.

Onlangs bleek uit een onderzoek ook dat huisartsen beter en goedkoper medicijnen voorschrijven na een gesprek met een onafhankelijke artsenbezoeker. De deelnemende huisartsen waren gemotiveerd en enthousiast. Het onderzoek werd mogelijk gemaakt door het innovatiefonds van Zilveren Kruis. Deze zorgverzekeraar is van plan het onafhankelijk artsenbezoek in 2017 aan meer huisartsen aan te bieden. Dit soort initiatieven ontstaan mede doordat wij altijd zeer kritisch zijn en blijven ten opzichte van ‘big farma’.

Gelukkig hebben we ook dit jaar weer gemerkt dat u als donateur andere mensen een warm hart toedraagt. Zo wil ik iedereen die een donatie heeft gedaan voor het Fonds Buitenlandse Kinderen, van harte bedanken. Afgelopen augustus vertelden wij u over Afia, een meisje uit Ghana dat nu één jaar oud is en twee ernstige hartafwijkingen heeft. Door uw donaties hebben wij nu kunnen toezeggen dat wij het resterende bedrag voor haar operatie kunnen bijdragen! Door dit fonds voor jonge, kansarme hartpatiëntjes in het buitenland, hebben wij al veel levens kunnen redden. En daar heeft u een mooie bijdrage aan geleverd!

Ook vroegen wij onlangs uw aandacht voor de 30-jarige Emma Post, die uitbehandeld is en een crowdfundactie opzette om haar eigen begrafenis te kunnen bekostigen. Mede door de aandacht die wij hieraan besteedden, was het benodigde bedrag al snel bij elkaar. Hieruit blijkt opnieuw dat onze achterban graag hulp en steunt biedt aan degenen die dat goed kunnen gebruiken.

Aangezien het einde van het jaar nadert, is bij deze uitgave een acceptgiro voor uw donatie bijgesloten, voor het nieuwe jaar. Net zoals u altijd op ons kunt rekenen, hopen wij van harte dat we ook weer op uw steun kunnen en mogen rekenen. Zodat we ons mooie en broodnodige werk kunnen voortzetten!

Ik wens u alvast prettige feestdagen toe, en een voorspoedig 2017!

Column door: Marly van Overveld

‘Vrouw allergisch voor bijna alles, inclusief haar eigen man’, las ik laatst op een nieuwssite. Een noodlottige Amerikaanse had een zeldzaam syndroom gekregen, waarbij haar voedselallergie zich dusdanig uitbreidde dat ze inmiddels in een geïsoleerde kamer leeft en alleen nog een paar familieleden om zich heen kan verdragen.

Vreselijk tragisch natuurlijk, maar het bericht leverde op sociale media veel hilariteit op. Alsof deze vrouw een goede smoes had gevonden om eindelijk van die vervelende echtgenoot af te komen: ‘Sorry schat, ik ben allergisch voor je!’

Die veronderstelling ontstaat natuurlijk niet zomaar. Het lijkt wel alsof tegenwoordig te pas en te onpas naar het woord allergie wordt gegrepen als men ergens geen zin in heeft. Bijvoorbeeld: ‘Ga je mee naar dat feestje van die collega vrijdag?’ ‘Nee, ik ben allergisch voor dat soort gedwongen gezelligheid’.

Vooral bij voeding wordt het woord steeds vaker onterecht gebruikt. Natuurlijk klinkt ‘ik ben allergisch voor schaaldieren’ heel wat minder aanstellerig dan ‘ik lust geen vis’. Maar aan de andere kant: als je een pietlut bent met eten, kom er dan gewoon eerlijk voor uit en verschuil je niet achter iets wat voor anderen een hele vervelende aandoening is. Zo las ik ooit dat een chefkok helemaal zat werd van al die mensen – met name vrouwen – die ‘opeens’ niet meer tegen gluten kunnen. Helemaal glutenvrij koken vergt namelijk nogal wat aanpassingen voor een kok: gluten zitten ook in sauzen en marinades en een verloren kruimeltje op een snijplank kan iemand al ziek maken. De chef zei: ‘Ik breng altijd eerst een mandje stokbrood en kijk stiekem of ze daarvan eten. Zo ja, dan weet ik dat ik niet al te veel rekening hoef te houden met die dieetwens’. Want dergelijk prinsessengedrag is niet alleen irritant voor de kok, maar ook vervelend voor mensen die écht niet tegen gluten kunnen. Zo vertelde een vrouw met coeliakie me eens dat ze vroeger altijd prima uit eten kon gaan, maar tegenwoordig steeds vaker met buikpijn terugkomt van een restaurant. Sinds glutenintolerantie een modeziekte is geworden, worden échte patiënten blijkbaar minder serieus genomen met hun dieetwens.

Kortom: stop met het misbruiken van het woord allergie, want daar worden veel mensen ‘allergisch’ van.

Column door: Marion van Es

Het is bijna niet te geloven, maar het einde van 2016 is alweer in zicht. Ik realiseer mij dat des te meer omdat ik nadenk over een onderwerp voor mijn nieuwe column voor Hartbrug-Magazine. Het blijkt de laatste uitgave dit jaar.

Veel actuele, dringende onderwerpen passeren de revue: onze pensioenen, verzekeringspremies en ondeugdelijke batterijen in pacemakers, maar ook de nieuwe Amerikaanse president Trump, onze aanstaande verkiezingen en onrust en armoede in de wereld. Mensen op de vlucht, terminaal zieken en nog vele andere zaken waar ik niet vrolijk van word. Eens te meer realiseer ik mij dat organisaties als de onze (Hartpatiënten Nederland), in de toekomst een nog veel belangrijkere rol gaan spelen en ik vrees dat volgende generaties (onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen) het steeds moeilijker krijgen. Met name omtrent bijvoorbeeld inkomen, werk en ziekte, maar ook en verzekeringen.

Verzekeraars spelen een steeds grotere en machtigere rol. Dientengevolge zijn steeds meer zaken niet meer vanzelfsprekend (en bereikbaar) voor iedereen. Dat beangstigt mij. Niet in mijn eigen belang, maar in het belang van volgende generaties. Daardoor realiseer ik mij plots waar ik het in mijn column over moet hebben: donaties aan Hartpatiënten Nederland. Want voor onze stichting is en blijft er zoveel te doen.

Ik ben trots op Hartpatiënten Nederland. Op wat wij we doen, waar wij staan en waar wij voor staan. Met de hand op mijn hart zeg ik dat wij 100 % onafhankelijk en objectief zijn én blijven. En dat wij een duidelijke visie met betrekking tot ontwikkelingen op zowel de korte, als op de lange  termijn hebben. Wij hebben kant en klare ideeën en plannen om een betekenisvolle rol te blijven spelen. En daar ben ik zeer positief over.

Echter, ik realiseer mij dat wij dat alleen maar kunnen door de vrijwillige steun van u. Juist daardoor kunnen wij werken zoals wij dat doen. Helaas blijkt uit onze jaarcijfers dat Nederland steeds individualistischer is geworden en onze inkomsten drastisch verminderen. Helaas denken steeds meer mensen: ‘ieder voor zich, God voor ons allen’. Met alle gevolgen van dien…

Daarom doe ik hier een dringend beroep op u. Laat zien dat u vertrouwen in Hartpatiënten Nederland heeft. Laat blijken dat een onafhankelijke en objectieve patiënten belangenorganisatie uw steun waard is. Help ons te overleven zodat wij kunnen blijven opkomen voor een ieder die het nodig heeft.

Kortom: wij hebben u nodig! Maak een donatie over en daarmee kunnen ook uw kinderen en kleinkinderen op ons blijven rekenen. Uw steun is van levensbelang!

Ik wens allen fijne en zinvolle feestdagen.

Column door: Jan van Overveld

Regelmatig worden we geadviseerd te leven vanuit het Hart of het Hart te volgen. Ook ik maak mij vaak schuldig aan deze adviezen. Omdat ik mij ervan bewust ben dat het voor velen niet duidelijk is hoe je dat moet doen, zal ik hier enkele columns aan wijden.

Hierbij wil ik niet suggereren dat ik zo goed weet hoe dat moet. Het zullen slechts aanwijzingen zijn, technieken die je kunnen helpen om steeds dichter bij je Hart te komen. Ook hierbij geldt dat er vele wegen naar Rome leiden. Als je eenmaal in Rome aangekomen bent en het besluit hebt genomen daar te blijven, dan heb je die wegen niet meer nodig.

Dat is in zekere zin ook zo met de wegen naar het hart, alleen zal het een continu bewustzijn vergen om niet te verdwalen, als we op weg gaan naar het Hart. Eenmaal daar aangekomen, blijft het een uitdaging om daar te blijven en niet alsnog te verdwalen.

Maar als je dan eenmaal volledig thuis bent gekomen in het Hart, dan zal niets je meer kunnen misleiden. Dat is echter het hoogste niveau van ‘leven vanuit het Hart’. Dan ben je ‘Verlicht’, dan heb je de Boeddha-natuur of het Christusbewustzijn bereikt.
In veel culturen is het Hart de zetel van de Wijsheid, echter ook de plaats waar onze emoties verblijven. Deze emoties zijn de sluier die ons het zicht op de wijsheid ontnemen. Het Hart staat in directe verbinding met de Universele of Goddelijke Wijsheid, ook wel het Absolute, de Bron of Dao genoemd.

Voor de Daoisten woont de Keizer in het Hart. Bij hen, en veel andere culturen, werd de Keizer gezien als afstammeling van God. Je kon dus niet zomaar Keizer worden. Het goede nieuws is, dat wij allen potentiële Keizers zijn. Wij kunnen allemaal onze verbinding met het Goddelijke herstellen oftewel versterken. En diep in ons Hart is dat onze grootste, zo niet de enige, vaak onbewuste wens.

Wij willen in deze duale wereld, die vol met emoties is, de eenheid voelen met het Goddelijke en niet continu meegaan met de emotionele hoogte- en dieptepunten, die elkaar steeds afwisselen. We zullen echter pas het herstel van eenheid nastreven als dit aanvankelijke onbewuste verlangen, bewust geworden is en er een sterke wens is ontstaan om dit te bereiken.

Ik hoop met deze serie columns dit verlangen bij u aan te wakkeren en u vervolgens wat technieken aan te bieden die u kunnen helpen dit mooie pad te bewandelen.

Column door: Jan Chin