Inmiddels is het alweer oktober en heeft de herfst zijn intrede gedaan. Voor we het weten zijn we alweer bezig met de voorbereidingen voor de feestdagen! Toch kan het dan juist fijn zijn om er nog even tussenuit te gaan, zo op het einde van het jaar. Er zijn bijvoorbeeld nog enkele kamers beschikbaar voor de reis naar Dresden, waar we 23 oktober 7 dagen naartoe gaan. Dit belooft een mooie reis te worden!

In december hebben we ook dit jaar weer een 6-daagse kerstreis op het programma staan. Deze keer gaan we naar Thüringen. We overnachten in Gera, maar bezoeken ook steden zoals Erfurt, Chemnitz en Weimar. Tijdens deze reis geniet u gegarandeerd van een mooie kerstsfeer! Op pagina 8 leest u hier meer over. Vorig jaar was onze decemberreis volgeboekt, dus ik raad u aan om niet te lang te wachten met boeken.

Ook kunnen we weer terugkijken op een prachtige reis naar de Zuidkust van Engeland, Brighton, waar we onder meer hebben genoten van de indrukwekkende natuur. De reis naar Bibione (Italië) vorige maand was ook zeer geslaagd. Het was de eerste keer dat deze bestemming op het reisprogramma stond, maar zeker niet de laatste keer! Elke keer blijkt weer dat Italië een zeer aantrekkelijk vakantieland is en blijft. Het is in ieder geval een land, dat volgend jaar zeker niet zal ontbreken aan ons.

Column door: Marly van Overveld

Sinds 1880 is 14 juli een nationale feestdag in Frankrijk: ‘Quatorze Juillet’. Op deze dag wordt de bestorming van de Bastille-gevangenis in Parijs gevierd. Vaak wordt deze dag in grote steden, zoals Nice, afgesloten met een groots vuurwerk. Ik heb dit van eind jaren negentig tot het overlijden van mijn vrouw, ruim drie jaar geleden, jaarlijks tijdens onze vakanties aan de Côte d’Azur mogen meemaken. Na haar heengaan dacht ik telkens, terwijl ik de feestelijke beelden van alle festiviteiten in Frankrijk op televisie zag, met weemoed terug aan onze mooie dagen: ‘Quartorze Juillet’.

Tot afgelopen 14 juli toen ik plots de meest vreselijke beelden zag; het voelde alsof ik erbij stond. Ik ken bij wijze van spreken elke meter, elke zijstraat en elk gebouw van de Promenade des Anglais waar een gruweldaad plaatsvond. Op één vreselijke uitzondering na, heb ik heb alleen maar goede herinneringen aan Nice. Sterker nog; het trekt mij steeds weer aan. Het voelt als een thuis. Een paar weken na de vreselijke aanslag kon ik er gelukkig even naartoe. Ik was diep onder de indruk.

Op de promenade tref je tegenwoordig op enkele plaatsen nabij het ‘Negresco’ hotel alleszeggende kleine ‘altaartjes’ aan. Terwijl je die ziet, bekruipt je een bepaald gevoel. Een stukje verder, nabij Jardin Albert I, is op het trottoir aan de zeekant een groot ‘altaar’ ontstaan. Je hoeft er niet lang naar te kijken en je beseft en voelt wat voor een onmetelijke pijn hier heerst. Talloze knuffels, bloemen en kaarsen, maar ook bidprentjes, woorden van onbegrip en dankwoorden én woorden van liefde, woorden van hoop. Je kunt het niet bevatten. Als je de promenade oversteekt, loop je het park in en nadert een soort kiosk. Hier is het grote ‘altaar’ dat tijdelijk dienst doet als gedenkteken. Je treft hier een veelvoud van hetgeen ik net omschreef aan. En ook hier nergens een woord van haat: geschreven uitingen van onmacht, maar vol liefde. Maar je ziet en voelt de niet te verwoorden pijn overal.

In mijzelf vraag mij af hoe lang het zal duren voordat Nice deze ramp te boven komt. Er lopen nu nog  militairen met mitrailleurs in de aanslag, bewoners zijn bang. Je ziet aangeslagen mensen en getekende gezichten. Je merkt dat het opvallend rustig is overal. Het is heel merkwaardig. Ruim een maand na de aanslag is Nice, Nice niet meer.

Maar ik hoop en ik weet dat het weer goed gaat komen met Nice. Ik wens allen heel veel sterkte, moed en succes en liefde. Ik blijf er in ieder geval vol vertrouwen heengaan en hoop dat u ook volgend jaar weer met ons meegaat naar de, althans voor mij, mooiste streek van Europa. Je suis Nice!

Column door: Jan van Overveld

Kent u dat begrip, cognitieve dissonantie? Dat betekent dat mensen alleen dat willen weten wat ze willen weten. Klinkt een beetje vreemd, maar is het niet: wat ik niet wil weten, kom ik ook niet aan de weet. Ik kijk weg, lees iets niet, kijk niet naar een bepaald programma, kortom: ik wil alleen weten wat mijn beeld van mensen, mezelf en de wereld bevestigt, en dat tot in het oneindige.

Cognitieve dissonantie is daarmee een kwaal waaraan deze wereld te gronde lijkt te gaan. Groepen mensen kruipen via Facebook als het ware bij elkaar en roepen dezelfde dingen, waarbij ze elkaar proberen te overbieden, te overtroeven wie nu het hardst de waarheid zegt. De eigen waarheid wel te verstaan. Wat de anderen zeggen is gelogen of op zijn minst flauwekul en naïef. Kritiek is per definitie taboe.

Vroeger werd gedacht dat mensen het beste zo weinig mogelijk informatie kunnen krijgen. Dat is beter, dan bemoeien ze zich niet overal mee, en kan de machthebber ongestoord zijn gang gaan. Mensen die de wereld wilden veranderen dachten toen, dat als iedereen alles zou weten wat er gebeurde, deze kennis vanzelf zou leiden tot het verbeteren van de samenleving.

Helaas. Men rekende buiten de waard, in deze de typische eigenschappen van mensen om zich af te sluiten voor feiten en meningen die niet passen bij hun huidige leven, instelling, status quo. En zo lijkt de wereld intussen op de Bijbelse Toren van Babylon uit het Oude Testament, waarvan de bouw mislukte omdat de bouwers elkaar niet verstonden, niet naar elkaar luisterden, en iedereen alles beter dacht te weten.

Er zijn als gevolg van dit euvel natuurlijk ook belangengroepen ontstaan die willens en wetens steeds weer dezelfde misleidende informatie de wereld in sturen. Zo zal de farmaceutische industrie nooit zeggen: ach weet je, heel veel onderzoek wordt met staatsgeld door universiteiten gedaan. Een belangrijk deel van dat onderzoek hebben we helemaal niet zelf gedaan…

Neuh, in plaats daarvan zegt de industrie dat de ontwikkeling van nieuwe medicijnen erg veel research behoeft, dus peperduur is, en wordt doorberekend in de nieuwe gepatenteerde pil. En helaas, ook daar speelt die cognitieve dissonantie weer mee, artsen en patiënten laten zich misleiden.

Als je iets steeds weer herhaalt en steeds opnieuw zegt, ook al is het niet of maar half waar, en deze uitspraak wordt door steeds meer mensen (ook artsen!) herhaald, dan ís het zo. Waar is wat gezegd wordt. Ook al is het niet waar, feitelijk.

Voor Hartpatiënten Nederland is het daarom zaak de waarheid zoals die is boven water te krijgen. Dat is niet altijd eenvoudig, al was het maar omdat wat iedereen steeds weer herhaalt, daarom nog niet waar hoeft te zijn.

Column door: Henri Haenen

Bij jezuïeten denken we al snel aan eigenschappen als geleerd, sluw, en gestreng. Dat is het type van de stichter van die orde: Ignatius van Loyola. Er zijn echter wel degelijk jezuïeten met wie je kon lachen. Een van hen heeft een mooi bronzen standbeeld in zijn geboorteplaats Oisterwijk (Noord-Brabant): Adriaan Poirters, bijgenaamd de katholieke Cats. Het masker van de wereld afgetrokken is zijn bekendste werk. ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’ en ‘Hij heeft een aardje naar zijn vaartje’, zijn enige van de spreekwoordelijk geworden regels van Poirters.

Met wie je ook kon lachen, was pater Bernard van Meurs s.j. Hij werd in 1835 op 30 april geboren in Nijmegen en overleed exact 80 jaar later in Rotterdam. Daar was hij kapelaan, en eigenlijk is dat voor een jezuïet een wat onbeduidende carrière. Van Meurs was niettemin een van Neerlands bekendste geestelijken, wat hij vooral te danken had aan zijn literaire werk. Half Nederland kende hem van zijn bundels Kriekende kriekske, Pepermuntjes en Rijm en zang. Zijn proza is minder bekend gebleven maar staat nog steeds garant voor een gezellige avond. Het zijn niet al te lijvige verhandelingen onder titels als De luchtballon, De neus, Het niezen, De vroolijkheid en het lachen, De slaap, de droom en het slaapwandelen, en De bliksem bij de Grieken en de Romeinen. Behalve boekjes zijn dat ook allemaal lezingen waarmee je pater Van Meurs kon inhuren om een avondvullende spreekbeurt te verzorgen.

Het hart en de bloedsomloop is ook zo’n boekje-annex-spreekbeurt. Het verscheen in 1880,  twee jaar nadat Van Meurs ermee had opgetreden van Groningen tot Breda en van Zwolle tot Amsterdam. Vierentachtig pagina’s telt het, met achterin een uitklapvel met gravures van onder andere ‘Bloedlichaampjes 750 maal vergroot’, ‘Het hart uit de borstholte genomen’, en ‘De drieslippige klep in de rechter kamer’. Een avondje met pater Van Meurs was echter meer dan een anatomische les voor lekenbroeders. Van Meurs strooit gretig met dichtregels over het hart van Bilderdijk, Tollens, Shakespeare, en… Poirters. Hij gebruikte waarschijnlijk een ‘toverlantaarn’ met lichtbeelden, maar kon ook spannend vertellen over de vivisectie op een kikker. Het publiek zal gesidderd hebben bij zijn uitleg over een kloppend hart in een kikker die hersendood is.

Als ik al de stukjes die ik voor Hartbrug geschreven heb ooit nog eens bundel, dan geef ik ze als motto twee regels uit een sonnet van Van Meurs: ‘Een holle spier noemt U ons menselijk weten/ Maar wie vermag uw holte te doormeten?’

Tot kort voor zijn dood bleef hij schrijven. Luchtige gedichtjes, waarvan G. Jonckbloet in een in memoriam zei: ‘gedichtjes die uiting gaven aan het diepst gevoel van zijn tot het einde toe jeugdig en levenslustig hart.’

Column door: Ed Schilders

De tijd vliegt! Het is inmiddels alweer augustus en voor we het weten is het najaar. Het najaar is een zeer geschikte periode om nog eventjes te genieten van (hopelijk!) mooi najaarsweer. Dat kan tijdens een van onze najaarsreizen. Naast de bijna volgeboekte reizen naar Bibione (Italië) en Sauerland, organiseren we in oktober nog een 7-daagse reis naar de mooie stad Dresden. Als u hier interesse in heeft adviseer ik u om niet te lang te wachten. Voor u het weet is de reis volgeboekt!

We kijken niet alleen uit naar enkele mooie reizen in de komende maanden, maar we kijken ook terug op diverse zeer geslaagde reizen, zoals naar Toscane, het Wienerwald en Zuid-Tirol/de Dolomieten. De reizen werden beoordeeld met een gemiddelde van een 8,5 en daar zijn we trots op! Het is altijd weer fijn om te zien en te ervaren hoe mensen genieten.

Zo gingen de heer en mevrouw Timmer voor de eerste keer met ons mee op reis. Ze schrijven achteraf in een reisverslag: ‘Opvallend was de saamhorigheid onder de deelnemers, die onderweg elkaar soms letterlijk (onder)steunden.  Zeker is dat HartbrugReizen de voorwaarden heeft geschapen voor een geweldige reis, waarvan wij  nu nog nagenieten.’

Altijd weer leuk en fijn dat mensen die voor het eerst meegaan het zo positief ervaren. Daar doen we het voor!

Column door: Marly van Overveld

Soms maken zorgverleners er een potje van. En zelfs zo erg, dat ze uit hun ambt worden gezet. Dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat ze daarna weer vrolijk aan de slag kunnen in een ander land. Sinds 18 januari 2016 komen ze daar niet meer zo gemakkelijk mee weg. Op die datum  is het waarschuwingsmechanisme in werking getreden, dat Europese lidstaten verplicht om beroepsverboden of beroepsbeperkende maatregelen aan elkaar te melden. Het gaat daarbij om artsen en tandartsen en andere geregistreerde zorgverleners.

Het doel van deze verplichting  is om meer transparantie te bieden aan patiënten, maar ook om meer openheid over tuchtrecht te geven. Patiënten en werkgevers kunnen in het BIG-register (Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg is een Nederlandse, databank waarin een aantal officieel erkende gezondheidswerkers is geregistreerd) nagaan of aan een zorgverlener een maatregel is opgelegd.

Het waarschuwingsmechanisme is een initiatief van minister Edith Schippers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Zij vindt dat het goed is voor de kwaliteit en veiligheid van de zorg, omdat het patiënten beschermt tegen zorgverleners die niet goed functioneren. Hartpatiënten Nederland was altijd al voorstander van meer openheid en transparantie. Tot nu toe gebeurde het regelmatig dat bijvoorbeeld in Nederland een arts werd uitgeschreven uit het BIG-register naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen, maar elders in Europa opnieuw zijn vak kon uitvoeren. Soms met ernstige gevolgen.

Sinds de invoering van de nieuwe waarschuwingsplicht heeft Nederland ongeveer 3.750 meldingen ontvangen van 12 van de 27 andere EU-lidstaten. In deze landen zijn 275 artsen uit hun vak gezet, 71 tandartsen en 1.379 verpleegkundigen. Van de ontvangen meldingen waren negen personen in Nederland geregistreerd, die nu dus op de ‘zwarte lijst’ staan.

Als je op de zwarte lijst staat zijn de sancties niet gering: ze kunnen variëren van beroepsverboden tot zogenoemde beperkingen. Vervolgens bepalen landen zelf wat het gevolg is van een buitenlands beroepsverbod of beperking.

Op dit moment is de gegevensuitwisseling nog ingewikkeld. Nederland kent bijvoorbeeld een systeem van tuchtrecht en strafrecht, maar in andere landen werkt dat vaak heel anders. Toch is de uitwisseling zinvol. Immers: als het ene land een zorgverlener wegens disfunctioneren verbiedt zijn vak uit te oefenen, moet het andere land hier ook van op de hoogte zijn. Anders kan het land haar burgers niet behoeden voor de risico’s die zo’n blunderende zorgverlener veroorzaakt.

Nog niet alle landen doen op dit moment meldingen. Het is natuurlijk belangrijk dat hier goed naar wordt gekeken. En ook naar wat er beter kan, hoe andere landen hun informatievoorziening organiseren en wat ze van elkaar kunnen leren.  Onlangs was er daarom een conferentie, waarop EU-vertegenwoordigers dit nieuwe waarschuwingssysteem bespraken. Minister Schippers vertelde tijdens deze bijeenkomst over de resultaten tot nu toe: ‘Dit is veelbelovend, maar nog niet voldoende. Als we elkaars diploma’s accepteren, waarom dan niet elkaars sancties en restricties?’

Maar ook al is er nog veel werk aan de winkel, ik vind het een goede ontwikkeling. Het is goed dat Europa optreedt en zorgt voor meer openheid en transparantie.

Column door: Marly van Overveld

Terwijl ik mijn gedachten laat gaan over mijn nieuwe column, bedenk ik mij dat het de eerste week van juli is. Ik realiseer mij opeens dat een half jaar van 2016 verstreken is. Ik vraag mij af of het aan mij ligt; de tijd vliegt en ik heb het gevoel in een stroomversnelling te zitten. Sinterklaas en Kerst staan nog helder op mijn netvlies. Herkent u dit?

Waar komt dat door? Komt het doordat wij steeds actiever zijn vanwege de hoeveelheid informatie die wij tot ons krijgen en onze werktijd niet meer vanzelfsprekend tot vijf is, maar continu doorgaat? Telefoontjes, sms-berichten en mails, maar ook nieuws: er komt geen einde aan de informatiestromen die ons bereiken. Of ligt het toch aan onszelf? En komen wij simpelweg niet meer tot rust, bewust of onbewust.

Terug naar waarmee ik deze column begon; mijn dwalende gedachten waarover ik zal schrijven. Ondertussen volg ik het nieuws rondom onze gezondheid. Niet alleen betreffende de hartzorg, maar de gezondheidszorg in zijn algemeen. Zo volg ik de ‘Inspectie voor de Gezondheidszorg’. Dezer dagen ontving ik de rapportage betreffende de zorg in verpleeghuizen en ik schrik mij een hoedje. Plots realiseer ik mij dat het onderwerp daar is. Van de 150 instellingen staan er maar liefst 38 onder intensief toezicht met inspectiebezoeken en bestuur gesprekken. Bij 11 instellingen houdt de inspectie zeer intensief vervolgtoezicht!

Dit lezende, zakt mij de moed in de schoenen. Ik vraag mij dan onmiddellijk af hoe ver het zo heeft kunnen komen?
Klaarblijkelijk stonden wij erbij en keken ernaar, want hoe bestaat het dat deze instituten, waar onze meest kwetsbaren blijven, zulke erbarmelijke zorg krijgen? Talloze vragen: hoe kan het dat het toezicht faalde? Hoe kunnen dergelijke bestuurders op het pluche blijven zitten? Het schaamrood zou op hun gezichten moeten verschijnen en zij zouden het pluche stilletjes via een achterdeur moeten verlaten. En kunnen zij misschien juridisch vervolgd worden? Bijvoorbeeld wegens slecht bestuur?

Maar ik vrees dat het tegendeel waar zal blijken te zijn. Schouderophalend willen zij ons doen geloven dat zij er niets aan konden doen, want zij wisten het niet en het is de schuld van het overheidsbeleid én zij hebben meer geld nodig. Bij mij rijst de vraag: voor wie?

Ondanks dat ik weet dat ik nog veel soortgelijke berichten tegenkom, ben ik er ook zeker van dat er vele positieve berichten verschijnen. Zo las ik onlangs in NRC-Next een uitgebreid achtergrondartikel over Yoga. Dat gaf mij positieve energie. En iedereen kan het en het is betaalbaar. Ga naar www.nrc.nl en zoek op helende kracht van yoga en lees het verhaal (http://www.nrc.nl/next/2016/06/18/zoek-bewijs-voor-de-helende-kracht-van-yoga-2793702). Een buitengewoon interessant artikel.

Ik wens u een hele fijne zomer.

Column door Jan van Overveld

Mijn stukje in de vorige aflevering van Hartbrug-Magazine ging over een melancholisch gedicht van de Franse dichter Paul Verlaine. Het huilde in zijn hart, zoals het regent op de stad. Ik besloot met een algemene diagnose: liefdesverdriet.

We weten dat het er in het hart nog heel wat erger aan toe kan gaan dan tranen en regendruppels, en dat we dan graag de diagnose ‘gebroken hart’ stellen. In het algemeen wordt dat beschouwd als een beeldspraak, want voor sommige gevoelens en aandoeningen waren of zijn er nu eenmaal geen concrete woorden die precies zeggen wat er aan schort. Als we reppen van ‘een gebroken arm’ weet iedereen wat er mis is. Maar we weten eenvoudigweg niet wat de precieze gevolgen zijn van heftig verdriet, dat in de liefde of door de dood van een naaste veroorzaakt wordt.

Sinds 10 juni 2016 weten we daar veel meer van. Op die dag promoveerde de Haagse hartdokter Ivo van der Bilt na tien jaar onderzoek op ‘het gebroken-hart-syndroom’. Hij en zijn proefschrift waren enige dagen een geliefd ‘topic’ in de media. Logisch, want bijna iedereen die al een beetje leven achter de rug heeft, heeft wel eens te maken gehad met dit ziektebeeld, dat zo moeilijk te beschrijven is dat we dichters nodig hebben om de diagnose te stellen en de pijn voelbaar te maken. Want pijn doet het. Het lijkt op een hartaanval. De linker hartkamer wordt erdoor aangetast. Het goede nieuws is dat in de meeste gevallen ons lichaam de brokstukken na een tijdje zelf opraapt en aan elkaar lijmt. Als niet-wetenschapper heb ik wel het vermoeden dat de barstjes zichtbaar blijven, maar dat die langzaam de vorm krijgen van krasjes op je ziel.

Ik lees berichten over zulke onderwerpen met veel genoegen, ook al begrijp ik er nauwelijks iets van. In Wikipedia staat bijvoorbeeld dat we te maken hebben met een ‘stresscardiomyopathie’, en dat dat ‘een niet-ischemische vorm’ is van ‘cardiomyopathie’. Het stelt mij zeer gerust dat er mensen onder ons zijn die dat wél begrijpen en bij wie ons hart en ons verdriet in goede handen zijn als die twee weer gelijmd moeten worden. Dit vakjargon maakt tegelijk duidelijk waarom wij, de liefdesverdrietigen en rouwverwerkenden, al lang geleden onze toevlucht hebben genomen tot een beeldspraak als ‘gebroken hart’. Gelukkig maken ook wetenschappers nog steeds gebruik van zulke beelden. In Japan heet het een ‘tako-tsubo-syndroom’ omdat de aangetaste linker hartkamer dan op een keramieken pot lijkt waarmee Japanners traditioneel inktvissen vangen. De Nederlandse benaming ‘viskruik-syndroom’ is echter nooit in zwang gekomen.

De gebroken-hart-symptomen kunnen zich ook voordoen bij ervaringen van intens geluk. Dan heet het Gelukkig-hart-syndroom’. Precies hetzelfde. Maar dan zonder de krasjes.

Column door: Ed Schilders

Onlangs heeft de vijfdaagse reis naar Sauerland plaatsgevonden. Dit was een dusdanig daverend succes dat we in oktober zelfs weer teruggaan! U leest er meer over op pagina 8 en ik garandeer u dat u er geen spijt van krijgt als u meegaat. Dus lees er snel meer over en boek!

Helaas werd een van onze trouwe reizigers op de eerste dag onwel. Hij moest helaas naar het ziekenhuis, maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Fantastisch hoe alle medereizigers meeleefden en gelijk het initiatief namen om een mooie kaart met lieve woorden te schrijven en hem een spoedig herstel wensten.

Na afloop van de reis ontving ik een heel mooi bericht van Erna Verdurmen, een van onze vaste Hartbrugreizigsters. ‘Wat ik van dichtbij ervaren heb is hoeveel werk jullie voor ons, vaak NIET zichtbaar, verzetten. En hoe jullie dingen oplossen, zoals met Frans Dassen naar het ziekenhuis gaan en alles regelen, en tot ‘s avonds laat bij hem blijven.’ Voor ons is dit vanzelfsprekend, want dat is waar wij voor staan. Wij zorgen ervoor dat mensen met een gerust gevoel mee op reis gaan met ons.

Mocht u overwegen om een keertje mee te gaan, schroom dan niet om ons te bellen. Er zijn nog enkele kamers beschikbaar voor de Dolomieten en Brighton. Ook hebben we een nieuwe bestemming op het programma staan: in september gaan we naar het Italiaanse Bibione. Dit belooft een prachtige reis te worden! Ook gaan we, zoals gezegd, in oktober weer naar het Sauerland: gezelligheid gegarandeerd!

Ik hoop dat ik u tref tijdens een van onze HartbrugReizen.

Column door: Marly van Overveld

Onze nieuwe website gaat live en daar zijn we trots op! Achter de schermen zijn we er natuurlijk al langer mee bezig geweest, maar nu is het moment aangebroken dat u als donateur ook mee mag kijken naar het eindresultaat. Ik ben benieuwd wat u ervan vindt.

Steeds meer mensen hebben tegenwoordig een iPad of een andere tablet, en/of een smartphone. Elke reis vragen mensen me ‘Marly, kun je mij alsjeblieft eventjes helpen met de Wi-Fi?’. Die vraag wordt mij vaak al meteen de eerste avond gesteld. Het is niet alleen meer de jonge garde die veel bezig is met alle moderne communicatiemiddelen; tegenwoordig vinden mensen van alle leeftijden dit belangrijk.

De nieuwe site biedt veel voordelen ten opzichte van de oude. In de eerste plaats is hij een stuk gebruiksvriendelijker. Hij is zoals dat heet ‘responsive’: dit betekent dat hij zich automatisch aanpast aan een tablet, desktop of smartphone. Op deze manier is de site altijd goed leesbaar. Daarnaast zal de site sneller laden dan de vorige. Ook dat is fijn, want we zijn er tegenwoordig aan gewend dat alles snel moet gaan en houden er niet van om te wachten. Een bijkomend voordeel is dat de nieuwe website minder data verbruikt. Ook dit is – met name bij mobiel gebruik – niet onbelangrijk. Wilt u de site in het buitenland bezoeken en is er even geen Wi-Fi, dan kost het u dus veel minder. Ook handig als u snel informatie wilt opzoeken tijdens een van onze HartbrugReizen!

De nieuwe site is ook eenvoudiger te integreren op bijvoorbeeld Facebook. In deze moderne tijd is dat een groot voordeel, omdat social media een steeds grotere rol spelen. Ook voor goede doelen zoals Hartpatiënten Nederland vormen social media een belangrijk medium.

Maar misschien wel de grootste vooruitgang is dat de nieuwe site veel overzichtelijker is. Alle onderdelen zijn beter gestructureerd en duidelijker weergegeven. Dat geldt ook voor het forum. Daar we hier maandelijks zo’n 50.000 (!) lotgenoten met elkaar in contact brengen, zullen hopelijk veel mensen dit plezierig vinden.

Tot slot is er ook ruim aandacht voor de HartbrugReizen op de site. Zo kunt u direct reageren op de diverse reizen, en deze ook direct boeken.

Uiteraard wordt de huidige inhoud bijna geheel overgezet naar de nieuwe website, waardoor uw eventuele Hartverhalen of reacties op het forum niet verloren gaan. De informatie blijft dus nagenoeg hetzelfde, alleen wordt alles makkelijker en overzichtelijker.

 Column door: Marly van Overveld