Aan mij de eer om deze spiksplinternieuwe uitgave van HartbrugMagazine – oftewel HPNL magazine – te openen. Ik durf gerust te zeggen dat ik daar trots op ben! Eigenlijk zou ik deze eer van harte gunnen aan Léon en Yvonne, die hier samen alle credits voor verdienen. Het valt u ongetwijfeld meteen op dat het tijdschrift een ware metamorfose heeft ondergaan. Misschien herkende u het in eerste instantie überhaupt niet als onze uitgave? Ik kan zelf in ieder geval niet wachten totdat het eerste exemplaar bij de drukker van de band rolt en ik het in handen heb. Maar natuurlijk ben ik erg benieuwd naar úw mening! Hieraan hechten we altijd veel waarde; we horen het dus graag van u.

Zoals u misschien weet, zijn we de laatste tijd achter de schermen met allerlei activiteiten en vernieuwingen bezig. Een nieuwe strategiebepaling, een nieuw magazine, maar ook een compleet nieuwe website. Al deze ‘projecten’ kosten veel tijd en energie, maar dat hebben we er heel graag voor over. Daar ben ik heel blij om. Wij doen met het hele team van Hartpatiënten Nederland enorm ons best om u als donateur zo goed mogelijk te kunnen voorzien in uw wensen en behoeften. Ik hoop dan ook dat wij hierin slagen. Wij kijken trots, maar ook positief en enthousiast, terug op 50 jaar Hartpatiënten Nederland. In de eerder verschenen Jubileum-special heeft u hier meer over kunnen lezen. Hopelijk heeft u hierdoor een goede indruk gekregen van de historie van Hartpatiënten Nederland. Ik ontving vele mooie en hartverwarmende reacties op deze special, waarvoor mijn grote dank. Heel fijn dat het zo gewaardeerd wordt!

Behalve terugkijken op de afgelopen jaren, is het voor ons minstens zo belangrijk om vooruit te kijken. Dit betekent ook dat we met de tijd mee moeten gaan. Vandaar al die eerdergenoemde
veranderingen. Meer hierover is te lezen in deze uitgave. Ook besteden we in dit magazine ruim aandacht aan een ander bijzonder initiatief van Hartpatiënten Nederland: virtuele assistent Yara. Meer
hierover leest u op pagina 10. Het vooruitkijken naar de toekomst doen we graag samen met u, want we hopen natuurlijk nog vele jaren te bestaan. Onafhankelijkheid, eerlijkheid en objectiviteit staan hoog in ons vaandel. Om dat te kunnen blijven waarborgen, worden wij niet gesubsidieerd door de farmaceutische industrie of door de voedingsmiddelenindustrie, maar ook niet door de overheid. Wij danken ons bestaansrecht dus aan u! Van HARTe dank hiervoor. Ik hoop dat we op u kunnen blijven rekenen!

Marly van Overveld

Nadenkend over de inhoud van mijn column voor Hartbrug-Magazine kom ik steeds maar op gedachten over de toekomst. Wat brengt de toekomst? Wat heeft het universum voor de wereld, voor Nederland en voor de hartpatiënt, maar ook voor onze stichting en voor mijn dierbaren in petto? Deze gedachten brengen mij met twee benen op de grond en laten mij terugkijken op de afgelopen jaren die voorbij raasden.

In 1970 werd Hartpatiënten Nederland opgericht door Henk Fievet die in 1977 op hele jonge leeftijd in zijn belangenbehartiging overleed. Mijn vader volgde hem op en op de dag dat mijn vader overleed (54 jaar) was hij precies tien jaar voorzitter. Ik bedenk nu dat ik deze functie in 1988 aanvaardde! Het is stof tot nadenken waardoor ik mij plots een en ander realiseer en alles nog meer relativeer.

Het is heel mooi om dit te mogen doen, maar zou het niet fantastisch zijn als ik nog steeds met mijn vader kon sparren en gezellig bij hem op bezoek kon gaan? Ik zou nog veel trotser op hem zijn. Maar de harde realiteit is anders. Daags nadat deze uitgave op uw deurmat valt (11 februari) is het precies dertig jaar geleden dat mijn vader, die onmetelijk veel voor de stichting betekende, overleed. Dertig jaar, niet te bevatten! Jaren met vele ups and downs: ze zijn omgevlogen. Althans tot vier jaar geleden op 22 februari de klok nogmaals werd stilgezet toen ik afscheid moest nemen van mijn lieve vrouw, die plotseling overleed tijdens een vakantie. Voor de tweede keer intens verdriet. Nu om mijn maatje, mijn vrouw, mijn alles! Alweer verdriet om mijn beste vriend, want dat waren zowel mijn vader als ook mijn vrouw voor mij.

Ik heb het gevoel onlangs uit een heel diep dal te zijn gekrabbeld en ik zie de toekomst weer, ondanks vele negatieve gebeurtenissen rondom ons heen, gelukkig weer positief. Voor mijzelf, voor mijn dierbaren en voor onze stichting. En dus ook voor u! Ik ben trots op wat wij, Hartpatiënten Nederland, bereiken en hoe waardevol wij voor velen zijn. Én dat ik nog steeds leiding mag en kan geven aan deze fantastische club: 100% onafhankelijk en objectief.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Mensen zonder partner – of mét partner, maar één die niet zo fysiek ingesteld is – zullen het zwaar hebben in coronatijd. Want met het devies om anderhalve meter afstand te houden van elkaar, merk je al gauw hoe intens de kracht van aanraking is. Er is zelfs een naam voor het gemis van die aanraking: huidhonger. Dat kan iets seksueels zijn, maar – zeker bij vrouwen – is het vaak meer de behoefte aan een knuffel, handen vasthouden of een arm om je heen. En als je die vorm van affectie normaal gesproken vindt bij familie of vrienden, kom je nu van een koude kermis thuis.

Even kunnen we zoiets wel volhouden, maar nu er steeds vaker wordt gezegd dat afstand houden van iedereen buiten je eigen gezin ‘het nieuwe normaal’ wordt, wordt het denk ik tijd om met z’n allen op de barricades te klimmen. Want natuurlijk is het heel erg om het virus te krijgen of anderen te besmetten, maar het is óók heel erg als mensen ongelukkig of zelfs depressief worden van eenzaamheid.

Er is ooit een studie gedaan met babyaapjes die moesten kiezen tussen een surrogaatmoeder van staaldraad mét melk of een nepmoeder zonder melk, maar die wel lekker zacht was om tegenaan te liggen. Ze kozen voor het laatste… Aanraking is dus een eerste levensbehoefte, net zoals eten en onderdak dat zijn. Nu wil ik heus niet oproepen om massaal de regels van de overheid aan onze laars te lappen, maar ik zou iedereen wel willen aanraden om, als je die behoefte bij jezelf voelt, toch een vorm van aanraking te zoeken die wél veilig is.

Zo zag ik een knuffeltherapeute (ja, dat beroep bestaat) tips delen voor aanraakmethodes op afstand. Een alternatief voor de lepeltje-lepeltje-houding is bijvoorbeeld door allebei met het hoofd aan een andere kant te liggen, maar de benen in elkaar te verstrengelen. Of met de knieën opgetrokken te zitten en de voeten tegen elkaar. Misschien niet ideaal en zeker niet hetzelfde als een stevige omhelzing, maar ieder huidcontact is waardevol. En nu maar hopen dat we snel weer gewoon veilig kunnen knuffelen!

Column door: Marion van Es

Column: Erevoorzitter

Vanwaar deze titel en de foto van deze markante dame? Omdat ik op deze plek een bijzondere dame in het zonnetje wil zetten. Een lieve vrouw die gedurende 43 jaar dag en nacht klaarstond voor alle hartpatiënten in Nederland: mijn moeder, Truus van Overveld-Peijs.

Vele lezers kennen haar of hebben van of over haar gehoord. Zeker in de roerige jaren van onze vereniging. In de jaren van de luchtbruggen vonden velen de weg naar huize van Overveld. Het was een komen en gaan van hartpatiënten die in doodsnood verkeerden. Ik herinner mij dat nog goed. Ik was toen een jaar of zeventien. Ze liepen de deur plat. Niet tijdens kantoortijden hoor! Want daar hadden mijn ouders nooit van gehoord. Het ging zeven dagen in de week door, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Niets was hen te veel om mensen te helpen. Zij stonden iedereen met raad en daad bij, altijd. En allen werden als welkome gasten ontvangen. Zo kregen ze gelijk een lekkere kop koffie en smulden vaak van een heerlijk stukje, verse Limburgse vlaai. Trakteren op verse vlaai behoort tot de dag van vandaag nog altijd tot onze tradities, bijvoorbeeld bij aanvang van onze reizen.

Mijn moeders leven werd getekend door veel verdriet en ziekte. Als jong meisje maakte ze de oorlog van dichtbij mee. Ook verloor ze in die jaren een oudere broer. Niet door de oorlog, maar door ziekte: longtuberculose. Dit overlijden, samen met de oorlog, tekende haar hele jeugd en wellicht ook haar verdere leven. In 1944 werd ze als elfjarig meisje samen met haar ouders en andere Roermondenaren in veewagens geëvacueerd naar Friesland. Na terugkomst in Roermond was de binnenstad grotendeels platgebombardeerd. Het moet vreselijk geweest zijn.

Ook verloor ze op jonge leeftijd haar moeder, terwijl ze haar vader tot zijn dood verzorgde. Opa woonde ‘bij ons in’. Daarnaast droeg ze ook zorg over mijn vader, haar echtgenoot. Hij werd op 36-jarige leeftijd al getroffen door hartproblemen. Het werd van kwaad tot erger. Mijn moeder sleepte dat als zware ballast mee. In 1987, mijn moeder was toen pas 53 jaar, overleed mijn vader. Niet aan het hart, maar aan prostaatkanker. Dientengevolge moest hij een mensonwaardige lijdensweg ondergaan waarbij mijn moeder hem tot het einde toe vol toewijzing en liefde bijstond en verzorgde.

Zij, mijn moeder, bleef voor de rest van haar leven alleen en leefde in alle eenvoud en beleefde tot de laatste dag heel veel plezier aan haar klein- en achterkleinkinderen. Maar ze bleef ook betrokken bij Hartpatiënten Nederland. Niet publiekelijk, maar op de achtergrond. Ik noemde haar vaak ‘erevoorzitter’. Sinds de dood van mijn vader bezocht ik haar elke dag en er ging geen dag voorbij of we hadden het over alles rondom de stichting en het hart. Vaak gaf ze mij, gevraagd en ongevraagd, advies. Maar ze stond ook regelmatig patiënten te woord. Vooral in de jaren nadat mijn vader overleden was en ik gevraagd werd om het voorzittersstokje over te nemen.

Steeds vaker realiseer ik mij dat Hartpatiënten Nederland ontzettend veel aan mijn moeder te danken heeft. Misschien zelfs wel dat ik de kar van deze prachtige stichting al bijna 35 jaar belangeloos trek, want wellicht komt het door de dagelijkse conversaties die ik met haar had over alles rondom hartpatiënten in Nederland. Conversaties die ik tegenwoordig met mijn dochters Yvonne en Marly en, op de achtergrond, met Mersiha heb. Ook zij zijn, samen met de andere collega’s Anneliese, Aysegül, Bert en Donna met hart en ziel betrokken bij de mooiste club van Nederland.

Ondanks dat het de laatste jaren steeds slechter met mijn moeder ging, bleef ze belangstellend: zo vroeg ze nog elke dag naar het wel en wee van de stichting. En ze volgde het hartnieuws; er hoefde maar iets op tv te zijn, of ze tipte mij.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Kent u dat gevoel? Het absoluut niet meer begrijpen. Hoe kun je met droge ogen beweren dat je anderhalve meter afstand moet houden, maar vervolgens toelaten dat je in lijnbussen en vliegtuigen zowat op elkaars schoot zit. Touringcars die vakantiegangers vervoeren mogen maximaal 30 mensen meenemen. Maar als diezelfde bus met dezelfde chauffeur wordt ingezet omdat er ergens een trein uitvalt, mag die opeens wel vol mensen gestouwd worden. En zo zijn er meer onbegrijpelijkheden waar ik als argeloos mens geen touw aan kan vastknopen.

----

Laat ik beginnen met de wens uitspreken dat het goed met je gaat. Ik kan het natuurlijk hebben over de corona-angst, maar ik bekijk het eens van de positieve kant. Dan wil ik wel nog zeggen dat ik me goed realiseer dat het coronavirus voor iedereen consequenties heeft. Voor iedereen is het een rare tijd. Voor de meeste hartpatiënten en ‘partners van’ waarschijnlijk ook wel spannend.

----

Welkom in de tweede uitgave van ons jubileumjaar. De vorige uitgave opende ik met de woorden: ‘Het is niet zomaar een jaar, voor ons is 2020 extra bijzonder, omdat wij ons 50-jarig jubileum vieren’. Inmiddels is 2020 ongetwijfeld een bijzonder jaar voor iederéén. Door de coronacrisis gaan we allerlei zaken en gebeurtenissen toch in een ander perspectief zien en relativeren. Ook verdwijnen bepaalde aspecten naar de achtergrond, omdat er op dit moment zoveel ergere en belangrijkere dingen gebeuren. Ons jubileum is daar een voorbeeld van. Ik heb al veel reacties gekregen van onze achterban, over dat het zo jammer is dat ons jubileumjaar zo begonnen is en ‘in duigen’ valt. Ik waardeer die reacties enorm, maar natuurlijk valt deze gebeurtenis in het niets bij alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt. Zeker als je bedenkt dat er op dit moment zoveel mensen vechten voor hun leven, of de strijd inmiddels zelfs al hebben verloren. En denkt aan alle mensen die een dierbare moeten missen door dit verschrikkelijke virus.

In deze uitgave is er uiteraard uitgebreid aandacht voor deze bijzondere tijd, en de impact die dit heeft. Bijvoorbeeld op mensen die tot de kwetsbare risicogroep behoren, maar ook op onze ‘zorghelden’, die vanaf nu hopelijk nog veel meer gewaardeerd worden.

Natuurlijk valt er nog weinig te zeggen over het verloop van deze crisis. Toch vraag ik me stiekem een beetje af hoe de wereld eruit zal zien als deze bizarre tijd eenmaal achter de rug is. Durven we weer dichter bij elkaar te komen, of zijn we zo gewend aan de ‘social distance’ dat we hier juist weer aan moeten wennen? En blijven we met zijn allen wat socialer en meelevender? Hebben we meer over voor de medemens? Realiseren we ons meer dat we maar een ‘gast’ zijn op deze aardbol en gaan we hier bewuster mee om?

Onlangs las ik een mooi stukje over dit laatste. ‘The world continues its life and it is beautiful. It only puts humans in cages. I think it sends us a message: You are not necessary. The air, earth, water and sky without you are fine. When you come back, remember that you are my guests. Not my masters’.

Deze tekst sprak me zeer aan, en ik hoop oprecht dat we als mensheid beter en mooier uit deze ellende komen en dat we hier ook iets van leren.

Via deze weg wil ik mijn grote dank uitspreken naar onze donateurs. Helaas daalt het aantal donaties drastisch, maar donateurs die ons onvoorwaardelijk steunen, zijn belangrijker dan ooit! HARTelijk dank daarvoor! Als blijk van waardering is het jubileumcadeau bijgevoegd, het edelstenen hartje. Meer hartjes bestellen om de collectie uit te breiden of cadeau te doen? Kijk op:

www.hartpatienten.nl/edelsteen of bel 085 081 1000.

Sterkte in deze bizarre tijd, en blijf gezond!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Jan van Overveld

Ondanks dat ons leven ingrijpend veranderd is vanwege het COVID-19 virus en de daarbij behorende wereldwijde Corona pandemie, vinden wij met z’n allen alsnog een weg om er elke dag het beste van te maken. Hartpatiënten Nederland ook. Langzaam maar zeker begint het thuiswerken te wennen bijvoorbeeld. Onze medewerkers delen onderling online hoe zij vanuit huis werken en zoals altijd blijven zij zich ook onder deze omstandigheden met hart en ziel inzetten voor alle hartpatiënten; mijn welgemeende complimenten en dank daarvoor.

Inmiddels ben ik gestopt met het kijken naar de meeste nieuwsberichten. Waarom? Simpel: ik word er mistroostig van. En daarom ga ik jullie er hier niet verder mee vermoeien. Bovendien is voor de geïnteresseerden in deze uitgave genoeg interessante informatie over dit meer dan verschrikkelijke virus te vinden.

Maar waar wil ik het wel over hebben? Ik wil de misstanden in Nederland rondom het vrouwenhart bespreken, want deze misstanden kwamen wederom naar voren bij de verhelderende documentaire ‘De slag om het vrouwenhart’ van Hella de Jong. Hella voelde zich geroepen om deze documentaire te maken, mede door alles wat zij meemaakte toen uiteindelijk bleek dat ook zij hartproblemen heeft. Het was voor haar een lijdensweg waarbij op een gegeven moment medicijnen haar geest braken en zij noodgedwongen achter een rollator liep.

Dagelijks sterven 57 vrouwen aan hart- en vaatziekten. Onnodig, want als artsen vrouwen eerder serieus nemen en klachten anders interpreteren, kan dat sterftecijfer omlaag. Helaas ligt het probleem breder. Zo komt steeds vaker uit onderzoek naar voren dat de zorg voor vrouwen in de toekomst anders benaderd moet worden. Een voorbeeld: medicijnen worden bijna altijd op jonge, sterke en blanke mannen getest. Interessant, want het vrouwenhart reageert anders en de voorgeschreven dosis medicijnen -afgaande op de testgroep- kan vaak met 60% verminderd worden, mede omdat nu bijwerkingen vaak de effectiviteit overtreffen.

De eerdergenoemde documentaire is tenenkrommend en heb ik met ongeloof bekeken: vrouwen worden uitgelachen, niet serieus genomen en krijgen vaak te horen dat het ‘tussen de oren zit’. Dat het verhaal van de patiënt de sleutel tot vertrouwen is, blijkt ook uit deze documentaire. In deze film komen verschillende vrouwencardiologen, waaronder Angela Maas, Harriette Verwey en Janneke Wittekoek aan het woord. Zij vechten al bijna dertig jaar tegen het feit dat artsen nog steeds niet goed luisteren naar vrouwen. Ook vragen de cardiologen aandacht voor het gegeven dat de medische wetenschap alleen maar op mannen is gebaseerd en vrouwen niet deelnemen in onderzoek, vanwege mogelijke hormoonschommelingen welke de onderzoeksresultaten wellicht negatief beïnvloeden, en/of een zwangerschap. En juist daarom is het belangrijk om vrouwen eveneens mee te nemen in allerlei onderzoeken, en niet alleen gynaecologische!

Wederom blijkt in hoeverre de gezondheidszorg schromelijk heeft gefaald en de focus ook gericht moet worden op vrouwen. Immers, onze bevolking bestaat voor de helft uit vrouwen en het is klip en klaar dat het mannen- en vrouwenhart totaal anders zijn. Dus ik doe hierbij een oproep om niet alleen in de oorlog tegen het Covid-19 virus schouder aan schouder te staan, maar ook in de slag om het vrouwenhart; mannen, vrouwen en artsen, neem jullie verantwoordelijkheid en laten wij elke vrouw behandelen als een dame!

‘De slag om het vrouwenhart’ kijken? Zoek het via Google of rechtstreeks via:

www.npostart.nl/2doc/06-04-2020/VPWON_1312760

Blijf gezond!

Ps. Zorg goed voor jezelf en voor anderen en blijf de richtlijnen van het RIVM volgen!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Angst is een slechte raadgever. Je leeft maar één keer. Die clichés zeggen wij over dingen die tricky zijn voor een hartpatiënt. Met de camper toeren door de middle of nowhere in Amerika of reizen naar een Afrikaans land waar de ICD van mijn man niet bekend is. Doen we. ‘Ik kan ook m’n nek breken als ik van de stoep val’, zegt mijn man altijd nuchter.

En toen was daar opeens het coronavirus. Met in de agenda een reis naar Rome. Onze eerste trip zonder ons tweejarig kindje. De tranen biggelden al over mijn wangen bij het idee dat ik afscheid van hem moest nemen, maar we zouden gaan. Tijd met zijn tweeën doorbrengen is belangrijk, vinden wij.

Toch twijfelde ik. Ik vond het spannend. Mijn man niet. Rome was geen gevarenzone. In Nederland was het virus ook opgedoken. De kans om besmet te raken was hier veel groter dan daar. Bovendien lag Rome niet in de buurt van Noord-Italië. Na lang wikken en wegen gingen we.

Het was heerlijk om in Rome te zijn. Het is zo’n bijzondere stad.

Vanwege het virus golden er wat maatregelen. Uit onszelf vermeden we grote groepen en de metro. We namen elke keer de fiets. We maakten unieke foto’s van een stad die niet zo druk was.

Na een aantal dagen veranderde de sfeer. Het nieuws over het virus nam steeds meer de overhand, ook in Nederland. Het begon spannend te worden. Op de dag van vertrek zaten we in een lege trein naar het vliegveld. Het voelde alsof we voor een tornado uitreden. Op het moment dat we op Schiphol waren geland, kwam het nieuws dat Italië op slot ging. Wat hadden we een geluk gehad.

Enkele dagen later leerde iedereen in Nederland het begrip ‘social distance’ kennen. Sindsdien is alles anders. De cijfers liegen er niet om. Mijn man is niet meer zo onbezorgd als in Rome. We weten nu ook veel meer over de gevaren voor hartpatiënten. We doen er alles aan om te zorgen dat hij niet ziek wordt. Hij vermijdt winkels, spreekt niet met vrienden af en gaat alleen naar buiten om te fietsen of wandelen. Thuis maken we het leuk. Eén ding is zeker: het is geen ver-van-mijn-bedshow meer.

Column door: Cilla Schot

De zon kleurt rood aan de hemel en zakt langzaam weg in de weilanden. Windmolens, dijkjes vol schapen en gerooide akkers met eenzame tractoren razen aan ons voorbij. De snelweg is rustig, zeker voor een doordeweekse dag rond spitstijd. De leegte die ik waarneem vanuit het autoraam, ontroert me. Want na dagenlang dezelfde straat met geparkeerde auto's te hebben gezien, is er niets mooiers dan de vrije natuur.

Op het moment dat ik deze column schrijf, is het slechts een paar weken sinds het kabinet ingrijpende maatregelen aankondigde om de verspreiding van het coronavirus te remmen: geen scholen, geen evenementen, geen groepsvorming, 'blijft u vooral binnen'...

----