Column: Erevoorzitter

Vanwaar deze titel en de foto van deze markante dame? Omdat ik op deze plek een bijzondere dame in het zonnetje wil zetten. Een lieve vrouw die gedurende 43 jaar dag en nacht klaarstond voor alle hartpatiënten in Nederland: mijn moeder, Truus van Overveld-Peijs.

Vele lezers kennen haar of hebben van of over haar gehoord. Zeker in de roerige jaren van onze vereniging. In de jaren van de luchtbruggen vonden velen de weg naar huize van Overveld. Het was een komen en gaan van hartpatiënten die in doodsnood verkeerden. Ik herinner mij dat nog goed. Ik was toen een jaar of zeventien. Ze liepen de deur plat. Niet tijdens kantoortijden hoor! Want daar hadden mijn ouders nooit van gehoord. Het ging zeven dagen in de week door, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Niets was hen te veel om mensen te helpen. Zij stonden iedereen met raad en daad bij, altijd. En allen werden als welkome gasten ontvangen. Zo kregen ze gelijk een lekkere kop koffie en smulden vaak van een heerlijk stukje, verse Limburgse vlaai. Trakteren op verse vlaai behoort tot de dag van vandaag nog altijd tot onze tradities, bijvoorbeeld bij aanvang van onze reizen.

Mijn moeders leven werd getekend door veel verdriet en ziekte. Als jong meisje maakte ze de oorlog van dichtbij mee. Ook verloor ze in die jaren een oudere broer. Niet door de oorlog, maar door ziekte: longtuberculose. Dit overlijden, samen met de oorlog, tekende haar hele jeugd en wellicht ook haar verdere leven. In 1944 werd ze als elfjarig meisje samen met haar ouders en andere Roermondenaren in veewagens geëvacueerd naar Friesland. Na terugkomst in Roermond was de binnenstad grotendeels platgebombardeerd. Het moet vreselijk geweest zijn.

Ook verloor ze op jonge leeftijd haar moeder, terwijl ze haar vader tot zijn dood verzorgde. Opa woonde ‘bij ons in’. Daarnaast droeg ze ook zorg over mijn vader, haar echtgenoot. Hij werd op 36-jarige leeftijd al getroffen door hartproblemen. Het werd van kwaad tot erger. Mijn moeder sleepte dat als zware ballast mee. In 1987, mijn moeder was toen pas 53 jaar, overleed mijn vader. Niet aan het hart, maar aan prostaatkanker. Dientengevolge moest hij een mensonwaardige lijdensweg ondergaan waarbij mijn moeder hem tot het einde toe vol toewijzing en liefde bijstond en verzorgde.

Zij, mijn moeder, bleef voor de rest van haar leven alleen en leefde in alle eenvoud en beleefde tot de laatste dag heel veel plezier aan haar klein- en achterkleinkinderen. Maar ze bleef ook betrokken bij Hartpatiënten Nederland. Niet publiekelijk, maar op de achtergrond. Ik noemde haar vaak ‘erevoorzitter’. Sinds de dood van mijn vader bezocht ik haar elke dag en er ging geen dag voorbij of we hadden het over alles rondom de stichting en het hart. Vaak gaf ze mij, gevraagd en ongevraagd, advies. Maar ze stond ook regelmatig patiënten te woord. Vooral in de jaren nadat mijn vader overleden was en ik gevraagd werd om het voorzittersstokje over te nemen.

Steeds vaker realiseer ik mij dat Hartpatiënten Nederland ontzettend veel aan mijn moeder te danken heeft. Misschien zelfs wel dat ik de kar van deze prachtige stichting al bijna 35 jaar belangeloos trek, want wellicht komt het door de dagelijkse conversaties die ik met haar had over alles rondom hartpatiënten in Nederland. Conversaties die ik tegenwoordig met mijn dochters Yvonne en Marly en, op de achtergrond, met Mersiha heb. Ook zij zijn, samen met de andere collega’s Anneliese, Aysegül, Bert en Donna met hart en ziel betrokken bij de mooiste club van Nederland.

Ondanks dat het de laatste jaren steeds slechter met mijn moeder ging, bleef ze belangstellend: zo vroeg ze nog elke dag naar het wel en wee van de stichting. En ze volgde het hartnieuws; er hoefde maar iets op tv te zijn, of ze tipte mij.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Welkom in de tweede uitgave van ons jubileumjaar. De vorige uitgave opende ik met de woorden: ‘Het is niet zomaar een jaar, voor ons is 2020 extra bijzonder, omdat wij ons 50-jarig jubileum vieren’. Inmiddels is 2020 ongetwijfeld een bijzonder jaar voor iederéén. Door de coronacrisis gaan we allerlei zaken en gebeurtenissen toch in een ander perspectief zien en relativeren. Ook verdwijnen bepaalde aspecten naar de achtergrond, omdat er op dit moment zoveel ergere en belangrijkere dingen gebeuren. Ons jubileum is daar een voorbeeld van. Ik heb al veel reacties gekregen van onze achterban, over dat het zo jammer is dat ons jubileumjaar zo begonnen is en ‘in duigen’ valt. Ik waardeer die reacties enorm, maar natuurlijk valt deze gebeurtenis in het niets bij alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt. Zeker als je bedenkt dat er op dit moment zoveel mensen vechten voor hun leven, of de strijd inmiddels zelfs al hebben verloren. En denkt aan alle mensen die een dierbare moeten missen door dit verschrikkelijke virus.

In deze uitgave is er uiteraard uitgebreid aandacht voor deze bijzondere tijd, en de impact die dit heeft. Bijvoorbeeld op mensen die tot de kwetsbare risicogroep behoren, maar ook op onze ‘zorghelden’, die vanaf nu hopelijk nog veel meer gewaardeerd worden.

Natuurlijk valt er nog weinig te zeggen over het verloop van deze crisis. Toch vraag ik me stiekem een beetje af hoe de wereld eruit zal zien als deze bizarre tijd eenmaal achter de rug is. Durven we weer dichter bij elkaar te komen, of zijn we zo gewend aan de ‘social distance’ dat we hier juist weer aan moeten wennen? En blijven we met zijn allen wat socialer en meelevender? Hebben we meer over voor de medemens? Realiseren we ons meer dat we maar een ‘gast’ zijn op deze aardbol en gaan we hier bewuster mee om?

Onlangs las ik een mooi stukje over dit laatste. ‘The world continues its life and it is beautiful. It only puts humans in cages. I think it sends us a message: You are not necessary. The air, earth, water and sky without you are fine. When you come back, remember that you are my guests. Not my masters’.

Deze tekst sprak me zeer aan, en ik hoop oprecht dat we als mensheid beter en mooier uit deze ellende komen en dat we hier ook iets van leren.

Via deze weg wil ik mijn grote dank uitspreken naar onze donateurs. Helaas daalt het aantal donaties drastisch, maar donateurs die ons onvoorwaardelijk steunen, zijn belangrijker dan ooit! HARTelijk dank daarvoor! Als blijk van waardering is het jubileumcadeau bijgevoegd, het edelstenen hartje. Meer hartjes bestellen om de collectie uit te breiden of cadeau te doen? Kijk op:

www.hartpatienten.nl/edelsteen of bel 085 081 1000.

Sterkte in deze bizarre tijd, en blijf gezond!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Jan van Overveld

Ondanks dat ons leven ingrijpend veranderd is vanwege het COVID-19 virus en de daarbij behorende wereldwijde Corona pandemie, vinden wij met z’n allen alsnog een weg om er elke dag het beste van te maken. Hartpatiënten Nederland ook. Langzaam maar zeker begint het thuiswerken te wennen bijvoorbeeld. Onze medewerkers delen onderling online hoe zij vanuit huis werken en zoals altijd blijven zij zich ook onder deze omstandigheden met hart en ziel inzetten voor alle hartpatiënten; mijn welgemeende complimenten en dank daarvoor.

Inmiddels ben ik gestopt met het kijken naar de meeste nieuwsberichten. Waarom? Simpel: ik word er mistroostig van. En daarom ga ik jullie er hier niet verder mee vermoeien. Bovendien is voor de geïnteresseerden in deze uitgave genoeg interessante informatie over dit meer dan verschrikkelijke virus te vinden.

Maar waar wil ik het wel over hebben? Ik wil de misstanden in Nederland rondom het vrouwenhart bespreken, want deze misstanden kwamen wederom naar voren bij de verhelderende documentaire ‘De slag om het vrouwenhart’ van Hella de Jong. Hella voelde zich geroepen om deze documentaire te maken, mede door alles wat zij meemaakte toen uiteindelijk bleek dat ook zij hartproblemen heeft. Het was voor haar een lijdensweg waarbij op een gegeven moment medicijnen haar geest braken en zij noodgedwongen achter een rollator liep.

Dagelijks sterven 57 vrouwen aan hart- en vaatziekten. Onnodig, want als artsen vrouwen eerder serieus nemen en klachten anders interpreteren, kan dat sterftecijfer omlaag. Helaas ligt het probleem breder. Zo komt steeds vaker uit onderzoek naar voren dat de zorg voor vrouwen in de toekomst anders benaderd moet worden. Een voorbeeld: medicijnen worden bijna altijd op jonge, sterke en blanke mannen getest. Interessant, want het vrouwenhart reageert anders en de voorgeschreven dosis medicijnen -afgaande op de testgroep- kan vaak met 60% verminderd worden, mede omdat nu bijwerkingen vaak de effectiviteit overtreffen.

De eerdergenoemde documentaire is tenenkrommend en heb ik met ongeloof bekeken: vrouwen worden uitgelachen, niet serieus genomen en krijgen vaak te horen dat het ‘tussen de oren zit’. Dat het verhaal van de patiënt de sleutel tot vertrouwen is, blijkt ook uit deze documentaire. In deze film komen verschillende vrouwencardiologen, waaronder Angela Maas, Harriette Verwey en Janneke Wittekoek aan het woord. Zij vechten al bijna dertig jaar tegen het feit dat artsen nog steeds niet goed luisteren naar vrouwen. Ook vragen de cardiologen aandacht voor het gegeven dat de medische wetenschap alleen maar op mannen is gebaseerd en vrouwen niet deelnemen in onderzoek, vanwege mogelijke hormoonschommelingen welke de onderzoeksresultaten wellicht negatief beïnvloeden, en/of een zwangerschap. En juist daarom is het belangrijk om vrouwen eveneens mee te nemen in allerlei onderzoeken, en niet alleen gynaecologische!

Wederom blijkt in hoeverre de gezondheidszorg schromelijk heeft gefaald en de focus ook gericht moet worden op vrouwen. Immers, onze bevolking bestaat voor de helft uit vrouwen en het is klip en klaar dat het mannen- en vrouwenhart totaal anders zijn. Dus ik doe hierbij een oproep om niet alleen in de oorlog tegen het Covid-19 virus schouder aan schouder te staan, maar ook in de slag om het vrouwenhart; mannen, vrouwen en artsen, neem jullie verantwoordelijkheid en laten wij elke vrouw behandelen als een dame!

‘De slag om het vrouwenhart’ kijken? Zoek het via Google of rechtstreeks via:

www.npostart.nl/2doc/06-04-2020/VPWON_1312760

Blijf gezond!

Ps. Zorg goed voor jezelf en voor anderen en blijf de richtlijnen van het RIVM volgen!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Angst is een slechte raadgever. Je leeft maar één keer. Die clichés zeggen wij over dingen die tricky zijn voor een hartpatiënt. Met de camper toeren door de middle of nowhere in Amerika of reizen naar een Afrikaans land waar de ICD van mijn man niet bekend is. Doen we. ‘Ik kan ook m’n nek breken als ik van de stoep val’, zegt mijn man altijd nuchter.

En toen was daar opeens het coronavirus. Met in de agenda een reis naar Rome. Onze eerste trip zonder ons tweejarig kindje. De tranen biggelden al over mijn wangen bij het idee dat ik afscheid van hem moest nemen, maar we zouden gaan. Tijd met zijn tweeën doorbrengen is belangrijk, vinden wij.

Toch twijfelde ik. Ik vond het spannend. Mijn man niet. Rome was geen gevarenzone. In Nederland was het virus ook opgedoken. De kans om besmet te raken was hier veel groter dan daar. Bovendien lag Rome niet in de buurt van Noord-Italië. Na lang wikken en wegen gingen we.

Het was heerlijk om in Rome te zijn. Het is zo’n bijzondere stad.

Vanwege het virus golden er wat maatregelen. Uit onszelf vermeden we grote groepen en de metro. We namen elke keer de fiets. We maakten unieke foto’s van een stad die niet zo druk was.

Na een aantal dagen veranderde de sfeer. Het nieuws over het virus nam steeds meer de overhand, ook in Nederland. Het begon spannend te worden. Op de dag van vertrek zaten we in een lege trein naar het vliegveld. Het voelde alsof we voor een tornado uitreden. Op het moment dat we op Schiphol waren geland, kwam het nieuws dat Italië op slot ging. Wat hadden we een geluk gehad.

Enkele dagen later leerde iedereen in Nederland het begrip ‘social distance’ kennen. Sindsdien is alles anders. De cijfers liegen er niet om. Mijn man is niet meer zo onbezorgd als in Rome. We weten nu ook veel meer over de gevaren voor hartpatiënten. We doen er alles aan om te zorgen dat hij niet ziek wordt. Hij vermijdt winkels, spreekt niet met vrienden af en gaat alleen naar buiten om te fietsen of wandelen. Thuis maken we het leuk. Eén ding is zeker: het is geen ver-van-mijn-bedshow meer.

Column door: Cilla Schot

We staan op een breekpunt in de wereldgeschiedenis. Nooit eerder was onze wereld zo in de greep van een gezondheidspandemie. Met zo’n enorme gevolgen. Niets is meer zoals het was, en het zal ook nooit meer zo worden. We maken een ingrijpende crisis mee, wereldwijd. Een crisis die voor ieder van ons grote gevolgen heeft.

Om te beginnen mogen we überhaupt blij zijn als we het er zonder kleerscheuren vanaf brengen. Zeker voor hartpatiënten is dit een moeilijke tijd. Ziek worden is niet zonder risico’s, zeker omdat voor dit coronavirus nog geen medicijn bestaat, geen gegarandeerde genezing.

Medio maart werd ik door ziekte geveld. Wat volgde waren dagen vol koorts, keelpijn, hoesten, en benauwdheid. Pas na een dag of tien zakte de koorts, maar het hoesten en de benauwdheid bleven nog lang na ijlen. Gelukkig herstelde ik, omdat ik nog een goede conditie had. De ziekte pleegde daarop wel een behoorlijke aanslag, overigens.

Toen ik nog erg ziek was, de koorts maar niet week, ik geregeld naar adem snakte, de keelpijn bijna onverdraaglijk werd en het hoesten maar niet stopte, zonk ik soms wel eens in de put. Er leek geen einde aan te komen. Dan verengt het perspectief zich tot de volgende vijf minuten, hoe kom ik die door. Soms is het een worsteling. Uitputtend.

Nu ik er weer bovenop krabbel, weet ik nog steeds niet welke ziekte me in de greep had. Het coronavirus? De huisarts vermoedt van wel. Maar ik ben niet getest, zoals zovelen niet. Voor hetzelfde geld was het een ‘normaal’ griepvirus. Dan ben ik nog steeds vatbaar voor corona, en dat vooruitzicht stemt me niet vrolijk.

Ik hoop dat mensen zoals ik, die genezen zijn, snel op het coronavirus getest kunnen worden. Voor hun zekerheid. Want stel dat ik de ‘gewone’ griep had, dan kan ik nog steeds besmet raken door het coronavirus. Maar omdat de afgelopen ziekteperiode me danig gesloopt heeft, is mijn weerstand fors verminderd, vrees ik. En ik wil niet nog eens door zo’n beproeving heen.

Column door: Henri Haenen

Marly van Overveld

Inmiddels zit de eerste reis van 2020 er alweer op. We hebben een 21-daagse reis naar Andalusië (Zuid-Spanje) achter de rug. Het was weer een prachtige reis, waarin we veel gezien en gedaan hebben. Prachtige steden als Córdoba, Málaga en Sevilla stonden op het programma, maar we dompelden ons ook onder in de Andalusische cultuur. Daar hoorden uiteraard ook een glaasje sangria en een flamencoshow bij. We hebben genoten!

Dat de reizigers zichtbaar genieten van onze reizen, is onlangs heel mooi vastgelegd door filmmaker Levi Vinken. Hij maakte prachtige sfeerbeelden en interviews tijdens onze Sloveniëreis, en het eindresultaat hiervan is werkelijk verbluffend. Telkens als ik deze mooie documentaire bekijk, krijg ik er kippenvel van. Zo mooi om te zien hoe zorgeloos onze reizigers genieten; daar doen we het voor! Benieuwd naar deze mooie film? Zoek op Youtube.nl naar ‘HartbrugReizen’ en bekijk ‘m snel. Het bekijken van deze mooie beelden maakt mij heel blij en dankbaar. Ik ben er zo trots op dat het mooie product HartbrugReizen bestaat. En dat wij ervoor kunnen zorgen dat mensen die anders misschien niet meer op vakantie zouden kunnen of durven, tóch nog mooie reizen kunnen maken.

Ik hoop dat wij samen nog vele bijzondere HartbrugReizen gaan maken. In deze uitgave meer informatie over ons gevarieerde reisaanbod, waaronder ook twee vliegreizen, waar al veel interesse voor is. In maart vindt de eerste vliegreis plaats, naar Griekenland. Ik kijk ernaar uit! Ook voor de Albaniëreis in oktober is al veel interesse.

Een reis op het oog? Wees er snel bij en voorkom teleurstellingen. Bel naar 0900 – 4 278 278 voor meer informatie of om te boeken. Hopelijk tot snel tijdens een van onze HartbrugReizen!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Allereerst welkom in de eerste uitgave van het nieuwe jaar. En niet zomaar een jaar, want voor ons is 2020 extra bijzonder. Wij vieren dit jaar ons 50-jarig jubileum. In de laatste uitgave van 2019 verklapte ik al dat we achter de schermen druk bezig zijn met deze mooie mijlpaal. Dure feesten passen niet bij ons, wij besteden de donaties liever op een betere manier. Maar natuurlijk laten we dit jubileum niet ongemerkt aan onze donateurs voorbijgaan. Hiervoor zijn we ook veel te trots; mede dankzij jullie als trouwe achterban hebben we deze mijlpaal kunnen behalen. Bedankt daarvoor! We hebben belangrijk werk kunnen verzetten in de afgelopen 50 jaar, en zelfs vele levens kunnen redden! Denk alleen al terug aan de luchtbruggen naar Houston en Londen, in de jaren ’70.

Als blijk van waardering geven wij onze donateurs bij de volgende uitgave (eind april) een verrassingshart van edelsteen. Lees meer hierover op de achterzijde. Het is uiteraard ook mogelijk om extra hartjes te bestellen.

In de loop van het jaar staat er nog veel meer moois op de planning. Zo maken we een special over alle bijzondere gebeurtenissen van Hartpatiënten Nederland in de afgelopen 50 jaar. Ook voegen we nog een jubileumaanbieding toe aan het huidige reisaanbod en mag ik met trots vertellen dat we een eerste leefstijlreis organiseren! Over die bijzondere leefstijlreis is meer te lezen op pagina 4 van het HartbrugReizen gedeelte.

Het is onze trouwe lezers vast al opgevallen: wij besteden steeds meer aandacht aan een gezonde leefstijl. Ik kan me goed voorstellen dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet, met alle tegenstrijdige berichten, diëten en leefstijltips. Toch wordt het steeds duidelijker dat een gezonde leefstijl een groot effect kan hebben op de gezondheid. Voor iedereen – jong en oud – is het de moeite waard om je hierin te verdiepen. Op die manier kun je bewuste(re) keuzes maken en meer grip op je eigen gezondheid krijgen. Het is natuurlijk helemaal fantastisch als je door leefstijlverbeteringen medicijngebruik kunt minderen of zelfs stoppen. Op pagina 18 is een mooi praktijkvoorbeeld te lezen waar ik persoonlijk erg trots op ben, en ook erg blij mee ben!

Een belangrijk onderwerp waar we ook meer op inspelen dit jaar, is het vrouwenhart. Vanaf pagina 33 is uitgebreid aandacht voor Angela Maas, de eerste hoogleraar Cardiologie voor Vrouwen in Nederland. Helaas gebeurt het nog steeds dat er foute diagnoses worden gesteld bij vrouwen, doordat de symptomen vaak heel anders zijn dan bij mannen. Inmiddels is hier (gelukkig) steeds meer kennis over, maar toch is het nodig om er aandacht aan te blijven besteden.

Via deze weg wil ik onze trouwe achterban graag bedanken voor de onvoorwaardelijke steun. Ook wil ik hier graag een extra blijk van waardering uitspreken naar het geweldige team van Hartpatiënten Nederland: medewerkers met het hart op de goede plaats, die zich met hart en ziel inzetten voor deze mooie organisatie. Bedankt allemaal!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Onze lezers hebben ongetwijfeld gemerkt dat wij het afgelopen jaar veel publiceerden over een gezonde leefstijl. Ik realiseer mij dat er wellicht lezers zijn met een andere mening hierover. Dat kan. Natuurlijk. Wij proberen ook altijd alle onderwerpen vanuit diverse invalshoeken te bespreken en te belichten. En daarbij willen wij patiënten zeker niet het gevoel geven van ‘eigen schuld, dikke bult’. Integendeel.

Gelukkig zijn wij in Nederland vrij om onze eigen keuzes te maken. Ook op medisch gebied. Onze artsen worden steeds meer onze adviseurs. Als grootste patiënten belangenorganisatie geven wij, al 50 jaar lang, zo duidelijk, betrouwbaar, juist en accuraat als mogelijk informatie. Wat u met deze informatie doet, blijft natuurlijk uw zaak. Heeft u naar aanleiding van onze publicaties vragen op medisch gebied, neem dan altijd contact op met uw dokter en bespreek het met hem of haar. Nu terug naar de gezonde leefstijl en mijn persoonlijke motivatie om dit te delen met onze donateurs.

De tijd gaat enorm snel. Inmiddels ben ik al 33 jaar voorzitter van Hartpatiënten Nederland. Voor mij de mooiste en beste club van Nederland. Ruim 25 jaar geleden werd bij mij hoge bloeddruk vastgesteld. Medicatie volgde. Enige tijd later constateerde men een hoog cholesterol met als gevolg een pilletje erbij. Die pil gaf mij veel ellende waaronder vooral verlies van spierkracht. Een jaartje later werd de diagnose ‘ouderdomssuiker’ bij mij vastgesteld. En u begrijpt het al: een paar tabletjes extra.

25 jaar lang ging ik door het leven als zogeheten hoog risicopatiënt met het metabool syndroom (hoge bloeddruk, slechte cholesterolwaarde en diabetes type 2). Bovendien ben ik eveneens erfelijk belast. Dientengevolge slikte ik dozen vol met medicijnen. Ik kreeg geen fatsoenlijke risicoverzekeringen, had moeite met hypotheekverstrekking en dergelijke. Immers, ik was een veel te groot risico en vroeg of laat zou ik geconfronteerd worden met hart- en vaatziekten. Of, erger nog, het zou ook kunnen toeslaan in mijn hersenen. Ik zou misschien mijn eigen naam niet meer weten. Het gevolg: ik ging gebukt onder deze zorgen door het leven. Jarenlang.

In mijn afgelopen 25 jaar dat ik elke dag trouw mijn noodzakelijke medicijnen slikte, voelde ik mij steeds slechter. Ik kreeg spierpijn en -blessures, kon mijn kleinkinderen niet optillen en had moeite met mijn geheugen. Kortom: ik had geen energie. En zo kan ik nog wel een blik opentrekken.

Mede doordat mijn kennis met de dag groeide, raakte ik er steeds meer door overtuigd dat ik mij wellicht beter zou kunnen voelen als ik een andere leefstijl zou volgen. Veel van mijn klachten konden wel eens veroorzaakt worden door al die pillen die ik dagelijks naar binnen schoof. Ik besefte mij steeds meer dat ik nooit patiënt was geweest. Althans in mijn ogen. Mijn dokters dachten daar anders over.

Ruim drie jaar geleden leerde ik mijn huidige partner Donna kennen. Donna is een superlieve, meelevende vrouw die veel ervaring heeft op het gebied van voeding en alternatieve gezondheidsproducten. Zij werkte als vestigingsmanager in een landelijke en bekende ‘gezondheidswinkel’. Ook leerde ik een aantal deskundigen kennen die, als het ware, een revolutie startten tegen de gevestigde orde. Zij streden ervoor om het roer om te gooien. Teruggaan naar de basis: onze voeding.

Donna en ik namen de tijd en de moeite om veel boeken te lezen die op dit gebied verschenen. En wij raakten ervan overtuigd dat wij meer grip op mijn gezondheid (en medicatie) konden krijgen door het roer om te gooien.

Negen maanden geleden besloten wij om koolhydraatarm te gaan eten. Vanwege negatieve reacties door de gevestigde orde (huisartsen, cardiologen en diëtisten) besloten wij om rigoureus te werk te gaan: koolhydraatarm en stoppen met medicatie. Dat risico nam ik, omdat ik immers nooit een (hart)event had doorgemaakt. Verschillende deskundigen, die wij vaker een podium in HartbrugMagazine geven, hadden ervoor gezorgd dat ik overtuigd was van mijn beslissing.

De omschakeling van voeding was in het begin ietwat moeilijk. Maar na een kleine tien dagen werden de verleidingen naar suikerhoudende producten steeds kleiner. Na een maand hadden Donna en ik die niet meer. Sterker nog: de nieuwe voeding smaakte veel beter. Het resultaat merkte ik al snel: de eerdergenoemde klachten (spierpijn, moeite met geheugen en weinig energie) verdwenen. Na een week of zes voelde ik mij een ander mens. Mijn huisarts werkte mee aan bloedanalyses die ik vroeg. En mijn waarden (waaronder suiker en cholesterol) werden met de maand beter. Nu na negen maanden heb ik bloeduitslagen waar ik in de afgelopen 25 jaar alleen maar van kon dromen. Ik ben bijna 20 kilo afgevallen en voel mij 10 jaar jonger. Mijn geheugen is stukken beter. Mijn energie lijkt niet op te raken. En spierklachten: verdwenen.

Alles bij elkaar een heel verhaal dat ik met onze lezers wil delen. Maar eigenlijk met de hele wereld.  Want op een relatief eenvoudige manier kun je grip krijgen op je eigen gezondheid. En dus ook op je medicatie. Daarom is deze uitgave een soort ‘leefstijl’ special geworden. Want ik reken het tot onze taak en verantwoording om mensen ervan bewust te maken dat voeding een enorm verschil kan maken.

HartbrugReizen start vanaf mei dan ook met een jubileum ‘leefstijlreis’. Een korte reis waarin wij belangstellenden willen laten kennismaken met een andere leefstijl. Dat doen wij heel laagdrempelig. Wij bieden hotel-, appartement- en zelfs kampeermogelijkheden aan. Neem het heft in eigen handen en luister naar wat wij te vertellen hebben. Wat iemand ermee doet, is een eigen keuze en eigen verantwoordelijkheid. Wij reiken alleen de handvatten aan en maken mensen bewust.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Voor deze eerste column in het 50ste jaar van Hartpatiënten Nederland, moest ik denken aan de hartpatiënten die via de hart luchtbrug naar Houston gingen, omdat ze niet in eigen land geopereerd konden worden. Ik dacht hoe angstig zij zich gevoeld moeten hebben toen ze zonder begeleiding van hun geliefden in het vliegtuig moesten stappen, wetende dat het misschien wel de laatste keer was dat ze elkaar hadden gezien.

Dus dacht ik, dan ga ik het onderwerp angst eens wat verder uitdiepen. Terwijl ik dit aan het overdenken was, kwam ineens bij mij op dat ik een vaak optredende vergissing maakte. Ik ging er zomaar van uit dat deze hartpatiënten erg angstig moesten zijn. Klopt dat wel?

Voor sommigen waarschijnlijk wel, anderen waren misschien wel opgelucht dat ze het voor elkaar hadden gekregen om eindelijk geopereerd te worden. Weer anderen hebben zich misschien wel volledig kunnen overgeven aan de situatie, waarbij vertrouwen optrad in plaats van angst. We doen het zo vaak, dat invullen van emoties, voor anderen.

Het is goed om je te realiseren dat eenzelfde situatie bij verschillende mensen totaal verschillende reacties op kan roepen. Doen we dat niet, dan gaan we ervan uit dat onze emotie de enige mogelijke is. De ander moet wel hetzelfde voelen als ik. Onze gedachten houden ons dan weer voor de gek. Als wij onze eigen gevoelens of gedachten op de ander projecteren en deze projectie ook nog als basis voor ons mededogen gebruiken, kunnen we de plank nog weleens flink misslaan.

We kunnen iemand zelfs van de regen in de drup helpen. Dit gebeurt vooral als we onze eigen angst op de ander projecteren. Met het risico dat we de ander misschien wel angst aanpraten terwijl hij of zij helemaal niet angstig was. Maar ook het omgekeerde kan voorkomen als we de situatie invoelen als onbelangrijk, waardoor de ander zich onbegrepen voelt.

Als we deze gedachten niet hadden, zouden we misschien wel perfect kunnen aanvoelen waar we de ander mee zouden kunnen helpen. Mocht dat niet zo zijn, dan ontstaat er ruimte om de ander te vragen wat de situatie met hem of haar doet en of we iets kunnen betekenen. We laten ons dan niet leiden door gedachten en veronderstellingen.

Het letten op deze gedachten kan trouwens ook heel nuttig zijn voor onszelf en ons groeiproces. Als we ons bewust worden van de emoties die we anderen toedichten, kunnen we ons allereerst afvragen of deze gedachte wel juist is. Je eigen ‘waarheid’ hoeft niet een anders ‘waarheid’ te zijn. Dit is op zich al een waardevolle oefening. Er is echter nog een tweede aspect. De emotie die we bij de ander verwachten, kan heel goed onze eigen emotie zijn. Dan is de ander eigenlijk een spiegel voor ons, een mogelijkheid om onze eigen gedachten en emoties te zien. Een emotie, voor de duidelijkheid, is niet hetzelfde als een gevoel. Het is de combinatie van alle gedachten die wij over dat gevoel hebben en het zijn deze gedachten die ons weghouden van wie we werkelijk zijn.

Als we teruggaan naar mijn gedachten over de gevoelens van de hartpatiënten, dan kunnen deze uiteraard te maken hebben met mijn ervaringen als arts met hartpatiënten. Maar dan geldt dat nog steeds niet voor elke patiënt. Daarnaast heb ik zelf geen patiënten gesproken die een dergelijke reis hebben meegemaakt. Het kan echter ook een aanwijzing zijn voor mijn eigen gedachten en angsten met betrekking tot een dergelijke situatie.

Deze gedachten en emoties zijn dan sowieso irreëel, omdat we niet van tevoren kunnen bedenken hoe wij zelf in een dergelijke situatie zouden reageren. Zouden we angstig zijn? Opgelucht? Of ons, vol vertrouwen, volledig kunnen overgeven aan de situatie? Of wellicht een combinatie van dit alles?

Kijk goed naar je emoties, je kunt er veel van leren!

Column door: Jan Chin

Vrouwen zijn geen mislukte mannen. Dat zou je gaan denken als je terugkijkt naar de cardiologie van de vorige eeuw. Cardiologe Angela Maas leerde midden jaren ’80 van de vorige eeuw nog dat vrouwelijke hartpatiënten lastig waren. Ze zouden rare klachten hebben. ‘Een hoop gekrijs en gezeur om niks’, schrijft Maas in haar uitstekende boek Hart voor Vrouwen.

Vrouwen werd indertijd geleerd hoe ze het beste met de hartaanval van hun man konden omgaan. Haar steun was belangrijk voor het herstel van haar echtgenoot. Sterker nog: de gedachte dat vrouwen medeschuldig waren aan het hartinfarct van hun man heerste nog tot ver in de jaren ’70, aldus Maas. Vrouwen kregen indertijd cursussen gezond koken voor hun man. Her en der vroegen opiniemakers zich af, of vrouwen teveel eisten van hun man, die daardoor een hartinfarct kreeg.

De Nederlandse Hartstichting vond nog in 1975 dat de vrouw verzorgster van haar zieke man was en voor hem boodschappen moest doen en gezond moest koken. Dat vrouwen ook een hartaanval konden krijgen, kwam blijkbaar bij dit soort instellingen helemaal niet op.

Pas sinds 1990 kwam in dit denken een geleidelijke omslag, die helaas nog niet tot in alle maatschappelijke geledingen is doorgedrongen. De vrouw is geen mislukte man. Een van de eersten in Nederland die zich sterk maakten voor erkenning van het vrouwelijke hart, was Angela Maas. Als cardioloog begon ze in 2003 een spreekuur voor vrouwen. Ze kreeg daarbij hoon en tegenwerking vanuit het voornamelijk mannelijke artsenlandschap. Inmiddels is Maas een erkend wetenschapster, die veel baanbrekend werk verricht voor vrouwen.

Zij wees erop dat er verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, en hun hartkwalen. In het begin was ze een roepende in de woestijn. Vrouwen die klaagden over pijnen, die te herleiden waren tot een hartinfarct, werden door artsen regelmatig met een kluitje in het riet gestuurd. We publiceren in dit magazine een schrijnend verhaal hierover, van Karin Koolen, die met een hartaanval werd weggestuurd door haar huisarts en wekenlang rondliep met een falend hart.

Het boek van Angela Maas is een echte aanrader. Wees er snel bij, want de achtste druk is al bijna uitverkocht!

Column door: Henri Haenen